با توصیه رئیس جمهور به شریعتمداری؛
هلدینگ مالکیت استقلال را واگذار می‌کند؟ مرگ از نظر شما چه طعمی دارد؟ + فیلم
خبرنگار به میان مردم رفته است تا نظر آنها را درباره طعم مرگ بپرسد.
به گزارش گروه فیلم و صوت باشگاه خبرنگاران جوان، هر کسی نگاه متفاوتی به قضیه مرگ دارد. در ویدئوی زیر خبرنگار به سراغ مردم رفته است تا نظر آنها را درباره مرگ بداند.
انتهای پیام/
از ما ژنده پوش ها پرسیدن معنا نداره .
خدا قوت
خلاقانه بود
واقعا این جمله کوتاه ( احلی من العسل ) یه دنیا حرف داره
وااااااای عجب قیافه ای
داریم به قهقرا میریم
زندانیِ کُنج قفس حیرانی‌ست
مانند کسی که غرق اقیانوس است
وز هیچ کرانه ساحلی پیدا نیست
در آتش اضطراب‌ها می‌سوزم
یا دلهره عاقبت مرا خواهد کُشت
یا زاری و آه و ناله‌ی جانسوزم
وز رفتن من جلال و جاهش نفزود
وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود
این آمدن و رفتنم از بهر چه بود
زین تعبیه جان هیچکس آگه نیست
جز در دل خاک هیچ منزلگه نیست
می خور که چنین فسانه‌ها کوته نیست
جز خوردن غصه نیست تا کندن جان
خرم دل آنکه زین جهان زود برفت
و آسوده کسی که خود نیامد به جهان
هم رشته خویش را سری یافتمی
تا چند ز تنگنای زندان وجود
ای کاش سوی عدم دری یافتمی
چه دوست داشته باشید چه نداشته باشید
چیز عجیبی نیست هر وقت دلش بخواد میاد سراغمون
حالا چرا بعضی بد می دونند ونباید بگی !!! تعجبه
مال ایران هم نیست هر کجا بری به وقتش میاد
با این وضع مملکت و گرونی اینا همه مردن خبر ندارن
این مرگ نیست که تلخه نمیشه چیزی که ادم نچشیده رو مزه دار نشون بدیم این مثل این میمونه که ادم یه میوه که اصلا ندیده رو بگه تلخه یا شیرینه
به نظرم طعمی که افراد به مرگ میدن بازخورد گناهانشون داره در دنیا
هرچه ادم پاک تر باشه طعمش شیرینتر و هرچه به خودمون و گناهانمون نگاه میکنیم طعمش رو به تلخی میره. پس حس ما از مرگ اینه گناهانمونه
احلی من العسل
اما نوبت به مردم که می رسه، خود خبرنگارها به صورن فعالانه میکروفون به دست می گیرند و میرن در میان مردم و می پرسند مرگ چه مزه ای داره؟
ممنون از زحمات بیدریغتان.
چون من و امثال من هیچوقت به هیچ کجا نمیرسیم. همونطور که پدر من و پدربزرگ من و پدران پدربزرگ من، تمام عمرشون صرف یه لقمه نون و یه آلونک برای سپری کردن عمرشون شد. نیاکان من عمرشون تلف شد و بعدش هم مُردند و هیچکس (حتی خود من) نمی دونم اسمشون چی بود و کجا دفن شدن. من هم همین سرنوشت در انتظارمه. بچه که بودم، آرزوهای بچگانه داشتم و فکر می کردم در آینده یک شخص مهم خواهم بود؛ اما گذر زمان کاخ آرزوهای آدم رو ویران میکنه. الان به یقین رسیده ام که من هیچکس نبوده ام و هیچکس هم نخواهم بود. به قول سهراب سپهری، مثل ریگ باد آورده ای هستم که یه روز هم باد من رو خواهد بُرد.
اینقدر روم در همین سن پایین فشار روانی هستش که دیگه بریدم نمیدونم دیگه چیکار کنم از نظر درسی