به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،در عصری که اشتغال پایدار و قراردادهای دائم در حال نابودی است، اشتغال در هر کاری یک موفقیت به حساب می‌آید. براساس محاسبات «موسسه سیاست‌گذاری اقتصادی» در دوران پاندمی کرونا حدود ۱۶ درصد از نیروی کار شاغل، فرصت شغلی خود را از دست داددند یا میزان ساعت کاری آن‌ها کاهش یافت؛ این میزان معادل بیکاری یا کاهش ساعات کاری ۲۶ میلیون و ۸۰۰ هزار نفر است. به تبع کاهش ساعات کاری نیروهای انسانی، میزان درآمدشان هم کم می‌شود.

پیش از رکود اقتصادی دوران کرونا، از هر ده کارگر، یک نفر دستمزد بسیار ناچیزی دریافت می‌کرد یعنی با قرارداد دائم هم نمی‌توانست معیشت زندگی خود را تامین کند و در فقر به سر می‌برد. کار همچنان رویایی جذاب برای انسان‌ها است. مقالات تبلیغاتی بسیاری در دسترس است که روش‌های دستیابی به اشتغال رویایی را تبلیغ می‌کنند که چگونه می‌توانید به شغل رویایی خود را محقق کنید. وبسایت «ایندید» اطلاعات ۲۵ شغلی رویایی را در دسترس متقاضیان کار قرار داده است که دستمزد سالانه سه‌چهارم از این مشاغل کمتر از ۵۰ هزار دلار است.

یک شرکت فعال در زمینه تشک‌سازی از کارآموزان خود می‌خواهد که در زمان اشتغال در کارگاه بخوابند؛ این پیشنهاد که از سوی کارفرما ارائه می‌شود، شغل را به معنای واقعی به کاری رویایی تبدیل می‌کند و ۳ هزار نفر برای اشتغال در این کارگاه متقاضی می‌شوند. به گفته یکی از متقاضیان، یکی از کارآموزان می‌گفت آن‌قدر هم که فکر می‌کرد ساعات کار به خوابیدن روی تشک‌ها نگذشت؛ اما، در مجموع، از فرصت کارآموزی رضایت‌خاطر داشت و آن را مثبت ارزیابی می‌کرد.

بسیاری از نیروی انسانی در ایالات‌متحده تصور می‌کند که مشاغلی مثل جنگل‌بانی، نگهداری از حیوانات در باغ‌وحش و خلبانی رویایی هستند و آرزو دارند که در این صنوف مشغول به کار شوند. وبسایت جمع‌آوری اطلاعات «ردیت» نوشت: بسیاری از متقاضیان کار اینطور بیان می‌کنند که چگونه می‌توانند در این مشاغل یک فرصت شغلی به دست بیاورند؟

برخی اوقات یک فرصت شغلی ایده‌آل و رویایی به سرعت میان مردم طرفدار پیدا می‌کند؛ به طور مثال، فرصت اشتغال در یک فانوس دریایی در «است برادر» سان‌فرانسیسکو که به سرایداری که سالانه در آنجا اقامت داشته باشد مبلغی معادل ۱۳۰ هزار دلار پرداخت کند. هزاران نفر برای این موقعیت شغلی درخواست داده بودند. این افراد تصور می‌کردند فضایی دنج، آرام و بی‌نقص در اقیانوس در انتظارشان است، به‌ویژه که فانوس دریایی وای‌فای هم نداشت. افرادی که در این شغل پذیرفته می‌شدند باید گواهی‌نامۀ معتبر پاسبانی ساحلی داشته باشند. از میان خیل عظیم متقاضیان، فقط ۶۰ زوج از صلاحیت لازم برخوردار بودند. حدود یک سال بعد، روزنامۀ سن‌فرانسیسکو کرونیکل با زوجی که موفق شده بودند این موقعیت شغلی را از آنِ خود کنند مصاحبه کرد. بعد از یک سال، از نظرِ تیفانی دِینس و تیلور واترسون، کار در فانوس دریایی فقط یک کار به شمار می‌آمد، شغلی که پیش از این حکم رؤیا را داشت. دِینس می‌گفت «مهمانان را پذیرش می‌کنیم، فروشگاه را می‌چرخانیم، تخت‌ها را مرتب می‌کنیم و غذا را آماده می‌کنیم. تیلور هم راهنمای محلی است». این زوج در مصاحبه با کرونیکل گفتند در هفته۸۰ تا ۹۰ ساعت کار کرده‌اند. اگرچه این فرصت شغلی در ظاهر رویایی به نظر می‌رسد اما زمینه استثمار کارگران را فراهم کرده و دستمزد پرداختی نسبت به ساعات کاری بسیار ناچیز است.

