از دور که نگاهش میکنی یک کوه قهوه‌ای کوهی که تکیه گاه میخواهدرنگ شبیه بیشتر کوه‌ها است فقط کافیست نزدیک شوی و به دل کوه قدم بگذاری گویی پا در یک سیاره دیگر گذاشته‌ای سیاره‌ای متشکل از سنگ‌های رنگی بلور‌های نمکی و چشمه‌ای سحرنگیر در میان کوه که چشم هر بیننده‌ای را خیره میکند.
در کنار این زیبایی‌ها سالهاست در اثر ورود بدون نظارت گردشگران هر روز گوشه‌ای از آن تخریب میشود کوهی که نماد تکیه گاه است حالا خود به دنبال یک حامی برای زنده ماندن و ایستادن میگردد.
از قم که به سمت بخش جعفریه حرکت می کنید در ۱۵ کیلومتری این جاده نرسیده به دامشهر کوهی نیم دایره قرار گرفته در دشتی سفید توجهت را به خود جلب می کند هر چه نگاه می کنم تابلویی برای هدایت به سمت کوه پیدا نمی کنم.
گله‌ای می بینم و به سرعت به سمت چوپان میروم همانطور که به چوب دستی اش تکیه داده است میگوید: اسمش گنبد نمکی است چند سالی هست گردشگران زیادی برای دیدنش می‌آیند با اشاره به یکی از دو جاده مرا به سمت کوه هدایت می کند.
