گفتگو با نعیمه نظام دوست، کسی که آرزوی خاطره‌سازی برای کودکان مانند اکبر عبدی و ایرج طهماسب را دارد
نعیمه نظام دوست بازیگر پرکاری است، ژانر‌های مختلف و حتی جدی را تجربه کرده، اما مخاطب همچنان او را با بازی در نقش‌های کمدی می‌شناسد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بازیگر پرکاری است، ژانر‌های مختلف و حتی جدی را تجربه کرده، اما مخاطب همچنان نعیمه نظام دوست را با بازی در نقش‌های کمدی می‌شناسد، اگرچه خودش دوست دارد بعد از مدت ها، بازی در نقش جدی را تجربه و واکنش مخاطبان را دریافت کند، فیلم ساز‌ها این ریسک را نمی‌کنند. او که هم اینک با «کلبه عموپورنگ» و سریال «زن زندگی، مرد زندگی» مهمان شبکه‌های سیماست، در این سال‌ها برای تامین مخارج زندگی اش خیلی تلاش کرده، کار‌هایی همچون پشت صحنه آثار، راه اندازی شوی لباس، فروش لوازم آرایشی و شرکت در نمایشگاه کتاب را انجام داده و از این انتخاب‌ها رضایت دارد، اما به حق خود در سینما و تلویزیون نرسیده است. گفت و گو با نعیمه نظام دوست به بهانه فعالیت‌های اخیر او را در ادامه بخوانید.
در شرایط کرونایی چگونه کار می‌کنید؟
خدا را شکر واکسینه شدیم، کار در این شرایط سخت و کار ما سخت‌تر است. در این دو سال شیوع کرونا نمی‌دانم چطور زنده مانده ام!
فوبیای کرونا داشتید؟
خیلی زیاد. خدا را شکر رعایت کردم و تاکنون مبتلا نشده ام.
شما را اغلب با بازی در آثار کمدی و گیشه پسند می‌شناسند. در سال‌های اخیر با «کلبه عموپورنگ» همراه شدید. چطور برای این اثر انتخاب شدید؟
کارگردان و نویسنده نقشی را به من پیشنهاد دادند و پذیرفتم. معتقدم یک بازیگر ممکن است در خیلی ژانر‌ها پیشنهاد ایفای نقش داشته باشد.
کار برای کودکان چگونه تجربه‌ای است؟
کار کودک نقطه عطف زندگی ام محسوب می‌شود، چون فضای دل انگیز، شیرین و لذت بخشی دارد که جای دیگری نمی‌توان آن را تجربه کرد.
خیلی از بازیگران خوب کشورمان در «کلبه عموپورنگ» حضور دارند.
همین طور است، بعضی از بازیگران هم در ژانر‌های دیگر کار می‌کنند هم در ژانر کودک. برای کودکان کار کردن برای شان اهمیت دارد. در واقع وقتی برای کودکان کار می‌کنیم، به نوعی سرمایه گذاری می‌کنیم. تمام این بچه‌ها پدران و مادران آینده هستند و حتماً در آینده دوستان ما می‌شوند، خیلی لذت بخش است که این بچه‌ها در آینده صاحب فرزند می‌شوند و ما جزو خاطرات شان می‌شویم، همان طور که ما نوستالژی داشتیم و اکبر عبدی، علیرضا خمسه، آتیلا پسیانی، محمود جعفری، حمید جبلی و ایرج طهماسب جزو خاطرات کودکی ما هستند.
«کلبه عموپورنگ» را در ژانر کودک و نوجوان می‌دانید؟
درست است که کار کودک است، اما به گونه‌ای ساخته شده که بزرگ سالان هم از تماشای آن لذت می‌برند. چرا ما برند خوب تلویزیون در ژانر کودک هستیم؟ چون به گونه‌ای ساخته می‌شود که همه گروه‌های سنی بیننده اش باشند و از آن لذت ببرند و فضای آرامش بخشی را تجربه کنند.
با «زن زندگی، مرد زندگی» هم روی آنتن هستید، از این سریال و تجربه همکاری تان برای مان بگویید.
