به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از مدیکال اکسپرس، سپسیس زمانی رخ می‌دهد که بدن آنقدر برای مبارزه با عفونت تلاش می‌کند که سیستم ایمنی بیش از حد فعال به بافت‌های خود بیمار به عنوان آسیب جانبی، آسیب می‌رساند؛ در نتیجه رگ‌های خونی ممکن است نشت کرده و اندام‌های اصلی نمی‌توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای حفظ زندگی را دریافت کنند.

سپسیس از دلایل اصلی بستری شدن بیماران کرونایی در بخش مراقبت‌های ویژه است.  درمان این بیماری بسیار دشوار است و هیچ دارویی برای تثبیت سد سلولی که خطوط رگ‌های خونی را تسهیل کند، وجود ندارد.

محققان دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو در حال تلاش برای درک بهتر چگونگی کنترل نفوذپذیری عروق خونی در بدن و چگونگی مداخله آن‌ها برای بازگرداندن یکپارچگی رگ‌های خونی در هنگام سپسیس، ضربه یا سایر شرایط هستند.

این تیم اخیرا دریافت که پروتئینی به نام HSP۲۷ در تنظیم نشت عروق خونی نقش دارد. برای کمک به تجزیه یا ایجاد مانع عروق خونی، سلول‌ها برچسب‌های شیمیایی را در HSP۲۷ اضافه و حذف می‌کنند.

این مطالعه که در Science Signaling منتشر شد، اهداف بالقوه جدیدی را برای توسعه دارو‌هایی که موانع عروق خونی را تقویت کرده و از از دست دادن مایعات جلوگیری می‌کند، ارائه می‌دهد.

 جوآن تریجو، نویسنده ارشد و دکترای داروسازی می‌گوید: این اطلاعات جدید به ما کمک می‌کند تا علت اصلی نشتی عروق را بشناسیم، نه اینکه یک رویکرد سکته مغزی وسیع را که ممکن است اثرات خارج از هدف زیادی داشته باشد، در نظر بگیریم.

به گفته تریجو موانع رگ‌های خونی باید پویا و به اندازه‌ای نفوذپذیر باشند که به سلول‌های ایمنی اجازه دهد برای رسیدن به محل عفونت فشار بیاورند، اما نه آنقدر که موجب نشت شده و سلامت فرد را تهدید کند. HSP۲۷ به پروتئین‌هایی متصل می‌شود که به تشکیل اسکلت سلول کمک می‌کند. او و همکارانش فکر می‌کنند به همین دلیل است که HSP۲۷ می‌تواند بر نفوذپذیری عروق خونی تاثیر بگذارد. 

تریجو مدتهاست گیرنده‌های مرتبط با پروتئین G (GPCRs) را مطالعه کرده است، پروتئین‌هایی که در غشای سلولی در سراسر بدن جاسازی شده‌اند و در آنجا به عنوان مبدل سیگنال عمل می‌کنند و به سلول‌ها اجازه می‌دهد تا به محیط خارجی خود پاسخ دهند. GPCR‌ها نقش مهمی در اکثر عملکرد‌های بیولوژیکی ایفا می‌کنند.

در آخرین مطالعه خود، تیم محققان دریافتند که در طول التهاب، GPCR به آنزیم‌هایی به نام کیناز‌ها می‌گوید که برچسب‌های شیمیایی (فسفات) را به HSP۲۷ اضافه کنند. برچسب‌ها ساختار HSP۲۷ را به گونه‌ای مختل می‌کند که موانع عروق خونی را بر هم می‌زند. هنگامی که HSP۲۷ دوباره جمع می‌شود، موانع بازیابی می‌شوند. محققان مطالعات آزمایشگاهی خود را روی موش‌ها تایید کردند، در آنجا دریافتند که مهار HSP۲۷ باعث افزایش نشت عروق خونی می‌شود.

یک چالش در هدف قرار دادن GPCR‌ها برای درمان بیماری این واقعیت است که اکثر آن‌ها به عنوان تنظیم کننده اصلی عمل می‌کنند و بر چندین عملکرد مختلف سلول تاثیر می‌گذارند. مهار یک GPCR ممکن است پیامد‌های ناخواسته زیادی داشته باشد. تیم تریجو با تمرکز بیشتر در پایین دست نه با هدف GPCR اصلی، بلکه با اهداف فردی که بر اساس آن‌ها عمل می‌کند، مانند HSP۲۷ امیدوار است بتواند دارو‌های تثبیت کننده مانع عروق خونی را که دقیق‌تر هستند و عوارض جانبی منفی کمتری دارند، توسعه دهد.

تریجو گفت: مشخص شده است که بدن انسان می‌تواند مولکول‌های متفاوتی را ایجاد کند که می‌توانند به گیرنده متصل شوند و آن‌ها را سوگیری کنند یعنی آن‌ها را به طریقی بسیار خاص به برخی از مسیر‌ها سیگنال دهند، این چیزی است که ما آن را آگونیسم مغرضانه می‌نامیم و یک مزیت بزرگ برای توسعه داروست. این بدان معناست که ما می‌توانیم نه تنها یک کلید روشن/خاموش، بلکه دارویی که می‌تواند گیرنده را خاموش یا روشن کند، ایجاد کنیم.

این تیم قصد دارد مسیر‌های سیگنالینگ سلولی بیشتری را کشف کند که به عروق خونی در ایجاد مقاومت در برابر آسیب و التهاب کمک می‌کند.

بیشتر بخوانید 

• «سپسیس» بیماری مخوفی که کرونا به ارمغان می‌آورد

انتهای پیام/