باشگاه خبرنگاران جوان_ المپیک زمستانی کارناوال خطر و منظره‌ای از سرعت و سطوح صاف است.

سرعت اسکی‌بازان در پایین آمدن از قله‌های مرتفع کوهستان سریع‌تر از حرکت اتومبیل در بزرگراه است. اسکی بازان با سورتمه‌های پرسرعت در یک کانال یخ پیچ‌خورده مهارت خود را به نمایش می‌گذارند. آن‌ها در  پرش‌های اسکی در هوا اوج می‌گیرند. اسنوبرد سواران و اسکی بازان سبک آزاد، در آسمان می‌چرخند و حین پرواز به فرود ایمن امیدوارند.

ورزشکارانی که این شاهکار‌های جسورانه را خلق می‌کنند دیوانه و بی پروا نیستند، اما آن‌ها یک چیز مشترک دارند که ممکن است تماشاگران را شگفت زده کند.

بریزی جانسون، اسکی باز آمریکایی می‌گوید: وقتی شما به سرعت ما پیش می‌روید، هر جایی در مسیر می‌تواند به تله آسیب تبدیل شود، حتی تله مرگ.

در ماه ژانویه، جانسون در یک تصادف مجروح شد و اعلام کرد که به بازی‌های المپیک ‌نمی‌رسد. برای رسیدن به عمق ترس اسکی بازانی که در آسمان اوج می‌گیرند ادامه این گزارش را بخوانید.

ترس بزرگ ورزشکاران چییست؟  

ترس یک موضوع پیچیده و شخصی است. از ورزشکاران بپرسید چه چیزی آن‌ها را می‌ترساند، پاسخ ورزشکاران مختلف است، ترس از دست دادن المپیک، پشیمانی، ناامید کردن خانواده و دوستان، آسیب‌های جسمانی برگشت ناپذیر، از دست دادن کنترل و این که حرفه‌شان چگونه به پایان خواهد رسید ترس های بزرگ ورزشکاران است.

ورزشکاران المپیک زمستانی در رشته های پر خطر به ۲ دسته تقسیم می‌شوند: آن‌هایی که آسیب جدی دیده اند و کسانی که آسیب خواهند دید!

تجربه اسکی سوار آمریکایی  از سقوط 

آسیب دیدن هیچ وقت خوب نیست، اما زمان‌هایی وجود دارد که صدمه دیدن در آن هنگام، تبعات جدی تری به همراه خواهد داشت. "آلیس مری ودر" یکی از برترین اسکی سواران آمریکایی است. تنها یک چیز می توانست مری‌ ودر را از بازی‌های المپیک زمستانی پکن ۲۰۲۲ دور نگهدارد و این اتفاق در یک صبح آرام سپتامبر در کوه‌های آلپ سوئیس رخ داد.

در یک لحظه  آلیس به جلو و سپس به عقب پرت شد، پشتش را روی اسکی‌هایش قرار داد، در حال سقوط به سراشیبی بود تا این که یکی روی یخ گیر کرد. ۲ استخوان پای چپش شکست و رباط‌های زانویش پاره شد. در حالی که یخ درشت صورتش را می‌خراشید، به جلو چرخید و جاذبه او را که غرق در خون بود، به سراشیبی کشاند.

پس از گذشت چندین ماه، چهره آلیس بهبود پیدا کرد اما برای بهبود پا‌ها و روحیه اش راه طولانی‌ تری در پیش داشت. فصل اسکی، بدون او پیگیری شد، اسکی بازان در مسابقاتی پیروز شدند که مری می‌توانست پیروز آن باشد، چیزی که او را ناراحت می‌کرد درد شکستگی پا نبود، بلکه او برای فرصت از دست رفته حسرت می خورد. نزدیک به ۲ سال گذشت تا او دوباره فعالیت در رشته اسکی را از سر بگیرد.

 ورزشکارانی که خون سرفه می‌کنند 

با توجه به برگزاری این رشته‌ی ورزشی روی سطوح خطرناک، ورزشکاران باید خود را تا لبه پرتگاه پیش ببرند تا شانس حضور در المپیک را داشته باشند، اما لبه پرتگاه جایی است که در آن هیچ رحمی وجود ندارد. خطراتی که از آن‌ها صحبت می‌کنیم تئوری نیستند. اسنوبورد سواران و اسکی بازان بسیاری در کلاس جهانی به شدت آسیب دیده و در اثر حادثه جان خود را از دست داده اند.