به سادگی می‌توان چرایی دلپذیر و محبوب بودن این مشاغل را درک کرد. شاید بتوان ادعا کرد، بسیاری از متقاضیان کار در ظاهر به دنبال مشاغل رویایی هستند و به همین دلیل این مشاغل در ظاهر رویایی هنوز

وجود دارند. به گفته «دیوید گریبر» (انسان‌شناس)، یافتن شغل رویایی شما یک ایده فریبنده است. انگیزه یافتن یک کار رویای آنچنان نامربوط نیست؛ اما بسیاری از مشاغل رویایی بیشتر به اداره‌کردن یک فانوس دریایی، هتل‌داری و تهیه غذا ختم می‌شود.

«اندرو اسمیت» محیط‌بان و راهنمای گردشگران «پارک ملی گِلِیشر» به کار خود علاقه دارد. به گفته وی، مزایای محیط‌بان‌بودن این است که در فرایند شناخت محیط طبیعی هر روز با طبیعت ارتباط نزدیک‌تری برقرار می‌کنید اما گردشگران از این تجربه محروم‌اند و در فرصت کوتاه بازدید از پارک نمی‌توانند چنین ارتباطی را تجربه کنند. اسمیت در اقامتگاه پارک زندگی می‌کند و ساعات زیادی را در هوای آزاد می‌گذراند و لذت فراوان می‌برد. شرایط کاری اسمیت آرزوی بسیاری از مدیرانی است که مجبورند در متروهای پرازدحام تردد کنند. احتمالاً برای این افراد محیط‌بانی شغل پرجاذبه‌ای است حتی اگر این شغل مستلزم سروکارداشتن با گردشگران درمانده‌ای باشد که نمی‌توانند در مسیرهای پرتردد پارک ملی اتومبیل‌هایشان را پارک کنند.

به گفته اسمیت، یک محیط‌بان در محل کار خود با حوادث متعددی همراه است و امنیت شغلی ندارد. اگر در شغل مورد علاقه خود اشتغال دارید، بدین معنا نیست که در حال تفریح هستید. روزهایی که کار نمی‌کنم می‌توانم آزادانه قدم بزنم و لذت ببرم، پیاده‌روی با لباس فرم در روزهای کاری با پیاده‌روی در روزهای غیرکاری هیچ شباهتی ندارد. برخی از محیط‌بانان وقتی ۲۶ساله می‌شوند دیگر تمایلی برای ادامه اشتغال خود ندارند؛ همچنین نمی‌توانند از خدمات بیمه والدین خود هم استفاده کنند. اسمیت، مانند بسیاری دیگر از کارگران پارک ملی اشتغال دائم ندارند و مجبور هستند به صورت فصلی کار کنند. دستمزد و مزایای محیط‌بانی در فصلی که پارک بازدیدکننده دارد خوب است؛ اما وضعیت استخدامی آنها بی‌ثبات است.

به طور قطع، برخی از مشاغل رویایی، امنیت شغلی بیشتری دارند اما بازهم به این شغل‌ها نباید دل بست. عده‌ای دوست دارند که تنها در مشاغل رویایی اشتغال داشته باشند و از امنیت شغلی بی‌بهره باشند. به طور قطع، به چنین مشاغلی نمی‌توان اتکا کرد؛ تمام کسانی که سراغ این مشاغل می‌روند پس از مدتی از انتخاب خود پشیمان می‌شوند. تعجبی ندارد که این کارها همگی تا حد زیادی مستلزم انجام فعالیت‌های سنگین و طاقت‌فرسا هستند اما درآمد ناچیزی دارند؛ البته این بدین معنا نیست که انجام کاری که دوست دارید لذت‌بخش نخواهد بود؛ اما یافتن معنا در کار مفهومی است که به‌تازگی مطرح شده است. «جیل لپور» هم در نیویورکر به این نکته اشاره می‌کند. تعجبی ندارد اگر بگوییم این مفهوم را کارفرماها مطرح کرده‌اند. کارشناسان حوزه کار معتقدند، این تصور که کار نباید ناخوشایند باشد در دهۀ ۷۰ میلادی رواج پیدا کرد؛ یعنی همان زمان که مدیران به کارکنان خود می‌گفتند هدف زندگی را باید در کار جست‌وجو کرد.

منبع:ایلنا

انتهای پیام/