سریال تلویزیونی «در پناه تو» در قالب رادیو سریال از آنتن شبکه رادیویی نمایش در چند قسمت پخش شده است و به نویسندگی و روایت ملیحه شبانیان و تهیه‌کنندگی نسیم صباغان هر روز ساعت ۱۴:۳۰ به گوش مخاطبان می‌رسد.

این سریال که محصول سال ۱۳۷۳ است، نویسندگی آن را علیرضا طالب‌زاده و کارگردانی سریال را زنده یاد حمید لبخنده به عهده داشته‌اند. سریال «در پناه تو» به روایت ۴ جوان می‌پردازد که از دانشگاه هنر فارغ‌التحصیل شده‌اند. 

صحنه‌ها و تصاویر بدون دیالوگ را روایت می‌کنم 

ملیحه شبانیان، روایتگر سریال «در پناه تو» درباره سختی‌های نویسندگی و روایتگری سریال می‌گوید: قسمت‌هایی از سریال را روایت می‌کنم که حاوی تصاویر و بدون دیالوگ است. صحنه‌های سریال را می‌نویسم و برای مخاطبان رادیو شروع به روایتگری می‌کنم. 

کلیت سریال حذف نمی‌شود 

شبانیان با تاکید بر حفظ کلیت سریال می‌گوید: صدای بازیگران، افکت صحنه‌ای، صدای صحنه و موسیقی فیلم در رادیو سریال حذف نمی‌شوند. حتی زمان فیلم و سریال هم کم یا زیاد نمی‌شود. 

حس فضای سریال هم باید منتقل کنم 

روایتگر سریال «در پناه تو» می‌گوید: منِ نویسنده علاوه‌بر توضیح صحنه‌ها، مکان و زمان سریال، حس فضا را هم باید منتقل کنم. یکی از چالش‌های رادیو فیلم همین قسمت است. اینکه چگونه نویسنده حس تصاویر را به وسیله کلمات منتقل کند. بخشی از این انتقال بیان حس تصویر به وسیله نویسندگی و بخشی از آن به وسیله گویندگی اتفاق می‌افتد. 

گاهی اوقات ذهنیت نویسنده وارد سریال می‌شود

شبانیان به تکنیکی اشاره می‌کند که سالیان سال است در این حرفه به کار گرفته و آن این است که گاهی اوقات ذهنیت نویسنده و روایتگر سریال وارد ماجرا می‌شود. مکان‌هایی که لازم است تصاویر با حس مشخص بیان شود. به عنوان مثال، اینجا اتاقی است با رنگ و فضای مشخص. یک‌سری از سکانس‌های فیلم یا سریال هستند که سمبل تصویری دارد. حال وقتی این سمبل‌های تصویری برای مخاطبان رادیو روایت می‌شود، معنای خاصی را منتقل نمی‌کند. چراکه در مواقع شنیدن فرصت تحلیل فیلم وجود ندارد. درحالی که تصویر تحلیل از فیلم را به همراه دارد.

شنونده باید بر ذهنیت و خیال خود سوار شود

روایتگر سریال «در پناه تو» می‌گوید: به همین دلیل حس منِ روایتگر وارد صحنه می‌شود و حواسم هست که خیلی قضاوت شخصی وارد ماجرا نشود؛ چراکه برایمان مهم است شنونده بر ذهنیت و خیال خود سوار شود. از طرفی، بخشی از شنوندگان رادیو نابینا هستند و ارجاعات تصویری ندارند. جالب اینجاست که این تکنیک این بازخورد را که می‌دهد که گویا من داستان دیگری را برای مخاطبان روایت می‌کنم.