به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شیراز، خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی معروف به لسان‌الغیب، ترجمان الاسرار، لسان‌العرفا و ناظم‌الاولیا شاعر بزرگ سدهٔ هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است.

دیوان شعر حافظ شامل حدود ۵۰۰ غزل، دو مثنوی، چند قصیده، قطعه و تعدادی رباعی است و تاکنون بیش از ۴۰۰ بار به شیوه‌های گوناگون به زبان فارسی و دیگر زبان‌های جهان چاپ شده است.

دیوان حافظ به ٣٦ زبان ترجمه شده است تا پیام تفکر عمیق او در سراسر جهان رسانده شود.

بیشتر بخوانید

• به نام حافظ شیرازی

با آن که حافظ غزل عارفانه مولانا و غزل عاشقانه سعدی را پیوند زده است، اما نوآوری اصلی او در تک بیت‌های درخشان، مستقل و خوش مضمون است.

گرایش حافظ به شیوهٔ سخن‌پردازی خواجوی کرمانی و شباهت شیوهٔ سخنش با او مشهور است.

او از مهم‌ترین تأثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می‌شود و در سده‌های هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او به گونه‌ای به محافل ادبی جهان غرب راه یافت.

شعر حافظ به ایران منحصر نشد بلکه در مدتی کوتاه به فراسوی مرزها راه و رواج یافت. در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او به گونه‌ای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت.

رندی حافظ و چند وجهی بودن اشعار وی سبب شده است، مردم، علما و فرهیختگان در طول تاریخ با این شاعر انس گیرند.متفکران بزرگ دنیای غرب از جمله گوته و نیچه شاعران آلمانی و دیگر شاعران، از این شاعر الگو گرفته اند و خودشان را مرید حافظ می‌دانند.

اشعار حافظ فقط الهام بخش موسیقی دانان و خوشنویسان نیست هرچند برخی معتقدند حافظ چنان بزرگ است که زبان هنر مدرن امروز نمی‌تواند به خوبی مفاهیم متعالی آثارش به تصویر بکشد.

از سال ۱۳۷۶، که به پیشنهاد مرکز حافظ‌شناسی، برای بزرگداشت شعر و اندیشه‌ی حافظ، بیستم مهرماه با عنوان «یادروز حافظ» نام‌گذاری و در تقویم ملی ایران ثبت شد. تاکنون، در این روز (بیستم مهرماه) در شیراز مراسم یادروز حافظ در بخش‌های مختلف آیین گشایش، نشست علمی، برنامه‌های جنبی و… برگزار و یکی از بزرگترین رویدادهای علمی‌فرهنگی کشور قلمداد می‌شود.

اما بر خلاف خاستگاه مردمی حافظ اکثر برنامه هایی که در طی اینهمه سال به نام حافظ برگزار شده است نتوانسته جایی در میان عموم مردم باز کند.
هر ساله برنامه های ریز و درشت بسیاری از سوی مدیران فرهنگی به نام حافظ اعلام می شود و در نهایت تنها له کام مدیران پایان می پذیرند بی آنکه عموم مردم در آن دیده شوند و بی آنکه خروجی مناسبی در سطح ملی به جا بماند.

برنامه ای که در جوار آرامگاه حافظ برگزار می شود هم از این قاعده مستثنی نیست ، همه ساله عده بسیاری می خواهند مخاطب و حاضر در این رویداد باشند اما عملا به جز قطعه موسیقی که آنهم به جبر در انتهای برنامه اجرا می شود ، کدام بخش این برنامه ها توانسته در یاد مردم باقی بماند.

هرساله ۲۰ مهر مراسم بزرگ‌داشت حافظ در محل آرامگاه او در شیراز با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار می‌شود.

انتهای پیام/