انجمن دوستی ایران و افغانستان در بیانیه‌ای درگذشت محمد سرور رجایی، شاعر و نویسنده افغانستانی را تسلیت گفت.

متن این پیام به شرح زیر است:

انّاِلله وَ انّا اِلَیهِ راجعوُن
استاد محمدسرور رجایی پژوهشگر، قصه نویس و نویسنده ادبی و فعال افغانستانی، سحرگاه هفتمین روز از ماه مرداد/ اسد 1400 خورشیدی، بر اثر عوارض ناشی از ابتال به بیماری کرونا درگذشت.

او که جامۀ استادی زبان و ادبیات فارسی دری در دانشگاه هرات را بر تن داشت، سالهای اخیر عمر با برکت خود را صرف جمع آوری اطلاعات و خاطرات مربوط به شهیدان ایرانی حاضر در جهاد افغانستان و شهدای افغانستانی دفاع مقدس ایران کرد.

این استاد گرانمایه و پرتلاش، دبیری چند دوره جشنواره «قند پارسی»، جشنواره خانه ادبیات افغانستان را نیز در کارنامه خود داشت، و انتشار مجله باغ ویژه کودکان افغانستانی نیز از دیگر فعالیتهای وی در این سالها بود. از مرحوم رجایی دهها مقاله، یادداشت و گزارش دربارۀ روابط فرهنگی ایران و افغانستان به یادگار مانده است.

از دیگر ویژگی های منحصر بفرد و ممتاز آن مرحوم تلاش بی‌وقفه در کار ، صداقت در کلام ، حمایت جانانه از هویت فرهنگی ملت افغانستان، باور داشتن به ارزشهای فرهنگی دو ملت ایران و افغانستان، مقاومت در برابر سختی‌ها و فشارهای زندگی در مهاجرت بشمار میآید حقیقتا خلا حضور آن عزیز هیچگاه جبران نخواهد شد.

انجمن دوستی ایران و افغانستان مراتب تاثر و تسلیت خود را به مناسبت درگذشت آن استاد ارزشمند اعلام می دارد و برای بازماندگان آن عزیز، و همچنین جامعۀ علمی و ادبی ایران و افغانستان ، آرزوی اجر و صبر از درگاه خداوند رحمان دارد.
رئیس انجمن دوستی ایران و افغانستان

سفارت افغانستان در تهران در پیامی درگذشت مرحوم محمد سرور رجایی، شاعر و نویسنده افغانستانی را تسلیت گفت.

پیام تسلیت سفارت افغانستان در تهران به شرح زیر است:

با تاثر و تاسف اطلاع حاصل نمودیم که استاد محمد سرور رجائی، شاعر ، نویسنده و یک تن از چهره های شناخته شده فرهنگی مهاجرین افغانستان در جمهوری اسلامي ایران بر اثر ابتلا به بیماری کرونا دنیای فانی را وداع گفتند.

انالله و اناالیه راجعون
سفارت کبرای جمهوری اسلامی افغانستان مقیم تهران، درگذشت آقای رجائی را یک ضایعه جبران‌ ناپذیر بر پیکر فرهنگ و ادبیات افغانستان دانسته ،برای آن مرحوم بهشت برین و برای بازماندگان شان صبر جمیل استدعا می نماید.

محمد قاسم وفایی زاده، سرپرست وزارت‌ اطلاعات و فرهنگ افغانستان، درگذشت محمد سرور رجایی، شاعر و پژوهشگر مهاجر را تسلیت گفت. در این پیام آمده است:

با تاسف اطلاع یافتم که محمد سرور رجایی، نویسنده ‌و شاعر برجسته کشور در اثر عوارض ناشی از ابتلا به ویروس کرونا در گذشته است.
فقدان این چهره ادبی و محقق را یک ضایعه بزرگ دانسته، برای مرحوم شادروان، غفران و رحمت الهی و برای بازماندگان صبر و اجر مسئلت دارم.
روانش شاد و یادش گرامی باد.

