قدیر رجب‌زاده گفت: در طرح پژوهشی با هدف کاهش مضرات ظروف یک بار مصرف موجود در بازار، شامل ظروف پلاستیکی با منشاء نفتی و گیاهی و ارتقای سلامت جامعه، نسبت به ساخت ظروف کاملا زیست تخریب پذیر اقدام شده است.
وی گفت: سبک زندگی امروزی موجب رواج استفاده از ظروف یک بار مصرف به عنوان رایجترین آلاینده‌های محیط زیست شده است، گفت: در کشور ما در حال حاضر برای نگهداری و بسته‌بندی برخی مایعات و مواد غذایی داغ مانند چای، نوشیدنی‌های داغ، سوپ ها و نیز برخی مواد منجمد مانند بستنی از ظروف یک بار مصرف پلی‌استایرنی و البته اخیرا ظروف پلی پروپیلنی و نیز ظروف به اصطلاح گیاهی بر پایه نشاسته استفاده می شود که متاسفانه پلیمرهای یادشده یا زیست‌تخریب پذیر نبوده و یا به طور جزئی زیست‌تخریب‌پذیر می‌باشند.
او گفت: به دلیل قیمت مناسب‌تر، بیشتر از ظروف یک بار مصرف پلی‌استایرنی استفاده می‌شد که این ظروف به هنگام تماس با مایعات و مواد غذایی داغ (با دمای بیش از ۷۰ درجه سانتی گراد) و یا مواد غذایی منجمد، به تدریج مونومر استایرن به درون مواد غذایی آزاد می‌کنند که منشاء بروز انواع سرطان‌ها بوده و به طور قابل توجهی باعث افزایش هزینه‌های درمان در سطح جامعه می‌شود.
به گفته رجب‌زاده ، ظروف یک بار مصرف موجود در بازار نتوانسته‌اند از آلوده سازی محیط زیست و بروز بیماری‌ها پیشگیری کنند،طرح پژوهشی کاربردی تهیه کامپوزیت‌های پلیمری زیست تخریب‌پذیر برای ساخت ظروف یک بار مصرف و بسته‌بندی مواد غذایی به منظور رفع این مشکل در موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی اجرا شده است.
ظروف یک بار مصرف فعلی به طور کامل در طبیعت تجزیه نمی‌شوند
محمدرضا عبداللهی مقدم، مجری این طرح پژوهشی نیز گفت: در این طرح، ابتدا گرانول‌های کامپوزیتی پلیمری صددرصد زیست‌تخریب‌پذیر و قابل کمپوست شدن از ترکیب بیوپلیمر‌های سنتزی با پلیمرهای طبیعی مثل نشاسته و مواد لیگنوسلولزی تهیه شده و سپس با استفاده از گرانول‌های تولیدی، انواع ظروف یک بار مصرف بسته‌بندی مواد غذایی ساخته شدند.
به گفته عضو هیئت علمی گروه پژوهشی شیمی موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی، ظروف پلاستیکی متداول با ورود به زمین‌های کشاورزی و پخش شدن در سطح این زمین‌ها، با طول عمر زیاد خود که گاهی به چند صد سال می‌رسد. علاوه بر کاهش نفوذپذیری سطح خاک، باعث آلودگی خاک و کاهش حاصل‌خیزی زمین‌های کشاورزی می‌شوند که یکی از نتایج آن از بین رفتن پوشش گیاهی و فرسایش خاک و بیابان‌زایی است.
وی گفت: این آلودگی‌های ریزپلاستیکی همچنین با ورود به محصولات کشاورزی و چرخه غذایی انسان می‌توانند باعث تغییرات ژنتیکی و کاهش سطح ایمنی بدن در مقابل بیماری‌ها شوند، در پژوهش‌های مختلفی ثابت شده است که استفاده از برخی پلاستیک‌های با منشاء نفتی در کوتاه مدت سبب بیماری‌هایی نظیر سرطان شده و در بلندمدت موجب تغییرات ژنتیکی انسان خواهد شد.
عبداللهی مقدم به پیشینه پژوهش در خصوص استفاده از بیوپلیمر‌های طبیعی اشاره کرد و گفت: پژوهش در این زمینه از زمان بحران نفت و دهه ۱۹۷۰ میلادی آغاز شد که بر اساس آن ساخت بیوکامپوزیت‌ها برای مصارف گوناگون با استفاده از ترکیباتی همچون انواع نشاسته و مواد لیگنوسلولزی حاصل از زائدات محصولات کشاورزی مورد بررسی قرار گرفتند.
وی گفت: این پژوهش‌ها از سال‌ها قبل در ایران نیز آغاز شده و در سال ۱۳۸۴ اولین واحد تولید ظروف یک بار مصرف گیاهی راه‌اندازی شد. در فرمولاسیون پلیمرهای مورد استفاده در ساخت این ظروف، معمولا همچنان از مقادیر نسبتا زیاد پلیمرهای غیر زیست تخریب‌پذیر با منشاء نفتی استفاده می‌شود، اما در فرمولاسیون مورد استفاده در این طرح پژوهشی تمامی پلیمرهای مورد استفاده، زیست تخریب‌پذیرند.
عبداللهی مقدم گفت: از آن جا که کلیه محصولات تولیدی این طرح صددرصد زیست‌تخریب‌پذیر و قابل کمپوست شدن هستند؛ بنابراین آینده خوبی برای تولید انبوه و صادرات این محصول پیش بینی می‌شود.
