روز نکبت و آرزویی که صهیونیست‌ها با خود به گور خواهند برد
۷۴ سال از روزی که صهیونیست‌ها به دنبال رویای اشغال فلسطین به آن یورش بردند می‌گذرد اما مقاومت فلسطینی‌ها آنان را از رسیدن به اهدافشان بازداشت.
پانزدهم مه سال ۱۹۴۸ (۱۳۲۷) را شاید هیچ فلسطینی فراموش نکند، روزی که صهیونیست‌ها بیش از ۷۵۰ هزار فلسطینی را از خانه اجدادیشان بیرون راندند و بیش از ۵۳۰ روستا در مناطق اشغالی را ویران کردند. آن‌ها در این سال حتی به نام روستا‌ها هم رحم نکردند و نام و نشان عبری برای آن‌ها انتخاب کردند. اقدامی که تصور می‌کردند با آن می‌توانند یهودیان را برای همیشه در سرزمین فلسطینیان جای دهند.
در این زمان بود که کشور‌های غربی هم برای رسیدن به آمال و آرزوهایشان همراه و هم قدم رژیم صهیونیستی شدند و فلسطینیان را رسماً از خاک خود به اردوگاه‌های آوارگان در خارج از مرز‌ها کشاندند. اردوگاه‌هایی که قالباً در کشور‌های همسایه فلسطین و یا در داخل مناطقی که فلسطینیان در آن حضور داشتند مانند نوار غزه یا کرانه باختری ساخته شده بودند. حالا نزدیک به ۸ دهه است که مردم فلسطین برای رسیدن به خانه و خاک وطن خود با دست خالی در مقابل نظامیان صهیونیستی و متحدان غربیش مقاومت کرده اند.
در این سال‌ها فلسطینیان و تمام آن‌هایی که از سرزمین خود بیرون رانده شده اند بهای سنگینی برای مقاومت خود در برابر رژیم غاصب صهیونیستی پرداخت کرده اند. قتل عام، بازداشت‌های گسترده و اسارت‌های طولانی مدت، محاصره بلند مدت مناطق فلسطینی و آوارگی و زندگی در اردوگاه‌هایی که از نخستین امکانات رفاهی و بهداشتی محرومند تنها بخشی از رنجی است که در طول دهه‌های مختلف فلسطینی‌ها مجبور به تحمل آن بودند.
حق بازگشت، مهمترین سند سازمان ملل در حمایت از فلسطینیان
همه این فشار‌ها موجب نشد تا فلسطینی‌ها از ذره‌ای از خاک خود بگذرند. آن‌ها در تمام این سال‌ها برای رسیدن به خانه و کاشانه خود از جان مایه گذاشتند. طبق گزارشات رسمی مرکز کار و امداد آوارگان فلسطینی جمعیت فلسطینی‌ها چه در داخل سرزمین‌های اشغالی و چه در کشور‌های همسایه و اردوگاه‌های آوارگان نزدیک به ۱۰ برابر افزایش داشته است. طبق قوانین ثبت شده در قطعنامه ۱۹۴ شورای امنیت سازمان ملل متحد فلسطینی‌هایی که در طول این سال‌ها به ناحق از خانه خود بیرون رانده شده اند می‌توانند هر زمانی که تمایل داشتند به وطن خود بازگردند. این قانون که به حق بازگشت یا حق العوده معروف است اصلی‌ترین و مهمترین سندی است که فلسطینی‌ها و سازمان‌های پشتیبان آن‌ها به آن استناد می‌کنند.
قانون حق العوده همان بندی است که رژیم صهیونیستی با شرط پذیرش آن و همچنین قبول کردن قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل متحد به عضویت این سازمان درآمده است. این قانون و نیز قطعنامه ۱۹۴ سازمان ملل در فاصله بین سال‌های ۱۹۴۸ تا سال ۲۰۰۰ یعنی زمان انتفاضه دوم ۱۳۵ بار به تصویب جامعه بین الملل رسید. اتفاقی که شاید در عرصه بین الملل و برای قطعنامه‌های شورای امنیت کم نظیر و حتی بی نظیر باشد.
