به گزارش  باشگاه خبرنگاران جوان، چند روزی است طرح ادغام آموزش پزشکی در وزارت علوم به تیتر رسانه‌ها تبدیل شده است، خبری که با روی کار آمدن وزرای علوم در دولت‌های مختلف  همیشه به نوعی بر سر زبان‌ها می‌افتد، پیش از این هم موضوع ادغام آموزش پزشکی در وزارت علوم با عناوینی مانند همگرایی علوم، وابستگی دانشگاه‌ها به یکدیگر و یکپارچه سازی آموزش عالی مطرح شده بود.

در حال حاضر ۲۰۰ هزار دانشجوی علوم پزشکی در دانشگاه‌های علوم پزشکی تحصیل می‌کنند و ۵۰ هزار تخت در بیمارستان‌های آموزشی کشور برای آموزش این دانشجویان مهیا شده است.

وزیرعلوم: هر چه زودتر دو وزارتخانه «بهداشت» و «علوم» با هم ادغام شوند

ماجرا از آنجایی کلید خورد که محمدعلی زلفی گل وزیر علوم، تحقیقات و فناوری از ادام دانشگاه‌های علوم پزشکی در دانشگاه‌های وزارت علوم سخن گفت: شورای عالی انقلاب فرهنگی اصل تاسیس و کارکردش این است که فراتر از تعارض منافع و مسائل سیاسی باید موضوعات را پیگیری بکند. هر چه زودتر دو وزارتخانه بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و وزاتخانه علوم با هم ادغام شوند، جلوی ضررهای بیشتر گرفته خواهد شد.

وی درباره همگرایی رشته‌ها بیان کرد: مگر می‌شود رشته داروسازی را از شیمی و داروسازی را از بیوشیمی جدا کرد! مگر می‌توان رشته انگل شناسی پزشکی را از دامپزشکی و کشاورزی جدا کرد. اگر دانشگاه‌های وزارت بهداشت و وزارت علوم در کنار هم قرار بگیرند، رتبه بندی دانشگاه‌های ایران در ابعاد بین المللی فرق خواهد کرد. درخصوص بخش ظرفیت‌های پزشکی؛ یک استاندارد جهانی نسبت پزشک عمومی با جمعیت وجود دارد. اگر طبق آمار جهانی، ایران از استانداردها جهانی در سرانه پزشکی عقب است بنابراین باید در عمل به این میزان دست یابد.

ماجرای جدایی آموزش پزشکی از وزارت علوم و الحاق به وزارت بهداشت

ماجرای الحاق آموزش پزشکی به وزارت بهداشت به سابقه تشکیل وزارت بهداشت در سال ۱۳۶۴ باز می‌گردد. در آن زمان برای استفاده مطلوب و هماهنگ از امکانات پزشکی کشور در جهت تأمین و تعمیم بهداشت و درمان و بهزیستی و آموزش و پژوهش پزشکی و تحقق بندهای ۴ و ۱۲ و ۱۳ اصل سوم و آن قسمت از اهداف اصل ۲۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که مربوط به خدمات بهداشت و درمان و بهزیستی است، وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی تشکیل شد.

در قانون تشکیل وزارت بهداشت آمده است: تمام وظایف و اختیارات وزیر بهداری و بهزیستی و آن قسمت از وظایف و اختیارات وزیر فرهنگ و آموزش عالی که در ارتباط با امر بهداشت، درمان، آموزش و پژوهش پزشکی است، به وزیر این وزارتخانه (وزارت بهداشت) محول می‌شود.

در سال ۱۳۶۴ دانشگاه‌های بزرگی مانند تهران، تبریز، اصفهان، مشهد و شیراز که دانشکده‌های پزشکی داشتند ساختمان‌های خود را جدا کردند و ساختار دانشگاه‌های علوم پزشکی به تدریج شکل گرفت و از ۱۶ دانشکده به ۶۴ دانشگاه علوم پزشکی کنونی رسید.

در سال ۱۳۹۳ در دو سند بالادستی «سیاست های کلی سلامت» و «سیاست های علم و فناوری» که از سوی مقام معظم رهبری ابلاغ شدند، در هر کدام وظایف آموزش عالی و بهداشت و درمان و آموزش پزشکی مشخص شد.

