به گزارش خبرنگار حوزه سینما  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از اینسایدر، سایکو پاتی یا روان آزاری از سوی برخی ترکیبی از خونسردی، عدم حس همدردی و دلسوزی و خشونت توصیف شده است. بدترین روان آزار‌ها می‌توانند بدون احساس ذره‌ای پشیمانی مرتکب قتل بشوند و قربانیان خود را آزار دهند و همان حسی را داشته باشند که شما در هنگام زدن مسواک دارید. این نوع از روان آزاری به نام سایکوپاتی کلاسیک یا ایدیوپاتیک شناخته می‌شود.

در سال ۲۰۱۴، یک پروفسور روانپزشک بلژیکی به نام ساموئل لیستد، تمایل داشت که بفهمد کدام یک از شخصیت‌های سینمایی بهتر از باقی فیلم‌ها ویژگی‌های یک روان آزار واقعی را به تصویر می‌کشد.

بیشتر بخوانید

• فیلم هایی که بیشترین سیاهی لشکر را داشتند
• فیلم‌هایی که از «فلش بک» بهترین استفاده را کردند

این روانپزشک از ده نفر از دوستان خود کمک می‌گیرد و در طی ۳ سال، ۴۰۰ مورد از فیلم‌های سینمایی را مورد بررسی قرار می‌دهد. فیلم‌هایی که از سال ۱۹۱۵ تا سال ۲۰۱۰ منتشر شده بودند و بازه‌ای نزدیک به یک قرن را تشکیل می‌دادند. وقتی اعضای این تیم روانشناس تمامی فیلم‌ها را تماشا کردند، در مجموع ۱۲۶ شخصیت روان آزار را در فیلم‌های سینمایی پیدا کردند. اما فقط چند مورد از آن‌ها به روان آزار‌ها شباهت زیادی داشتند. در ادامه می توانید نکات بیشتری در مورد به تصویرکشیدن روان آزار‌ها در فیلم‌های سینمایی ببینید.

آنتون سیگور در «جایی برای پیرمرد‌ها نیست»

خاویر باردم در فیلم سینمایی «جایی برای پیرمرد‌ها نیست» نقش یک روان آزار به نام آنتون سیگور را بازی می‌کند. مطالعات گروه روانپزشک بلژیکی نشان می‌دهد که این شخصیت بیش از باقی کاراکتر‌های سینمایی به روان پریش‌ها نزدیک است. شخصیت سیگور در این فیلم سینمایی قتل‌هایی را مرتکب می‌شود بدون ذره‌ای پشیمانی و با احساسی کاملاً معمولی از آن گذر می‌کند. در این تحقیقات آورده شد: به نظر می‌رسد آسیب به شخصیت سیگور امکان ناپذیر است و او هیچ شکلی از احساس و انسانیت در وجودش ندارد.

هنس بکر در فیلم «ام» و هنری لوکاس

در فیلم سینمایی «ام: شهری که به دنبال قاتل می‌گردد» محصول سال ۱۹۳۱ آلمان، پیتر لوره نقش یک شخصیت کودک کُش است و ویژگی‌های آن با افرادی که در دنیای وقعی کار‌های مشابهی را انجام داده اند، مطابقت دارد. در این تحقیقات آورده شده: لوره در فیلم «ام» به خوبی در نقش مردی بازی کرده که به طور بی رحمانه‌ای کودکان را به قتل می‌رساند.

در سال ۱۹۸۶ نیز فیلم سینمایی «هنری: پرتره‌ای از یک قاتل سریالی» به کارگردانی جان مک ناتن ساخته شد که شخصیت اصلی آن با مجموعه‌ای از رذایل اخلاقی به یک شخصیت روان آزار ایدیوپاتیک تبدیل می‌شود.

اولین تلاش‌ها برای به تصویر کشیدن روان آزار‌ها دقیق نبودند

شخصیت‌هایی مثل تامی اودو و کادی جرت در فیلم «اوج الهتاب» در سال ۱۹۴۹، باعث شد که عده زیادی در درک روان آزاری و ویژگی‌های آن دچار مشکل شوند. در این فیلم‌ها روان آزار‌ها شخصیت‌هایی سادیستیک و غیرقابل پیشبینی هستند که احساسات ثابتی ندارند. همینطور رفتار‌های عجیب و غریبی مثل خندین بلند و یا تیک‌ها چهره‌ای به آن‌ها نسبت داده می‌شد که شخصیت‌هایی معروف، اما غیر واقعی خلق می‌کرد.

تعداد روان آزار‌های زن در فیلم‌ها، کمتر از دنیای واقعی است

از میان ۱۲۶ شخصیت روان آزاری که توسط گروه روانپزشک بلژیکی بررسی شدند، تنها ۲۱ مورد از آن‌ها مثل کاترین ترامل در فیلم «غریزه اصلی» زن بودند. با این حال گفته می‌شود نسبت روان آزار‌های زن در دنیای واقعی به نسبت تعداد به تصویر کشیده شدن آن‌ها در فیلم‌های سینمایی بیشتر است.

عدم شباهت شخصیت‌های معروف به روان آزار‌ها

پاتریک بیتمن در فیلم «روانی آمریکایی»، گوردون گیکو در «گرگ وال استریت»، نورمن بیتس در فیلم «روانی» و هانیبال لکتر در فیلم «سکوت بره ها» شخصیت‌هایی هستند که از آن‌ها به عنوان کاراکتر‌های روان آزار یاد می‌شود که بسیار سرگرم کننده و البته ترسناک هستند. با این حال تحقیقات گروه روانپزشک بلژیکی نشان می‌دهد که تمامی این شخصیت‌های ذکر شده شباهت زیادی با رفتار‌های روان آزار‌های واقعی ندارند.

منبع: businessinsider

انتهای پیام/