اما با وجود تمام مشروعیت‌های قانونی و بین المللی که فلسطینیان در مورد سرزمین و خانه و زندگی خود در مناطق اشغالی دارند رژیم صهیونیستی در تمام این سال‌ها وحشیانه بر مظلومان فلسطینی تاخته و با سرپیچی از قوانین جهانی آن‌ها را از رسیدن به حقوق ابتدایی و مسلم خود محروم کرده است.
همراهی ترامپ با جنایات رژیم صهیونیستی
این‌ها تنها بخشی از ظلمی است که در طول این سال‌ها بر مردم فلسطین تحمیل شده و البته تمام آن هم نیست. در سال‌های اخیر به ویژه با روی کار آمدن دونالد ترامپ در آمریکا و قدرت گرفتن جمهوری خواهان در ساختار سیاسی این کشور این طور به نظر می‌رسید که رژیم صهیونیستی برای ادامه و تشدید سیاست‌های غاصبانه خود شریک و همراهی مصمم یافته است.
تمام اقداماتی که ترامپ در چهار سال ریاست جمهوری خود به نفع رژیم صهیونیستی انجام داد همگی در همین راستا بودند. تقریبا در روز‌های پایانی دولت ترامپ بود که ۲۲ نماینده جمهوری خواه در نامه‌ای به رئیس جمهور وقت از او خواستند موضوع آوارگان فلسطینی و حق بازگشت آنهاد به خانه‌های خود را از سیاست آمریکا حذف کند. جمهوری خواهان با بهانه‌هایی واهی این گونه استدلال کردند که ممکن است بخش‌هایی از تاریخ و آمار و ارقام در مورد تعداد پناهندگان فلسطینی صحیح نباشد و از سوی سازمان‌ها و دولت‌های طرفدار آن‌ها دستکاری شده باشد.
تایید اسناد و مدارک بر یورش صهیونیست‌ها و تخریب اموال فلسطینیان
این ادعا‌ها در حالی مطرح می‌شود که تنها یک بررسی ساده در آرشیو مدارک و اسناد نمایندگان و چهره‌های دولتی که در طول این سال‌ها به ویژه در سال‌های ۱۹۴۸ در سرزمین‌های اشغالی فعالیت سیاسی داشتند، نشان می‌دهد همگی یورش صهیونیست ها و تخریب اموال عمومی فلسطینیان در آن سال‌ها و اخراج آن‌ها از خانه‌های خود را تایید می‌کنند. تا به حال حتی یک مدرک و یا سند که خلاف این ادعا‌ها را ثابت کند پیدا نشده است.
بنا بر اسناد تاریخی هیچ کدام از مقامات آمریکایی در سال‌های ۱۹۴۸ و همزمان با روز نکبت از طرح صهیونیستی «نقشه دالت» مطلع نبودند. نقشه‌ای که بین سال‌های ۱۹۴۷ تا ۱۹۴۸ طرح ریزی شد تا طبق آن به اشغال یک باره سرزمین فلسطینی‌ها بپردازند.
تنها برای اینکه نمونه‌ای از لشکرکشی رژیم صهیونیستی به سرزمین‌های اشغالی در سال‌های ۱۹۴۸ باشد می‌توان به این نکته اشاره کرد که توماس واسون، سرکنسول وقت آمریکا بار‌ها هشدار داده بود که ممکن است هاگانا‌ها یعنی شبه نظامیان پیشروی صهیونیست‌ها نقشه‌هایی برای بزرگ کردن اراضی اشغالی از سوی سران صهیونیست‌ها در سر داشته باشند.
در آرشیو دولت آمریکا مدارک و اسنادی وجود دارد که نشان می‌دهد واسون در ۱۳ مه به نقل از یک سخنگوی آژانس یهود بار‌ها گفته بود که بن گوریون، از طراحان حکومت صهیونیست‌ها در فلسطین در هر جلسه‌ای تاکید می‌کند که هدف اصلی یهودیان به دست آوردن کل سرزمین فلسطین است.
هدفی که حالا بعد از گذشت ۷۴ سال هنوز آرزویی دست نیافتنی برای سران این رژیم و حامیانشان است؛ و بازگشت به وطن تنها آرزوی میلیون‌ها جوان فلسطینی است که هر روز با امید آن از خواب بیدار می‌شوند و با دست خالی و با سنگ برایش می‌جنگند. آرزویی که تمامی شواهد تاریخی و رویداد‌های سیاسی اخیر تحقق آن را نزدیک و حتمی می‌دانند.
