در نگاه اول شاید کمبود منابع دلیل وجود این حجم از پروژههای نیمه تمام به نظر آید، اما اگر کمی بررسی و دقت داشته باشیم، عوامل دیگری نظیر شروع پروژه بدون نیازسنجی و کار کارشناسی، عدم پیگیری از سوی مسئولین مربوطه، از میان رفتن اولویتها با تغییر دولتها و جابجایی مدیران، اصرار برخی نمایندگان به شروع برخی پروژهها در حوزه انتخابیه شان و... نیز از علل ازدیاد این پروژهها بوده است.
در این بین استان کرمانشاه هم از این خوان گسترده بی نصیب نمانده و جای جای آن بهرهمند از این دست پروژه هاست، پروژههایی که آمار آن تا ۱۲۰۰ پروژه هم اعلام شده و یقینا اعتبار و زمان طولانی برای اتمام آنها نیاز است.
اما در این بین برخی پروژههای نیمه کاره در کرمانشاه به نوعی ویژهاند، پروژههایی که از یکسو احداث آنها ضروری است و از سوی دیگر فراموش شده و یا پیشرفتی بسیار کند دارند.
این پروژهها که هر سال منابع مورد نیاز برای احداثشان بیشتر و امید به تکمیلشان کمتر میشود، از یکسو سبب حبس منابع در خود شده و از سوی دیگر احساس بی اعتمادی در مردم را تقویت میکند.
مصلی کرمانشاه که در جریان سفر مقام معظم رهبری به کرمانشاه کلنگ زنی شد و حالا بیش از ۱۰ سال است به خواب رفته، نمایشگاه بین المللی کرمانشاه که سال ۱۳۸۸ کلنگ زنی شد و نیمه کاره مانده، موزه غرب کشور که حالا با گذشت نیم قرن از شروع ساختش خودش عملا به یک موزه تاریخی تبدیل شده، پالایشگاه آناهیتا که چند بار کلنگ زنی شد و سهمش از پیشرفت "هیچ" بوده، بیمارستان ۷۵۰ تختخوابی که با روند لاک پشتی پیش میرود و مجتمع "فیروزه" که در دل شهر به حال خودش رها شده، تنها بخشی از این پروژههای نیمه کاره، اما حیاتی کرمانشاه هستند.
پروژههایی که هرکدامشان قرار بود روزی کمک حال استان و مشکلات آن باشند، اما حالا خودشان به مشکلی اساسی تبدیل شده اند. پروژههایی که سالهاست کلنگشان به زمین زده شده، اما هنوز از زمین بلند نشده و خیلی هاشان تعطیل و رها شده و یا نهایتا با یک حرکت لاک پشتی، خرامان خرامان به پیش میروند!
در کنار مشکلاتی که تعطیلی این پروژههای حیاتی برای استان ایجاد کرده، مشکل بزرگتر و شاید خطرناکتر ضربهای است که این پروژههای نیمه کاره به اعتماد مردم میزنند. اعتمادی که لابلای وعدههای چندباره مسئولین برای افتتاح این پروژهها روز به روز رنگ میبازد و مردم را نسبت به قول و وعده مسئولین بی اعتماد میکند./ ایسنا