فکر نمی‌کردم در این ماه روانه آنتن شود، چون کمدی موقعیت است، نقش «مرجان» را دوست دارم.
فلاش بکی به گذشته بزنیم، اهل رشت هستید. نحوه ورودتان به وادی هنر چگونه بود؟
متولد رشت نیستم بلکه ۲۳ آبان ۱۳۵۳ در تهران به دنیا آمدم. والدینم اصالتاً رشتی هستند و نقش‌هایی که بازی کردم بیشتر با لهجه گیلکی بود. مردم شریف رشت را خیلی دوست دارم. در سال ۱۳۷۰، ۱۷ ساله بودم که فعالیتم را با با تئاتر شروع کردم و تجربه خوبی بود. در سال ۱۳۷۲ به مجموعه تلویزیونی «نوروز ۷۳» معرفی شدم. البته اولین بار پایان نامه مازیار میری فیلمی کوتاه بود که در آن مقابل دوربین رفتم و در سال ۱۳۷۳ در «ساعت خوش» کار کردم و بعد پایم به سینما باز شد. بعد از مقطعی در سال ۱۳۷۵ تصمیم گرفتم کار در پشت صحنه را تجربه کنم؛ از منشی صحنه گرفته تا دستیار کارگردانی و ۱۰ سال کار در پشت صحنه را در کنار بازیگری ادامه دادم.
در سال‌های فعالیت تان از کدام نقش لذت بردید و از آن به عنوان نقش درخشان کارنامه‌تان یاد می‌کنید؟
«ساعت خوش» خیلی اتفاق خوبی بود، با نقش «ژینوس» در «پلیس جوان» خیلی شناخته شدم و همه آن را دوست داشتند، نقش شاخص من «مامان نیاز» عموپورنگ بود، مردم «خانم کمالی» فیلم «هزارپا» را دوست دارند و نقش ام در سریال «ریحانه» هم دیده شد.
با توجه به کارنامه تان قبول دارید مخاطبان شما را با نقش‌های طنز می‌شناسند؟
درست است. نمی‌دانم دلیل اش چیست، در نقش‌های جدی خیلی کار کرده ام، اما مردم مرا با نقش‌های طنز پذیرفته اند. یکی از دلایلش این می‌تواند باشد که با کار کمدی شناخته شدم، نمی‌دانم اگر الان ژانرم را تغییر دهم و بخواهم در نقش جدی بازی کنم، مردم چه برخوردی می‌کنند؟ دوست دارم امتحان کنم و ببینم آیا مخاطب بعد از این همه سال مرا می‌پذیرد؟ اکنون پیشنهاد بازی در نقش جدی را ندارم و برای کار طنز انتخاب می‌شوم و این موضوع، انتخاب را برایم سخت می‌کند، چون دوست دارم در ژانر دیگری هم کار کنم. در گذشته در نقش جدی بازی کردم، اما بعد از شناخته شدن در ژانر کمدی کارگردان‌ها واهمه دارند که مردم نقش را نپذیرند. این نکته هم هست که مردم اکنون غمگین هستند و خوشحال می‌شوم بتوانم آن‌ها را شاد کنم.
از ابتدای فعالیت تان تاکنون دستمزد گرفته اید؟
از همان لحظه شروع فعالیتم حقوق گرفته و هیچ زمان مجانی سر کاری نرفته ام، حتی برای همان فیلم کوتاه هم که اولین بار جلوی دوربین رفتم، فکر کنم ۴۰ هزار تومان دستمزد گرفتم، البته برای یکی، دو کار دوستانه در سال‌های اخیر دستمزد نگرفتم که آن‌ها هم قدرم را ندانستند.
با این حال اتفاق افتاده به خاطر مسائل مالی نقشی را بپذیرید که دوست نداشته باشید؟
بار‌ها این کار را انجام داده ام، چون اجاره خانه و مخارجم را باید می‌دادم و مجبور به پذیرش شدم و با این که نقش را دوست نداشتم، تلاشم را کردم و همه انرژی ام را گذاشتم.
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/
