به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان ، شهر مقاوم پاوه و مردم غیور آن حوادث سال ۵۸ را همیشه در خاطره خود دارند. زمانی که هنوز طعم شیرین پیروزی انقلاب اسلامی در کامشان کامل نشده بود که ضد انقلاب با تدارک استکبار جهانی برای تلخی پیروزیشان به میدان آمد.

مهاجمان با بستن راه‌های ورودی، هر جا پاسداری را داخل شهر می‌دیدند دستگیر و با جداکردن سر از بدن او، سر بریده را در خیابان‌های شهر می‌چرخاندند تا مردم را وادار به مراجعت به خانه‌های خود کنند. حلقه محاصره هر لحظه تنگ‌تر می‌شد. تعداد مهاجمان که از پشتیبانی دشمنان خارجی حمایت می‌شدند حدود ۵۰۰۰ نفر مجهز به سلاح‌های مرگبار و تنها نیروی مدافع شهر تعداد کمی از پاسداران و نیرو‌های ژاندارمری بودند که مجموع آنان به ۳۰۰ نفر هم نمی‌رسید.

عدم توازن قوا میان مهاجمان و مدافعان شهر باعث شد که در نیمه شب ۲۴ مرداد ۱۳۵۸ درگیری‌ها به اوج برسد. تعدادی از نیرو‌های سپاه پاسداران به شهادت رسیدند یا مجروح شدند و همه ارتفاعات اطراف شهر به دست مهاجمان اشغال شد. پاسداران به مقر خود در وسط شهر عقب‌نشینی و از اطراف خانه‌های خود در شهر به مقابله علیه مهاجمان اقدام کردند. بخش عمده‌ای از شهر از جمله بیمارستان به تصرف مهاجمان درآمد.

در روز ۲۴ مرداد ۱۳۵۸ یک فروند هواپیمای اف-۴ نیروی هوایی ارتش بر فراز منطقه اورامانات سقوط کرد و خلبان سرگرد نوژه و کمک خلبان آن به شهادت رسیدند.

در روز ۲۵ مرداد ۱۳۵۸، فرمانده سپاه پاسداران پاوه با بیسیم از مقامات کرمانشاه درخواست کمک کرد. در حالی که خطر سقوط، شهر پاوه را هر لحظه تهدید می‌کرد از طرف دولت موقت، دکتر چمران مأموریت یافت برای بررسی اوضاع پاوه و مقابله با اشرار به سوی پاوه حرکت کند.

شهید سرلشکر، ولی الله فلاحی از همان اوایل فعالیت گروه‌های معاند در مناطق مختلف کردستان حضور داشت و ضمن نظارت بر عملیات‌ها، با حضور خود در میان نیرو‌های نظامی و تشویق و قدردانی از آنان، موجب تقویت روحیه رزمندگان می‌شد و در عین حال در ارائه تدابیر تاکتیکی، فرماندهان را یاری و هدایت می‌کرد. ایشان به خوبی می‌دانست که هیاهو و شعار‌های سران احزاب، همان اهداف استعمار است که این بار در پوشش حمایت از خلق محروم کُرد، آشکار شده است. به همین دلیل وی ضمن سپری کردن اغلب اوقاتش در کردستان، با حضور در کلیه عملیات‌های عمده و حساس، با ارائه رهنمود‌های تاکتیکی و استفاده از تدابیر موثر، عامل اصلی و محوری در ناکامی نیرو‌های ضدانقلاب بود.

سرتیپ فلاحی فرمانده نیروی زمینی ارتش نیز که در قرارگاه غرب حضور داشت، از کرمانشاه به اتفاق دکتر چمران در روز ۲۵ مرداد ۱۳۵۸ با دو فروند بالگرد با توجه به خطرات بسیار زیاد وارد پاوه شدند.

یک روز پس از حضور سرتیپ فلاحی و دکتر چمران در پاوه یعنی صبح روز ۲۶ مرداد ۱۳۵۸ گروهی از مهاجمان به بیمارستان حمله کردند، بیمارستان و همچنین منبع آب پاوه به کلی نابود شد. مردم پاوه در خانه‌ها و یا زیرزمین منازل خود پنهان شدند. دکتر چمران به همراه ۲۰ نفر از پاسداران در گروهان ژاندارمری همچنان در محاصره بودند. کسی قادر به جمع‌آوری اجساد شهدای پاسداران در خیابان‌های پاوه نبود.

با صدور فرمان تاریخی حضرت امام (ره) در تاریخ ۲۷ مرداد ۱۳۵۸ مبنی بر لزوم شکست حصر پاوه، نیرو‌های انقلابی و مردم کرمانشاه به سوی پاوه حرکت کردند. هجوم مردم و همچنین رسیدن نیرو‌هایی که از قبل به سمت پاوه در حرکت بودند، باعث عقب نشینی ضدانقلاب شد.

