باشگاه خبرنگاران جوان- سیاست واشنگتن در قبال ترکیه برپایه اصلی که آنتونی بلینکن، وزیر امورخارجه آمریکا اعلام کرده است، اجرا میشود: ترکیه باید وابسته به غرب نگه داشته شود و باید شرایط را برای حمایت ترکیه از مسائل حساس آمریکا فراهم کرد و آن را در صف آمریکا نگه داشت.
روزنامه جمهوریت در مقالهای با عنوان «سیاست آمریکا برابرترکیه و اهداف آن» نوشت: سیاست آمریکا درباره ترکیه در سال ۲۰۲۲ میلادی نیز بر پایه دو اصل ادامه خواهد یافت.
دو لنگر آمریکا برای نگه داشتن ترکیه در محور غرب: ناتو و اتحادیه اروپا است. نامزدی عضویت ترکیه در اتحادیه اروپا، ابزار اصلی حزب عدالت و توسعه برای تغییر ساختار و ماهیت دولت ترکیه بوده و حکومت حزب عدالت و توسعه از روند عضویت در اتحادیه اروپا استقبال میکند. اما بعد از انجام تغییرات در ساختار دولت ترکیه، ارزش ابزاری خود را نیز از دست داد. از نظر اتحادیه اروپا، نامزدی عضویت و یا به صورت عملی «پشت درب نگه داشتن ترکیه» نیز ارزش خود را از دست داده است. اتحادیه اروپا ترکیه را کشور حائل میان اروپا و کشورهای شرقی میداند. ترکیه به مثابه مرکزی برای ممانعت از ورود پناهجویان و مهاجران شرقی به اروپاست و از نظر بروکسل تنها از چنین ارزش و موقعیت مهمی برخوردار است.
از نظر آمریکا با از بین رفتن ارزش بهره برداری اتحادیه اروپا به عنوان یک ابزار، ناتو به ابزار بسیار مهمی تبدیل شده است. آمریکا ناتو را نه تنها در برابر آنکارا بلکه در برابر پاریس معترض به سیاستهای آمریکا نیز بکار میگیرد.
آمریکا براساس دو پایه اصلی سه هدف را درباره ترکیه دنبال میکند. سه هدف آمریکا نه سازنده بلکه مخرب است. سه هدف آمریکا: منع گسترش همکاری ترکیه و روسیه، منع نهادینه شدن همکاری سه جانبه ترکیه و روسیه و ایران در چارچوب توافقنامه همکاری آستانه درباره سوریه، منع عادی سازی روابط ترکیه با دولت سوریه و بشار اسد است. سه هدف مخرب آمریکا در راستای «نگه داشتن ترکیه در صف آمریکا درمسائل حساس» است.
از نظر آمریکا گسترش همکاری ترکیه و روسیه، مانع اجرای راهبرد مخرب و نفوذ آمریکا در بحران اوکراین و دریای سیاه میشود. نهادینه شدن همکاری سه جانبه ترکیه و روسیه و ایران در چارچوب آستانه نیز مانع اجرای راهبرد مخرب و نفوذ آمریکا در منطقه خلیج فارس، قفقاز و آسیای میانه میشود و در نهایت، عادی سازی روابط ترکیه و سوریه نیز مانع ایجاد دولت حزب اتحاد دموکراتیک PYD وابسته به آمریکا در شمال سوریه خواهد شد.
آمریکا از طریق تضعیف همکاری ترکیه و روسیه در منطقه ادلب تلاش میکند که مانع عادی سازی روابط ترکیه با دولت سوریه به ریاست بشار اسد شود. آمریکا تحولات و بحران لیبی را نیز به عنوان عامل تضعیف روابط ترکیه و روسیه تلقی میکند.
به عقیده واشنگتن، گسترش نفوذ و فعالیتهای ناتو در دریای سیاه و تعهدات ترکیه دربرابر ناتو و روابط ترکیه با اوکراین نیز عامل تضعیف روابط ترکیه و روسیه است و از آن بهره برداری میکند. آمریکا نفوذ و حضور رژیم صهیونیستی در (جمهوری) آذربایجان و حضور نظامی ترکیه در سوریه را به عنوان ابزاری برای برهم زدن روابط ترکیه و ایران بکار میگیرد.
با این حال، قضیهای که متناقض دیده میشود حضور نیروهای نظامی ترکیه در شمال سوریه از یک سو مانع تشکیل کریدور انرژی (و کُردی) وابسته و تحت کنترل آمریکا است و از سوی دیگر عامل خصومت با حکومت دمشق است. ادامه حضور نیروی نظامی ترکیه در شمال سوریه در عین حال عامل تنشزا میان روابط و همکاری ترکیه و ایران نیز محسوب میشود. البته آمریکا حضور نیروهای نظامی ترکیه در سوریه را عامل ایجاد موازنه قوا دربرابر نیروهای نظامی روسیه و گروههای نزدیک به ایران، مستقر در سوریه میداند. یکی از دلایل حمایت آمریکا از حضور نظامی ترکیه در ادلب نیز همین است. ادامه حضور نظامی ترکیه (و گروههای تروریستی معارض) در ادلب، به معنی حفظ شرایط حضور نظامی آمریکا در شرق رود فرات است.
اول-ترکیه روابط عادی با سوریه (بشار اسد) برقرار کند و راه را برای برقراری حاکمیت ارتش سوریه بر منطقه ادلب بگشاید و به پیمان همکاری دوجانبه مبارزه با تروریسم (قرارداد آدانا) باز گردد.
دوم- ترکیه سیاست خود را دربرابر اوکراین و دریای سیاه تغییر دهد. آمریکا به صورت برنامه ریزی شده و یا غیر برنامه ریزی شده ناتو را برای برگزاری رزمایش نظامی در دریای سیاه وادار و روسیه را تحریک میکند. ترکیه باید مداوم تاکید کند که دریای سیاه متعلق به کشورهای ساحلی است و باید به مخالفت با عضویت اوکراین و گرجستان در ناتو برخیزد. (ترکیه از عضویت هر دو کشور در ناتو حمایت میکند.)
سوم- ترکیه برای نهادینه شدن ساختار توافق نامه همکاری آستانه متشکل از ترکیه و روسیه و ایران حمایت کند.
با رعایت این موارد است که دولت آنکارا میتواند اهدف مخرب آمریکا را خنثی کند.
انتهای پیام/
البته از نظر این جماعت همه کشورها نوکر آمریکان به جز ایران و کره شمالی و ونزوئلا و کوبا