به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان نانوپزشکی به عنوان کاربرد پزشکی فناوری نانو تعریف می‌شود. این می‌تواند شامل طیف گسترده‌ای از ابزارها، از جمله حسگر‌های زیستی، مهندسی بافت، دستگاه‌های تشخیصی و ... باشد.

در حالی که کل بدن ما در معرض دارو‌هایی است که مصرف می‌کنیم و می‌تواند منجر به عوارض جانبی ناخوشایند شود، می‌توان این دارو‌ها را با استفاده از فناوری نانو به طور موثرتری ارائه کرد.

نانو به چه معناست؟

نانو به معنای «کوچک» است. نانومتر یک میلیاردم متر است. نانوذرات مورد استفاده برای دارورسانی معمولاً در محدوده ۲۰ تا ۱۰۰ نانومتری هستند و این اندازه ممکن است بسته به طراحی نانوذرات متفاوت باشد. نانوذرات را می‌توان مهندسی و طراحی کرد تا دارو‌ها را بسته بندی کرده و مستقیماً به جایی که مورد نیاز است، منتقل کند.

اندازه نانومواد شبیه به اکثر مولکول‌ها و ساختار‌های بیولوژیکی است؛ بنابراین، می‌توانند هم در تحقیقات و هم در کاربرد‌های زیست‌پزشکی in vivo و in vitro مفید باشند.

تا به امروز، ادغام نانومواد با زیست شناسی منجر به توسعه دستگاه‌های تشخیصی، عوامل کنتراست، ابزار‌های تحلیلی، برنامه‌های کاربردی فیزیوتراپی و وسایل حمل دارو شده است.

Doxi اولین داروی نانوسرطانی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا بود. از سال ۱۹۹۵، از آن برای درمان سرطان‌های بزرگسالان، از جمله سرطان تخمدان، مولتیپل میلوما و سارکوم Karposi (یک سرطان نادر که اغلب افراد مبتلا به نقص ایمنی مانند HIV را تحت تاثیر قرار می‌دهد) استفاده می‌شود.

جریانی از درمان‌های نانوپزشکی جدید برای سرطان‌های بزرگسالان در حال آزمایش‌های بالینی (آزمایش‌های انسانی) در بازار وجود دارد. اما تنها تعداد محدودی از این موارد برای درمان سرطان‌ کودکان تایید شده اند.

نانوپزشکی چگونه کار می‌کند؟‌

نانوپزشکی را می‌توان به‌عنوان سیستم‌های دارورسانی نانوذراتی به روش‌های مختلف ارائه کرد. همچنین می‌توان برای حمل ترکیبات خاصی طراحی کرد که به آن‌ها اجازه می‌دهد به مولکول‌های سلول سرطانی متصل شوند. پس از اتصال، دارو به طور ایمن به محل دقیق تومور انتقال می‌یابد.

نانوذرات همچنین به حلالیت دارو کمک می‌کنند. برای اینکه یک دارو عمل کند، باید بتواند وارد جریان خون شود، یعنی باید محلول باشد. برای مثال، داروی سرطان پاکلیتاکسل (تاکسول) نامحلول است، بنابراین برای ورود به خون باید در یک عامل تحویل حل شود اما این عامل می‌تواند باعث واکنش‌های آلرژیک در بیمار شود.

برای غلبه بر این مشکلات، شیمیدانان نانوذراتی از پروتئین طبیعی آلبومین تولید کرده اند که پاکلیتاکسل را حمل می‌کند و آن را بدون واکنش آلرژیک می‌کند.

تومور‌ها معمولا دارای رگ‌های خونی متلاطم و نشتی هستند که از داخل و خارج پخش می‌شوند. این رگ‌ها به دارو‌های شیمی درمانی اجازه می‌دهند تا به راحتی وارد تومور شوند، اما از آنجایی که ذرات شیمی درمانی بسیار کوچک هستند، از طریق عروق و خارج از تومور نیز پخش می‌شوند و به بافت‌های اطراف حمله می‌کنند.

از آنجایی که نانوذرات بزرگتر هستند، در داخل تومور به دام می‌افتند، جایی که تمام آسیب را به سلول‌های هدف وارد می‌کنند.

هنگامی که محموله دارویی آن‌ها به سلول‌ها تحویل می‌شود، نانوذرات می‌توانند مهندسی شوند تا به محصولات جانبی بی ضرر تبدیل شوند. این امر به ویژه برای کودکانی که هنوز در حال رشد هستند، بسیار مهم است.

نانوپزشکی در تلاش است تا مجموعه ارزشمندی از ابزار‌ها و دستگاه‌های تحقیقاتی مفید بالینی را در آینده نزدیک ارائه دهد.

ابتکار ملی نانوتکنولوژی آمریکا کاربرد‌های تجاری جدیدی را در صنعت داروسازی پیش بینی می‌کند که ممکن است شامل سیستم‌های پیشرفته دارورسانی، درمان‌های جدید و تصویربرداری in vivo باشد.

براساس گزارش Frontiers in Chemistry، در اروپا، نانودارو‌های بیولوژیکی تابع چارچوبی هستند که توسط آژانس دارویی اروپا (EMA) برای اهداف نظارتی ایجاد شده که هدف آن دنبال کردن نانوپزشکی بیولوژیکی است.

بیشتر بخوانید

• درمان سرطان با کمک نانوحامل‌هایی که سلول‌های ایمنی را فعال می‌کنند
• تولید تی شرت هوشمند که از قلب شما مراقبت می‌کند

انتهای پیام/