در بند ۱۳ سیاست‌های کلی نظام سلامت آمده است: توسعه کیفی و کمی نظام آموزش علوم پزشکی به صورت هدفمند، سلامت محور، مبتنی بر نیازهای جامعه، پاسخگو و عادلانه و با تربیت نیروی انسانی کارآمد، متعهد به اخلاق اسلامی حرفه‌ای و دارای مهارت و شایستگی‌های متناسب با نیازهای مناطق مختلف کشور.

مخالفان ادغام با توجه به این قانون اقداماتی از جمله ادغام دانشگاه‌های علوم پزشکی را با قانون تشکیل وزارت بهداشت و سند سیاست‌های کلی نظام مغایر می‌دانند.

اظهارات وزیر علوم واکنش‌های بسیاری را به دنبال داشت، از کمیسیون بهداشت گرفته تا رئیس فرهنگستان علوم پزشکی، انجمن‌های پزشکی، نظام پزشکی و وزارت بهداشتی‌ها.

رئیس کمیسیون بهداشت: جدایی آموزش پزشکی خلاف سیاستهای ابلاغی رهبری است

حسینعلی شهریاری رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی گفت: جداسازی آموزش پزشکی از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی خلاف سیاستهای ابلاغی از سوی مقام معظم رهبری است. بعید می دانم وزیر علوم این پیشنهاد را داده باشد احتمالا فرد دیگری به اسم ایشان این کار را انجام داده است.

آموزش پزشکی را فدای ارتقای رتبه دانشگاه‌ها نکنید

روسای دانشگاه های علوم پزشکی کشور هم به دنبال اظهار نظر وزیر علوم دست به قلم شدند و در نامه‌ای به رئیس جمهور نسبت به مطرح شدن مطالبی در خصوص طرح ادغام آموزش پزشکی با وزارت علوم ابراز نگرانی کردند.

در نامه روسای دانشگاه های علوم پزشکی کشور به رئیس جمهور آمده است: «تجربه کشور در مدیریت بیماری کووید۱۹ و تلاش مجاهدانه کادر بهداشتی و درمانی کشور بیانگر این است که سیستم بهداشتی، درمانی و آموزش پزشکی کشور، کارآمد و نافع بوده است.

اگر دانشگاه های علوم پزشکی در بحران کووید۱۹ ایفای نقش موثر نمی کردند تبعات این بیماری بسیار عمیق تر و مخرب تر بود، بنابراین سیستم آموزشی، پژوهشی، بهداشتی و درمانی کشور توانسته پاسخگویی اجتماعی داشته باشد و کارآمدی خودش را نشان دهد.

وقتی نظام فعلی آموزش پزشکی کشور بارها از سوی مراجع بین المللی به دلیل دیده شدن عرصه آموزش و خدمات در یک وزارتخانه، مورد تقدیر قرار گرفته بنظر می رسد که برگشت به عقب، هزینه های زیادی دارد با این استدلال که می خواهیم کارایی و بهره وری یک سیستم را فدای رتبه بندی کنیم.

زیرساخت های عمده آموزش دانشجویان گروه پزشکی که عمدتا به بسترهای درمانی نیازمند هستند در وزارت علوم‌ وجود ندارد و این از علل اصلی جدایی این دانشگاه ها در سه دهه پیش بوده که هنوز هم این دلایل به قوت خود باقی است.

 به جای برگشت به گذشته باید به سمت اجرای طرحی برای ایجاد انگیزه بیشتر جهت ماندگاری کادر پزشکی در مناطق محروم کشور گام برداشت.

 در صورت عدم اقدام لازم، پدیده نامیمون خروج نخبگان، کادر بهداشتی درمانی و اعضای هیات علمی از کشور تشدید خواهد شد.

 این موضوع که آموزش پزشکی باید در کنار بهداشت و درمان باشد، بدون تردید کار درستی است و طرح ادغام دانشگاههای علوم پزشکی با دانشگاه های وزارت علوم خلاف قوانین بالادستی و به خصوص بند هشتم سیاست های سلامت کشور ابلاغی مقام معظم رهبری حفظه الله است».

سازمان جهانی بهداشت مدل آموزش پزشکی ایران را به سایر کشورها توصیه کرده است

ادغام آموزش پزشکی در وزارت علوم به صلاح نیست

انتقاد رئیس فرهنگستان علوم پزشکی از طرح مباحث ادغام آموزش پزشکی

انتهای پیام/