پس از پیام امام خمینی (ره) در روز شنبه ۲۷ مرداد، لشکر‌های مختلف ارتش و نیرو‌های سپاه پاسداران از نقاط مختلف برای سرکوب مهاجمان اعلام آمادگی کردند. دولت نیز به مهاجمان اخطار کرد که اگر تا ساعت یک بعدازظهر امروز حلقه محاصره را رها و گروگان‌ها را آزاد نکنند، به وسیله نیرو‌های ارتش و مردم سرکوب خواهند شد.

در اجرای فرمان امام، علاوه بر نیروی زمینی، فعالیت مؤثر و کلی در سایر نیرو‌های ارتش آغاز شد. یک واحد ۱۵۰ نفری از افراد تیپ ۲۳ نیروی ویژه (نوهد) که با دستور سرتیپ فلاحی از روز قبل با هواپیمای (سی-۱۳۰) از تهران وارد کرمانشاه شده بود، به همراه گروهانی از نیروی مخصوص تیپ ۵۵ هوابرد شیراز در روز بیست و هشتم مردادماه به پاوه اعزام شد.

با فرمان امام در مقابله با گروه‌های ضدانقلاب، تردید و دودلی نیرو‌های نظامی در مواجهه با اشرار از میان رفت. از سوی ستادمشترک ارتش (سرتیپ شاکر) به نیروی دریایی دستور داده شد ۱۵۰ نفر از تکاوران دریایی بوشهر را با هواپیما به کرمانشاه اعزام کند و زیر امر سرتیپ فلاحی، فرمانده نیروی زمینی قرار دهد.

در روز بیست و هفتم مردادماه واحد‌های تقویتی با استفاده از حداکثر مقدورات هوانیروز با فرماندهی و نظارت سرتیپ فلاحی با بالگرد وارد پاوه شدند. واحد‌های اعزامی نیز از راه زمینی به پاوه نزدیک شدند. نیرو‌های ارتش بدون درگیری، از گردنه مله پلنگان وارد پاوه شدند و در اطراف گروهان ژاندارمری پاوه موضع گرفتند.

در ساعت ۱۱ صبح روز ۲۷ مرداد چهار فروند بالگرد حامل نیرو‌های نظامی و پاسداران و مهمات از کرمانشاه عازم اورامانات و پاوه شدند. مهاجمان که تحت فرماندهی حزب دمکرات کردستان بودند، پاوه را ترک کردند. مردم پاوه از مخفیگاه‌های خود خارج شدند و به استقبال نیرو‌های اعزامی آمدند. انتقال نیرو توسط بالگرد‌های هوانیروز با تعداد و سرعت بیشتری ادامه یافت. سرتیپ فلاحی همراه با اولین نیرو‌ها وارد شهر پاوه شد و مورد استقبال دکتر چمران و مردم پاوه قرار گرفت.

شهید چمران در خاطرات خود از عملیات آزادسازی پاوه می‌گوید: از ۶۰ پاسدار، فقط ۱۶ نفر باقی مانده بودند و آن هم ۶ یا ۷ نفر مجروح که قادر به جنگ نبودند و بقیه نیز خسته، کوفته، دل شکسته و گرسنه که به مدت یک هفته، تحت محاصره در سخت‌ترین شرایط بودند و اکثر دوستان خود را از دست داده بودند. آب بر آن‌ها قطع شده بود؛ زیرا تلمبه موتور آب را که خارج از شهر قرار داشت، آتش زده بودن. نان و آذوقه نداشتند؛ مهمات آن‌ها به پایان رسیده بود؛ همه مرتفعات شهر به دست دشمن سقوط کرده بود؛ بیمارستان معروف پاوه، به دست آن‌ها افتاده بود و همه ۲۵ پاسدارش، به شهادت رسیده بودند. در مقابل آنها، نیرویی بین ۲ تا ۸ هزار نفر از همه گروه‌های چپی و راستی، با اسلحه سبک و سنگین، همه منطقه را زیر سیطره خود گرفته بودند.

پاوه، اسمی لطیف است که در آن خشن‌ترین قتل عام‌ها صورت گرفته است. پاوه با قله‌های سر به فلک کشیده‌اش، نمودار همت بلند جانبازان راه حق و اراده سخت و پولادین مبارزان انقلاب اسلامی ایران است. تاریخ این حوادث را برای همیشه در دل خود جای داده است و از یاد نمی‌برد.

منبع تسنیم 

انتهای پیام/