سه هفته است که مقامات بهداشت یک مورد آبله میمون را در بریتانیا تایید کرده اند. از آن زمان، بیش از ۴۰۰ مورد تایید شده یا مشکوک در حداقل ۲۰ کشور غیر آفریقایی، از جمله کانادا، پرتغال، اسپانیا و بریتانیا ظاهر شده است.بزرگترین شیوع تا کنون در خارج از آفریقا است این وضعیت دانشمندان را در حالت آماده باش قرار داده است، زیرا ویروس آبله میمون در جمعیت‌های جداگانه در چندین کشور ظاهر شده است و هیچ ارتباط آشکاری بین بسیاری از خوشه‌ها وجود ندارد، که احتمال انتقال ناشناخته و محلی ویروس را افزایش می‌دهد.

آن ریموین، اپیدمیولوژیست در دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس، که بیش از یک سال آبله میمون را در کنگو مطالعه کرده است، می‌گوید: ما باید سریع و قاطعانه عمل کنیم، اما هنوز مطالب زیادی برای آموختن وجود دارد.

شیوع فعلی چگونه شروع شد؟

از زمان شروع آخرین شیوع، محققان ژنوم‌های ویروسی جمع آوری شده از افراد مبتلا به آبله میمون را در کشور‌هایی از جمله بلژیک، فرانسه، آلمان، پرتغال و آمریکا توالی یابی کرده اند. مهمترین بینشی که آن‌ها تاکنون به دست آورده اند این است که هر یک از دنباله‌ها شباهت زیادی به سویه آبله میمونی موجود در غرب آفریقا دارد. این سویه کمتر کشنده است.
میزان مرگ و میر آن در جمعیت‌های فقیر و روستایی کمتر از ۱ ٪ است. نسبت به دیگری گونه آبله میمونی که در آفریقای مرکزی شناسایی شده است و نرخ مرگ و میر آن تا ۱۰ ٪ است.

همچنین سرنخ‌هایی در مورد چگونگی شروع شیوع این بیماری به دست آمده است. اگرچه محققان برای تأیید احتمالات خود به داده‌های بیشتری نیاز دارند، توالی‌هایی که آن‌ها تاکنون ارزیابی کرده‌اند تقریباً یکسان است، و نشان می‌دهد که شیوع‌های اخیر در خارج از آفریقا ممکن است همگی به یک مورد منفرد با یک بررسی اپیدمیولوژیک کامل مرتبط باشند.

سکانس‌های کنونی بیشتر شبیه موارد مربوط به تعداد کمی از موارد آبله میمون است که در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ در خارج از آفریقا ایجاد شد و به سفر در غرب آفریقا مرتبط بود.

برنی ماس، ویروس شناس در موسسه ملی آلرژی و بیماری‌های عفونی در بتسدا، مریلند می‌گوید: ساده‌ترین توضیح این است که فردی که امسال اولین مورد غیرافریقایی را داشت - که هنوز شناسایی نشده است - از طریق تماس با حیوان یا انسان حامل ویروس در حین بازدید از یک منطقه مشابه از آفریقا آلوده شده است.

گوستاوو پالاسیوس، ویروس شناس در دانشکده پزشکی ایکان در شهر نیویورک می‌گوید، اما نمی‌توان توضیحات دیگری را رد کرد. این امکان وجود دارد که ویروس قبلاً در خارج از آفریقا در انسان یا حیوانات در گردش بوده باشد و شناسایی نشده باشد و در طی شیوع‌های قبلی معرفی شده باشد. با این حال، این فرضیه کمتر محتمل است، زیرا ویروس آبله میمون معمولاً ضایعات قابل مشاهده‌ای را در بدن افراد ایجاد می‌کند - که احتمالاً مورد توجه پزشک قرار می‌گیرد.

الیوت لفکوویتز، ویروس شناس محاسباتی در دانشگاه آلاباما در بیرمنگام که تکامل ویروس آبله را مطالعه کرده است، می‌گوید درک اینکه آیا مبنای ژنتیکی برای گسترش بی سابقه ویروس در خارج از آفریقا وجود دارد، بسیار دشوار خواهد بود. بیش از ۱۷ سال پس از شناسایی تفاوت بین این دو، محققان هنوز در تلاش هستند تا دقیقا مشخص کنند کدام ژن مسئول بیماریزایی و قابلیت انتقال بیشتر سویه آفریقای مرکزی در مقایسه با غرب آفریقا است.

لفکوویتز می‌گوید یکی از دلایل این امر این است که ژنوم ویروس آبله حاوی اسرار بسیاری است. ژنوم آبله میمون نسبت به بسیاری از ویروس‌های دیگر بسیار بزرگ است – این ژنوم بیش از شش برابر بزرگ‌تر از ژنوم کروناویروس SARS-CoV-۲ است.

راشل روپر، ویروس شناس در دانشگاه کارولینای شرقی در گرین ویل، کارولینای شمالی، می‌گوید که این بدان معناست که تجزیه و تحلیل آن‌ها حداقل "۶ برابر دشوارتر است".

پالاسیوس می‌گوید دلیل دیگر این است که منابع کمی به تلاش‌های نظارت ژنومی در آفریقا اختصاص داده شده است، جایی که آبله میمون برای سال‌های متمادی یکی از نگرانی‌های بهداشت عمومی بوده است. او می‌گوید، بنابراین ویروس‌شناسان در حال حاضر توالی‌های کمی دارند که بتوانند توالی‌های جدید آبله میمون را با آن‌ها مقایسه کنند. او اضافه می‌کند که آژانس‌های تامین مالی به دانشمندانی که بیش از یک دهه است هشدار می‌دهند که ممکن است شیوع آبله میمون‌ها بیشتر شود، توجه نکرده‌اند.

ایفدایو آدتیفا، رئیس مرکز کنترل بیماری نیجریه می‌گوید که ویروس‌شناسان آفریقایی که با او صحبت می‌کند، از اینکه سال‌ها برای جمع‌آوری بودجه و انتشار مطالعات در مورد آبله میمون تلاش کرده‌اند ناراحت هستند. اما اکنون که این بیماری در خارج از قاره منتشر شده است، بهداشت عمومی مقامات در سراسر جهان به طور ناگهانی علاقه بیشتری نشان می‌دهند.

پالاسیوس می‌گوید برای درک چگونگی تکامل ویروس، تعیین توالی ویروس در حیوانات نیز مفید خواهد بود. شناخته شده است که این ویروس حیوانات - عمدتا جوندگانی مانند سنجاب و موش - را آلوده می‌کند، اما دانشمندان هنوز مخزن حیوانی طبیعی آن را در مناطق آسیب دیده آفریقا کشف نکرده اند.

منبع : نیچر