به گزارش گروه باشگاه خبرنگاران جوان از شیراز، سارا زارعی، کارگردان جوان ۲۱ ساله، که شروع فعالیت حرفه‌ای خود را در تئاتر از پاییز ۱۳۹۸ و از طریق دانشگاه علوم پزشکی و آشنایی با گروه تئاتر پرسیا یاد می‌کند، اولین تجربه هنر تئاتر خود را، بازی در اثری با نام فراموشی به کارگردانی مسعود احمدی عنوان کرده و در مورد محتوای اثرش می‌گوید، در این اثر موضوع سلامت مورد بحث واقع می‌شود، توهم یک پرستار شیفت شب که در زمان کرونا وقایعی برایش اتفاق افتاده است عینیت می‌یابد و مجروح یک تصادف را به بیمارستان می‌آورند، و پرستار تصور می‌کند که این خانم در زندگی او نقشی دارد.

 در خصوص واکسینه بودن بازیگران، کادر اجرایی  و رعایت  شیوه نامه ها توضیح بدهید؟

تمام افراد تیم ما دو دوز واکسن را زده بودند و مخاطبان  نیز در درب ورودی بررسی می‌شدند زیرا زدن ماسک الزامی بود و در صورت نداشتن ماسک، به آن ها اهدا می‌شد، لازم است اضافه کنم که علوم پزشکی تا حدودی حامی این مسئله بود.

 استقبال مردم از این نمایش، به چه شکل بوده است؟

 خیلی خوب بود، ذهنیت اولیه ما این بود که سالن با دوست و آشنا پر شود و ما پیش خودمان گفتیم تجربه می‌کنیم، اما روند بلیط فروشی به نقطه‌ای رسید که به آشناها می‌گفتیم نیایند تا فضا برای مخاطب عموم باقی بماند.

 در واقع پس از این وقفه طولانی، اشتیاقی از سوی مردم دیده شد؟ این مخاطب‌ها را بیشتر همکاران و هنرمندان این عرصه تشکیل دادن یا مخاطب عام؟

 شور و شوق مردم را دیدیم تا این حد که آدم‌هایی که هیچ آشنایی با آن ها نداشتیم با دسته گل به تماشای کار ما می‌نشستند، کمترین تعداد مخاطب ما در یک سانس ۲۶ نفر بود که در نهایت ۱۰ نفر از آنان از دوست و آشناها بودند و مابقی مردم.

 میزان مخاطبین در شب‌های اول و آخر، از منظر آگاهی مردم به بازگشایی تماشاخانه‌ها تفاوت داشت؟

مردم‌ آن قدر تشنه بودند که شب اول، دور از انتظار ما خیلی شلوغ شد و شب‌های آخر هم همچنین، انگار دلشان می‌خواست از نهایت این فرصت استفاده کنند.

 با فاصله‌گذاری صندلی مخاطبان و ظرفیت اندک تماشاخانه چه کردید؟

 این کمبود احساس می‌شد، اما ما بیشتر از حضور پرشور مخاطبان انرژی می‌گرفتیم با اینکه شب‌هایی پیش آمد که از تعدادی افراد، بنا به کمبود صندلی عذرخواهی و خداحافظی می‌کردیم. برای ما عجیب بود که مردم استقبال می‌کردند، همان طور که گفتم شب اول حدود شش نفر از مخاطبان را برگرداندیم که حتی مسئولان انجمن هم بنا به این استقبال می‌گفتند کار  تمدید بشود.

لطفا در خصوص وضعیت گیشه بگویید، هزینه بلیط چقدر بود؟

هزینه‌ ساخت کار برگشت اما چیز بیشتری باقی نماند. بلیط ما سی هزار تومان بود و نسبت به هزینه‌های کنونی، فاصله گذاری مخاطبان و خالی بودن نصف سالن و اینکه از آخرین تئاترهای ۹۸ دو سال گذشته است ناچیز بود.

آیا در مسیر تولید و اجرای این اثر، حامیانی داشته‌اید؟

دانشگاه علوم پزشکی تهیه کننده بود، با کمک مسئول انجمن‌های هنری دانشکده علوم پزشکی، به میزانی هزینه‌ها را متقبل شدند و همین‌جا تشکر می‌کنم از مسعود احمدی، خانم شیما پورسهم‌الدین و گروه نمایش پرسیا، که همه عوامل و بازیگران از این گروه بوده‌اند.

در  زمینه تبلیغات و فراگیر شدن خبر بازگشایی تماشاخانه‌ها تئاتر، ارگانی حمایتگر بود؟

تبلیغات مجازی انجمن، خیلی کمک کننده بود تا انتشار تراکت اما داشتن بیلبورد بیشتر کمک می‌کرد  چون با آمدن کرونا و مجازی شدن همه چیز، تبلیغات مجازی بیشتر تاثیرگذار شده است تا نصب تراکت در معابر.

صحبت هایم را با سارا زارعی کارگردان پرشور جوان تمام کردم، افکارم پیرامون مسئله‌ای می‌چرخید که انتظارش را نداشتم. تمام سالن‌ها و تماشاخانه‌های شهر شیراز به دلیل شیوع ویروس کرونا، از ۳ اسفندماه ۱۳۹۸ تعطیل شد.

بر خلاف تصور من، که در تمام این مدت تقاضایی از سوی مردم در خصوص بازگشایی نبوده که مسئله تعطیلی در شیراز به درازا کشیده شده، حال متوجه شدم مردم متمایل بودند اما عرضه‌ای وجود نداشته است.

به این فکر می‌کنم آیا پل ارتباطی برای مردم با تئاتر شهرشان وجود دارد؟ جوابش را هم می‌دانم. کاش شهر شیراز هم خانه تئاتری داشته باشد.

منبع: فارس

انتهای پیام/ت