بازگشت به دره مرگ 

 در یک پیست لغزنده  "لوژ، نودار کوماریتاشویلی"، در آستانه بازی‌های ونکوور ۲۰۱۰ کشته شد. او و سورتمه‌اش برای آخرین بار در مسیر معین شده پرواز کردند و حادثه تلخ رخ داد. گتی ایماژ بیل شوفنهاور، برنده مدال نقره ۲۰۰۲ در رشته باب اسلید چهار نفره که در بازی‌های ونکوور حضور داشت گفت: من حتی امروز هم با فکر به آن اتفاق احساساتی می‌شوم. 

این ورزشکار شدت ترس ورزشکارانی را که تنها چند روز پس از آن تصادف مجبور به رقابت در پیست مرگ بودند، به یاد می‌آورد.

خطر در هر دوره المپیک افزایش می‌یابد. ترفند‌ها پیچیده تر، سرعت‌ها بالاتر و رقابت‌ها فشرده تر می شوند.  ورزشکاران تقریبا در هوا پرت می‌شوند تا چرخش انجام دهند. آن‌ها آنقدر فرود می‌آیند که گاهی خون سرفه می‌کنند.

ترس، دشمن و دوست ورزشکاران 

در بسیاری از رویدادها، ترس از آسیب، همان مانعی است که نمی گذارد ورزشکاران تمام مهارتشان را به نمایش بگذارند. این ترس حتی باعث بی خوابی می شود. اریک آرویدسون، اسکی‌باز آمریکایی گفت: بار‌ها مسابقات لغو شده‌اند و من ۱۰۰ درصد خیالم راحت شده است چون از جهنم می‌ترسیدم و به یک روز دیگر نیاز داشتم تا خودم را جمع و جور کنم. 

حتی بهترین اسکی باز  جهان در این فصل از ترس ها مصون نیست. الکساندر آمودت کیلد از نروژ گفت: شما می‌خواهید از ۱۰۰ در صد توانایی خود استفاده کنید، اما ذهنتان شما را عقب نگاه می دارد و به خاطر ترس فقط می‌توانید مثلا ۸۵، ۹۰ درصد از مهارت هایتان را به اجرا بگذارید.

چرا وقتی می‌ترسید قادر به حرکت نیستید؟  

مایکل دامرت مربی اسنوبرد آزاد آلمانی، دارای مدرک کارشناسی ارشد روانشناسی ورزشی است. او ترس را "بهترین دوست و بزرگترین دشمن شما" به شمار می‌آورد. به عقیده او ترس، غریزه اساسی بقا است.

او گفت: ترسی که مغز و کنترل بدن را در اختیار می گیرد فرآیندی است که ورزشکاران از آن شکایت می‌کنند. این که چرا ترس شما را کنترل می کند به سلسله واکنش هایی که در عمیق‌ترین لایه‌های مغز رخ می دهد باز می گردد. ترس باعث واکنش مبارزه ، فرار  یا انجماد افراد می‌شود و عمل کردن خلاف این غریزه سخت است.

این ترس گرچه می‌تواند ورزشکاران بزرگ را محدود کند، اما همین ترس آن‌ها را نجات می‌دهد.

به گفته جانسون، مسابقه‌دهنده اسکی، هنگام بازی صدایی در سر شما تکرار می‌شود که می‌گوید: «ما خیلی سریع می‌رویم و اگر به درختی برخورد کنیم، می‌میریم». این ترس غریزی است و به دلیلی در مغز شما گذاشته شده است.

رسیدن به المپیک نه تنها به معنای داشتن استعداد بیشتر از سایرین در جهان، بلکه به معنای جسارت بیشتر است. المپیکی‌ها اندیشمندانه ریسک می‌کنند. آندره هوفلیچ، یک اسنوبردکار می‌گوید: «ترس، چیزی است که در نهایت ما را زنده نگه می‌دارد.»

بیشتر بخوانید

• شعار کاروان اسکی ایران در المپیک زمستانی اعلام شد

انتهای پیام/