بیش از یک دهه است که نیروی دریایی ارتش ایران حضور خود در دریای سرخ را با هدف محافظت از نفتکش‌ها و کشتی‌های تجاری کشورمان در برابر دزدان دریایی حاضر در این دریا  تقویت کرده است.

چندی پیش امیر دریادار شهرام ایرانی، فرمانده نیروی دریایی ارتش در این باره گفته بود این نیرو بیخ گوش رژیم منحوس صهیونیستی شناورهای ایرانی را اسکورت و محافظت می‌کند.

محافظتی که البته به مذاق رژیم صهیونیستی و اندک متحدانش خوش نیامده تا نفس حضور قوای دریایی ارتش ایران را تهدیدی علیه موجودیت خود ببینند.

وزیر دفاع رژیم صهیونیستی در این باره گفته «امروز می‌توانیم تایید کنیم که ایران به‌طور روش‌مند در دریای سرخ مستقر شده و کشتی‌های جنگی آن در حال گشت‌زنی در منطقه جنوبی این دریا هستند.»

تصاویر منتشر شده از ناوهای مستقر نیروی دریایی ارتش ایران در دریای سرخ توسط رسانه‌های رژیم صهیونیستی

به گفته بنی گانتز تشخیص رژیم صهیونیستی این است که حضور نظامی ایران در منطقه طی ماه گذشته به نسبت تمام این یک دهه اخیر پررنگ‌تر بوده است.

این حضور پررنگ اما به دلیل ساختار ماهوی ارتش و ماموریتی که از جانب نهادهای بالادستی برای آن تعریف شده صورت پذیرفته است.

نیروی دریایی ارتش به دلیل ساختار کلاسیک خود متمرکز بر شناورهای بزرگ، حرفه‌ای و برخوردار از قابلیت های دریانوردی و اقیانوس پیمایی چه در سطح و چه در زیر دریا با زیردریایی هایی گوناگون است تا به وسیله آن عملیات های برقراری امنیت در دریا از تنگه هرمز و دریای عمان گرفته تا دریای خزر و شمال اقیانوس هند به بعد را اجرا کند.

در سمتی دیگر اما نیروی دریایی سپاه پاسداران باتوجه به دارا بودن شناورهای سبک تر دارای تاکتیک های متفاوت تری نسبت به همتای ارتشی خود است و به دلیل محدود بودن خلیج فارس و تناسب شرایط این دریا با شناورهای کوچکتر از ارتش وظیفه تامین امنیت این دریایی استراتژیک را برعهده دارد.

از منطقه یکم دریایی صاحب الزمان (عج) به بعد حوزه استحفاظی نیروی دریایی ارتش شروع می‌شود

در واقع محدوده عملیاتی خلیج فارس و تنگه هرمز از سال ۱۳۷۴ بنا به دستور آیت‌الله خامنه‌ای فرمانده کل قوا در حوزه استحفاظی نیروی دریایی سپاه پاسدران بوده و و حوزه مأموریت نیروی دریایی ارتش را هم دریای عمان و آب‌های فرا‌تر از آن را در بر می‌گیرد.

بنا به این دستور نیروی دریایی ارتش باید از یک نیروی دریایی آب‌های ساحلی به یک نیروی دریایی راهبردی در آب‌های آزاد و عمیق تبدیل شود تا ضمن تثبیت حضور منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای، نمایانگر اقتدار دریایی جمهوری اسلامی ایران باشد.

هم اکنون ناوگروه ۷۹ نیروی دریایی ارتش در ورودی کانال سوئز در حال اسکورت ایرانی است که بیش از ۴۵ هزار کیلومتر دریانوردی را برای رسیدن به این نقطه پیموده اند.

این ناوگروه متشکل از ناوبندر «مکران» و ناوشکن شهید «بایندر» در دریای سرخ حضور دارد و نفتکش‌ها یا کشتی های جمهوری اسلامی ایران را در مسیر تعیین شده اسکورت می‌کند.

ناوگروه ۷۹ نیروی دریایی ارتش ایران در حال انجام ماموریت

البته پیش‌تر به جز این ناوگروه نیز ناوگروه رزمی اطلاعاتی ۸۱ نداجا، متشکل از ناوشکن البرز و ناو پشتیبانی بوشهر با طی هشت هزار و ۲۰۰ مایل دریایی و گذراندن ۸۷ روز ماموریت با هدف حفاظت از منابع جمهوری اسلامی ایران در آب های دوردست و تامین امنیت خطوط مواصلاتی کشتیرانی در خلیج عدن و دریای سرخ به این دریای مهم اعزام شده بودند.

دریای سرخ اما از مهم ترین دریاهای دنیاست که مسیر اصلی انتقال کالا و انرژی میان آسیا و تمام اروپاست و از طریق کانال سوئز به دریای مدیترانه و از طریق باب‌المندب (تنگه مندب) با خلیج عدن واقیانوس هند ارتباط دارد. 

بر اساس آمار موجود حدود پنج تا شش درصد تولید نفت جهان و به عبارت دیگر حدود چهار میلیون تن نفت هر روز از تنگه باب المندب به سمت کانال سوئز و از آنجا به سایر نقاط جهان عبور می کند.

در اهمیت این نقطه از کره زمین همین بس که اگر این مسیر مسدود شود، کشتی های تجاری می بایست با طی فاصله ای چند برابری دماغه امیدنیک در جنوب آفریقای جنوبی را برای رسیدن به اروپا یا آمریکا دور بزنند.

 اگر کشتی‌ها بخواهند بدون رد شدن از کانال سوئز به اروپا برسند، باید دماغه امید نیک را دور بزنند

و حدود ۱۰ روز تا دو هفته دیرتر به مقصد برسند

مثلا مسافتی که کشتی‌ها از مبدا روتردام هلند به مقصد سنگاپور طی می‌کنند از طریق مسیر دماغه امید نیک ۱۱,۷۲۰ مایل دریایی و از طریق کانال سوئز ۸,۴۴۰ مایل دریایی است.

در آب‌های بین‌المللی دریای سرخ، حضور هر کشوری آزاد بوده و در نتیجه کشتی های جنگی نیروی دریایی ارتش ایران نیز می توانند طبق حقوق دریاها در آن حاضر باشند.

با این وجود اما این حضور همانطور که گفته شد به دید رژیم صهیونیستی ناخوشایند آمده و از جانب ایران برای حضور قوای نظامی نیروی دریایی ارتش کشورمان احساس خطر می‌کنند. 

رژیم صهیونیستی که به دلیل موقعیت جغرافیایی خود، از شمال، جنوب و شرق در خشکی محاصره است و تنها راه تنفس خود را درصورت بروز درگیری زمینی، دریای مدیترانه می‌بیند و از این جهت  خواستار تسلط بر این شاهراه ارتباطی بین المللی است تا بتواند دست برتر را در جنگ‌های آینده داشته باشد.

یکی از اهداف رژیم صهیونیستی از رویای تسلط بر دریای سرخ و کانال سوئز، دراختیار گرفتن بخش مهمی از زنجیره تأمین کالای جهان است

بن گوریون نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۳۳ گفته بود آرزو دارد که ناوگان  رژیم صهیونیستی از دریای سرخ بگذرد چرا که ما در خشکی در محاصره هستیم و دریا تنها راه این رژیم برای رسیدن به یهودیان جهان است.