به گزارش  باشگاه خبرنگاران جوان، دانشجویان بین المللی در کشور بیشتر مشغول به تحصیل در رشته‌های علوم انسانی هستند، اما باید توجه کرد که تقاضا برای ورود به رشته‌های پزشکی در ایران رو به افزایش است که این امر ناشی از برنامه‌های وزارت بهداشت است که از سال ۱۳۹۴، تمامی برنامه‌های آموزشی را به زبان انگلیسی روی وبسایت دانشگاه‌ها قرار داد و برای دانشجویان بین المللی قابل استفاده کرد.

از سوی دیگر با راه اندازی وبسایت تحصیلات در ایران تمامی برنامه‌های آموزشی دانشگاه‌های علوم پزشکی و غیرپزشکی در دسترس قرار گرفته است و برای پذیرش مستقیم دانشجویان بستری فراهم شده است.

در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ رشته‌های مرتبط با علوم انسانی، فنی و مهندسی و علوم پزشکی به ترتیب با ۴۷، ۲۳ و ۱۶ درصد سه حوزه برتر دانشجویان بین المللی برای تحصیل در ایران بوده است. رشته‌های مرتبط با علوم پایه، هنر و کشاورزی و دامپزشکی به ترتیب در جایگاه‌های بعدی حوزه‌های علاقه دانشجویان برای تحصیل در ایران بوده است.

تحصیل عمده دانشجویان بین المللی ایران در مقطع کارشناسی 

عمده جمعیت دانشجویان بین المللی در ایران را دانشجویان مقطع کارشناسی تشکیل می‌دهند. تنها در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷، مقطع تحصیلی لیسانس با ۶۴ درصد بیشترین تعداد دانشجویان بین المللی را به خود اختصاص داده است. دوره تحصیلی کارشناسی ارشد با ۱۸ درصد، دکترای عمومی با ۹ درصد، دکترای تخصصی با ۶ درصد و کاردانی با ۳ درصد در رتبه‌های بعدی بیشترین تعداد دانشجویان بین المللی قرار گرفته اند.

مهمترین کشور‌های دانشجو فرست به ایران، کشور‌های آسیایی هستند. در سال ۹۸-۱۳۹۷ کشور افغانستان با اعزام حدود ۱۳ هزار و ۸۵۱ دانشجو به ایران، مهمترین کشور دانشجوفرست به ایران بوده است.

در همین سال کشور عراق با ارسال ۲ هزار و ۸۱۰ دانشجوی بین المللی، رتبه‌ی دوم را در دانشجوفرستی به ایران داشته است و در نهایت کشور لبنان با ارسال هزار و ۳۶۸ دانشجوی بین المللی، رتبه سوم دانشجوفرستی به کشور ایران را داشته است.

این سه کشور در مجموع ۸۶ درصد از جمعیت دانشجویان بین المللی در ایران را تشکیل می‌دهند که بیانگر تمرکز ایران بر جذب دانشجویان خارجی از کشور‌های منطقه است. پس از این سه کشور، کشور‌های سوریه، چین و پاکستان به ترتیب در رده‌های بعدی دانشجوفرستی به ایران قرار می‌گیرند.

کشور‌ها در سیاستگذاری و مدیریت استعدادها، دو رویکرد کلی را دنبال می‌کنند. رویکرد اول به پرورش و شکوفایی استعداد‌ها در داخل اشاره می‌کند و رویکرد دوم حالتی است که کشور‌ها حداقل در کوتاه مدت و به اندازه‌ی نیاز خود توانایی پرورش استعداد‌ها را ندارند و از طریق سیاست‌های مهاجرتی به جذب و نگهداشت استعداد‌ها از خارج از کشور روی می آورند.

از آنجا که سرمایه انسانی در حال تبدیل شدن به مرکز اصلی رشد و توسعه اقتصادی جوامع است، دسترسی به افراد با استعداد و ماهر یکی از عوامل اساسی تعیین کننده چشم انداز آتی یک کشور محسوب می‌شود.

بیشتر بخوانید

• بازگشت بی سابقه نخبگان علمی به کشور/ ایران رتبه ۷۸ را برای ماندن استعداد‌های خود در داخل دارد
• لزوم ایجاد درآمد برابر برای جلوگیری از خروج نخبگان
• جبران کمبود نیروی انسانی با اصلاح سیستم استعدادیابی در کشور

انتهای پیام/