محمد زارع نیسی می‌گوید: نخستین مشکلی که برای گل کاران وجود دارد، نبود اتحادیه گل و گیاه در شوش و دزفول است.
به اعتقاد او اگرچه گل در خوزستان تولید می‌شود، اما مسئله اصلی فروش و حمل و نقل است که به دلیل عدم مدیریت آن از سوی گل کاران خوزستانی، دشوار است.
آقای زارع نیسی افزود: این مسئله باعث شده که حتی اگر طلا هم کاشته شود، آنطور که باید سودی از فروش گل نداشته باشیم.
گل کاران استان خوزستان به بازار دسترسی ندارند و عمده گل نیز از طریق پایانه‌های گل مستقر در تهران به فروش می‌رسد.
از این رو می‌طلبد که پایانه گل در دزفول یا اهواز وجود داشته باشد تا بتوان گل را به صورت مستقیم به دست فروشنده رساند.
محمد زارع نیسی در ادامه گفت: اکنون هر چه بفروشیم مجبوریم ۱۵ درصد آن را به فروشنده در تهران پرداخت نمایم.
البته این درصد جدا از هزینه‌ای است که گل کار باید برای جابجایی گل از خوزستان به تهران بپردازد.
افزون بر آن به دلیل نبود، سردخانه و با توجه به اینکه گل‌ها با کامیون جابجا می‌شوند بخش عمده‌ای از آن‌ها در راه طی زمستان یخ زده و در تابستان پلاسیده می‌شوند که ضرر بیشتری به کشاورزان گل کار وارد می‌نماید.
موضوعی که آقای زارع نیسی نیز مهر تاییدی بر آن می‌زند و می‌گوید: ۵۰ درصد گل‌ها تا به تهران برسد، تلف می‌شوند.
به گفته او چندین سال است که در دزفول پایانه گل تاسیس شده، اما راه اندازی نشده است.
این گل‌کار خوزستانی همچنین افزود که در شوش، دزفول و اندیمشک نیز تا ۳۰۰ گل کار هستند که گل‌های رُز و مریم را کشت میکنند که در هر هکتار برای ۱۵ نفر اشتغال مستقیم و غیر مستقیم ایجاد می‌کند.
