قانون مالیات با تمام نواقص و کمبودهایی که داره اجرا کردنش کلی مصیبت داره. بهتره بجای دخالت و سرکشی توی تمام جزئیات زندگی مردم برای اخذ مالیات، دست از این کارها بردارید و مالیات رو بر تراکنش‌های مردم لحاظ کنید. جاری و آنلاین. یعنی مالیات یا بر خرج باشد یا درآمد. فرقی ندارد. نقطه مقابل خرج، درآمد است. مثل خرید شارژ موبایل. یعنی وقتی مثلا یک نفر کارت را در دستگاه پوز می‌کشد تا چیزی بخرد ( چه برای مصرف نهایی مثل یک شکلات و چه برای تولید مثلا بطری خالی آب معدنی برای کارخانه ی آب معدنی) مالیات کسر شود و به خزانه برود چه از حساب مبدا چه از حساب مقصد. تفاوتی ندارد که چه درصدی را کدام شخص پرداخت کند. ملاک تراکنش است و نه شخص حقیقی یا حقوقی. این تراکنش در اصل برای بقا و زندگی انجام شده است و هزینه این زندگی در شهر و مملکت باید به صورت مالیات پرداخت گردد. حجم اسکناس در دست مردم نیز باید مثلا در حدود بیست درصد کل گردش سالیانه کشور باشد، تا اولا در صورت عدم امکانش تراکنش اینترنتی، به صورت تبادل اسکناس انجام شود ثانیا حجم کم بیست درصد سبب می‌شود که برای دور زدن پرداختن مالیات، به دنبال اسکناس نروند. به این تربیت لازم نیست به تعداد املاک، قیمت و تعداد خودروها، سرمایه های مردم اشرافیت داشته باشید که از هر تحرک سرمایه یا رکود آن بخواهید مالیات بگیرید و اعصاب همه را از جمله خودتان را خراب کنید و عدالت را خراب کنید و برای مملکت هزینه بتراشید. شاید معایب کوچک و استثناهایی داشته باشد اما در کل قابل اغماض هستند و قابل رفع با بند و تبصره.