در جایی که خداوند در قرآن به نام قلم سوگند یاد می‌کند و می‌گوید «ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ؛ سوگند به قلم و آن‌چه نویسند»، شاهدی بر شرافت و قداست نوشتن است.

قلم هدایت گر عقل‌ها و احساس، بیانگر فکر و فرهنگ و هویت ملت‌ها است، قلم ترسیم کننده‌ی خطوط فکری، سیاسی و اجتماعی و ادبی ارباب ادب و قلم و معرفت است.

قلم انتقال دهنده‌ی فکر و فرهنگ به نسل‌های حاضر و آینده است قلم وسیله‌ی تجلی خداوند در آفرینش است.

هر گونه رشد و پیشرفت، معرفت و شناخت ریشه در قلم دارد، در نخستین ارتباط وحیانی رسول خدا (ص) با مبدا هستی در غار حرا سخن از قلم به میان می‌آید تا جایی که خداوند خود را این گونه معرفی می‌کند  عَلَّمَ بِالْقَلَمِ؛ آن که با قلم آموخت.»

زیباترین و موثرترین  پیام برای ارج نهادن به جایگاه قلم و علم حرکت زیبای پیامبر بود که در بعضی جنگ‌ها دستور دادند اسیرانی که به ده نفر از مسلمانان خواندن و نوشتن بیاموزند آزاد شوند.

در ارج گذاری تاثیر قلم امیر مومنان حضرت علی (ع) می‌فرمایند «سفیر و فرستاده تو، ترازوی بزرگواری توست و قلم تو، رساترین و گویاترین چیزی است که از سوی تو سخن می‌گوید.» بر اساس این روایت می‌توان گفت قلم شیواترین ابزاری است که در هر برهه‌ای می‌تواند رسالت خود را انجام دهد، نسل‌هایی را در سراشیبی‌های انحراف به سقوط بکشاند یا تعالی ملت‌هایی را رقم بزند، قلم می‌تواند عامل همدلی شود به شرطی که در تعهد و تدین ریشه داشته باشد.

ارزش هر قلم به پیام آن و عظم محتوا و ماندگاری آن به ریشه داشته در حق و صدق است.