دانشمندان اسپانیایی مکانیسمی را کشف کرده اند که چرا برخی از بیماران سرطانی به خوبی به درمان‌ها پاسخ نمی‌دهند و مهمتر از آن، "نقطه ضعیفی" را یافته اند که می‌تواند توسط دارو‌های موجود مورد هدف قرار گیرد.

به طور ناامید کننده، بسیاری از بیماران سرطانی به درمان‌هایی مانند شیمی درمانی پاسخ خوبی نمی‌دهند. شرایطی که به عنوان مقاومت به چند دارو (MDR) شناخته می‌شود، می‌تواند گزینه‌های موجود را به طور جدی محدود کند. اما اینکه دقیقاً چه عواملی به MDR کمک می‌کنند و چگونه می‌توان با آن مقابله کرد همچنان مبهم است.

در مطالعه جدید، محققان مرکز ملی تحقیقات سرطان اسپانیا (CNIO) یکی از راه‌های بروز MDR را شناسایی کرده‌اند.این تیم با بررسی ژن‌هایی که ممکن است در مقاوم شدن سرطان‌ها در برابر دارو‌ها نقش داشته باشند، با استفاده از ویرایش ژن CRISPR در سلول‌های بنیادی موش شروع کردند.با انجام این کار، ژنی به نام FBXW۷ به سرعت توجه آن‌ها را به خود جلب کرد.

FBXW۷ یکی از شایع‌ترین جهش‌های ژنی در سرطان است و با نرخ بقای ضعیف در بیماران مرتبط است.هنگامی که این تیم مجموعه‌های داده را بررسی کردند، دریافتند که جهش‌های ژن FBXW۷ باعث مقاومت سلول‌ها در برابر اکثر دارو‌های موجود در مجموعه داده می‌شود و سطوح پایین‌تر بیان FBXW۷ با پاسخ‌های بدتر به شیمی‌درمانی مرتبط است.

با بررسی دقیق تر، محققان یک علت ریشه‌ای بالقوه را کشف کردند. سلول‌هایی که کمبود FBXW۷ داشتند، سطوح بالاتری از پروتئین‌های میتوکندریایی داشتند، ویژگی‌ای که با مقاومت دارویی مرتبط است.اما نکته مهم این است که تیم همچنین راهی برای تبدیل این نقطه قوت به نقطه ضعف شناسایی کرده است.

به نظر می‌رسد پروتئین‌های اضافی بر میتوکندری سلول‌های سرطانی فشار وارد می‌کنند و دارویی به نام tigecycline با فعال کردن فرآیندی به نام پاسخ استرس یکپارچه (ISR) برای آن‌ها سمی است.آزمایش‌های بعدی با دارو‌های دیگری که ISR را فعال می‌کنند نیز امیدوارکننده بود.

اسکار فرناندز-کاپتیلو گفت: مطالعه ما همراه با سایر کار‌های اخیر نشان می‌دهد که فعال کردن ISR می‌تواند راهی برای غلبه بر مقاومت شیمی درمانی باشد.نویسنده اصلی این مطالعه می‌گوید: با این حال، کار زیادی باقی مانده است که باید انجام شود.

نظیر پاسخ به این سوالات:
کدام دارو‌ها ISR را بهتر و قوی‌تر فعال می‌کنند؟

کدام بیماران بیشتر از این استراتژی سود می‌برند؟

این تحقیق در مجله EMBO Molecular Medicine منتشر شده است.

منبع: سایت نیواطلس