محمد رضا سلمانی عبیات پژوهشگر تاریخ در گفت‌وگو با خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز، گفت: در این بین، برخی از معاندان شیعه همواره این شبهه را مطرح می‌کنند که، شیعیان قاتلان امام حسین (ع) هستند! آن‌ها با این توجیه که کسانی که به امام حسین (ع) نامه نوشتند شیعیان بودند می‌گویند که قاتلان او نیز شیعیانش بوده اند!

او افزود: استدلالی کاملا مردود و بی پایه که هیچ توجیه علمی در آن دیده نمی‌شود و به راحتی می‌توان دریافت که اشخاصی که به امام حسین (ع) نامه نوشته اند از طیف‌های مختلف مردم کوفه بوده اند و بزرگان کوفی بین آنان بوده اند که در رکاب معاویه شمشیر زده اند؛ از جمله این اشخاص میتوان به حجار بن ابجل بجلی، شرحبیل، حصین بن نمر و دیگران اشاره کرد.

سلمانی عبیات بیان کرد: اساسا باید گفت که کوفه به دلیل تبلیغات گسترده معاویه تبدیل به مکانی برای دشمنی با اهل بیت شده بود؛ تا آنجا که در بیشتر منابر آن صراحتا به امام علی (ع) مطابق دستور معاویه توهین و تلعین میشد.

ابن أبی الحدید معتزلی در این باره می‌گوید که معاویه به یکی از کارگزاران خویش نامه‌ای در خصوص آن نوشت که اگر کسی از فضایل حضرت علی سخنی گفت، آوردن هر بلایی بر سر او جایز است و از همین روی بسیاری سخنرانان «در هر کوی و برزن و بر فراز هر منبری علی را لعن کرده و از او بیزاری می‌جستند» و علاوه بر آن معاویه زیاد بن سمیه را حاکم کوفه و هم‌زمان شهر بصره را نیز تحت امر او ساخت که اون نیز شیعیان را در این مناطق می‌کشت یا تهدید به قتل می‌کرد.

این پژوهشگر تاریخی اظهار داشت: این درحالی است که پس از نصب ابن زیاد به فرمانداری کوفه؛ او که به شدت مبغض شعیه بود آنان را دنبال می‌کرد و می‌کشت و یا از کوفه فراری میداد؛ لذا شیعیان واقعی اهل بیت یا زندانی و کشته و یا تبعید بودند که از جمله آنان می‌توان به مختار ابی عبیه ثقفی اشاره کرد که از سوی ابن زیاد سال ۶۰ هجری زندانی شد و تا بعد از شهادت امام حسین (ع) در زندان بود.

برای شناخت سیره عملی اهالی کوفه می‌توان به شدت علاقه و پشتیبانی و نیز دنباله روی آنان از سنت عمر و خلفای بنی امیه اشاره کرد. در یکی از این نمونه‌ها که امام علی (ع) پس از منع جماعت خوانی نماز‌های مستحبی مانند تراویح که سنت عمر بوده است؛ با اعتراضی گستره از طرف اهالی کوفه مواجه میگردد تا آنجا که در یکی از خطبه هایشان می‌فرماید: «و اگر مردم را بر ترک آن‌ها وادار نمایم و آن‌ها را به جایگاه خود بازگردانم و به آنچه در زمان رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم بود لشکر من از گرد من پراکنده شده و تنها باقی می‌مانم و یا با عده کمی از شیعه‌ام که برتری من و وجوب امامت من از کتاب خدا و سنت رسول خدا - صلی الله علیه وآله وسلم ـ را می‌دانند باقی خواهند ماند.»

امام حسین (ع) نیز به خوبی دشمنان اهل بیت را معرفی میکند و سران و لشکر عمر سعد را به عنوان شیعه آل ابی سفیان و یا شیعه بنی امیه خطاب میکنند: «وای بر شما‌ای پیروان أبو سفیان! اگر دین ندارید و از روز معاد نمی‌هراسید، لا اقل در دنیا آزاد مرد باشید و آن‌گونه که می‌پندارید به حسب و نسب خود که عرب هستید باز گردید.»

شیخ صدوق رضوان الله تعالى علیه به نقل از فاطمه دختر امام حسین علیه السلام مى‌نویسد: «فاطمه دختر امام حسین علیه السلام مى‌گوید: غارتگران به خیمه ما هجوم کردند و من دختر خردسالى بودم و خلخال طلا به پایم بود. مردى آن‌ها را می ‏ربود و می‏گریست. گفتم: دشمن خدا چرا گریه مى‌کنى؟ گفت:‏ چرا گریه نکنم که دختر رسول خدا را غارت مى‌کنم. گفتم: مرا واگذار. گفت: مى‌ترسم دیگرى آن را برباید. فرمود: هر چه در خیمه‏ هاى ما بود غارت کردند تا اینکه چادر از سر ما برداشتند.»

انتهای پیام/ن