شیخ علی ناطقی، مسئول فرهنگی دفتر آیت الله محقق کابلی (ره) در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان:

شخصیت ممتاز نویسنده توانا و پژوهشگر ارجمند، شاعر دغدغه مند بر کسی پوشیده نیست. مرحوم رجایی بیست و پنج سال در حوزه هنر و ادبیات در زمینه غم و رنج مردم خود فعال بوده است و در زمینه مهاجرین کارهای نیکی را در دست گرفت، از جمله بحث پژوهش در زمینه خون شریکی دو ملت.

یعنی شهدای افغانستان در ایران و شهدای ایران در افغانستان. بارها در یادواره های شهدا ایشان در این زمینه تلاش کرده اند و حتی خیلی ها در این زمینه قلم نزده بودند که ایشان این عمل بکر و نیک را به انجام رساندند.

سید رضی هاشمی، دوست و همکار مرحوم رجایی در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان:

آشنایی بنده با مرحوم رجایی با کتاب از دشت لیلی تا جزیره مجنون صورت گرفت. جای این کتاب در میان کتاب های دفاع مقدس خالی بود که قلم این نویسنده عزیز این جای خالی را پر کرد.

شخصیت بارز این دوست قدیمی، دلسوز بودن نسبت به مردم افغانستان بود که در هر تریبونی صدای درد مردم می‌شدند و مشکلات را مطرح می کردند. بنده از فوت ایشان کاملا متاثر شدم و فقدان ایشان را به ملت افغانستان تسلیت میگم. ایشان در یک کلام مرد میدان قلم بودند.

«مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا»
برادر نازنینم محمدسرور رجایی دنیا را وداع گفت. در طول نزدیک به بیست سال آشنایی، چیزی جز صفا و صداقت و همت و آرمانخواهی از او ندیدم. حضور شیرین و الهام بخش او در میان فعالان فرهنگی انقلاب اسلامی یادآور پیوندهای عمیق ملتی بود که خط‌کشی‌های استعماری، آنها را از هم جدا خواسته و ساخته است. ‌‌
ظهرها در حسینیه هنر به امامت می‌ایستاد، انگار زیر نگاه حضرت ربوبی صف کشیده بودیم که از جمله، پیوند تاریخی و فرهنگی‌مان را با هم و با ملکوت تازه کنیم.
غریب بود و آشناتر از بسیاری مدعیان، به فرهنگ اسلامی و انقلابی. تلاش بی ادعا ومؤمنانه‌اش برای ثبت خاطرات رزمندگان و شهدای افغانستانی دفاع مقدس و شهدای ایرانیِ جهاد افغانستان، کار ممتازی است که هرچه بگذرد، قدرش بیشتر شناخته خواهد شد.‌‌
از روزنامه‌نگاری و پژوهش و تاریخ شفاهی تا نویسندگی و فیلمسازی در کارنامه‌اش هست و عمدتا در موضوعات بدیع و بکری که پیش از او کمتر کسی به فکرشان بود.

در عین تواضع و بی‌ادعایی، برخلاف بسیاری از ما مدعیان، بود و نبودش فرق داشت.‌‌
در قصه مردم فارسی زبان منطقه؛ حالا او «یکی بود»ی است سرشار از خاطراتِ الهام‌بخشِ شهیدان؛ و «یکی نبود»ی حسرت‌بار و دریغ‌انگیز از همت شاهدان و راویان. ‌‌
گزافه نیست اگر این راوی مخلصِ شهدای غریب را، از حیثِ فعالیت‌ها و دغدغه‌های روایت فتحی‌اش؛ آوینی افغانستان بنامیم.‌‌
سرفصل‌هایی که او با کار مخلصانه و پیگیرِ خود در ادبیات دفاع مقدس و مطالعات بین‌الملل انقلاب اسلامی گشوده است، منحصر به فرد است و رهرو می‌طلبد.‌‌
مصیبت سنگین فقدان وجود نازنینش، مرهمی بهتر از پیگیری دغدغه‌های مبارکش و در اهتزاز نگه داشتن پرچمی که او برافراشت، ندارد. ‌‌
به حق روز عزیز غدیر، ان‌شاءالله نامش در زمره موالیان صادق امیرمومنان علیه السلام، ثبت شود و با دوستان غریب شهیدش خصوصا شهید دکترموسوی گردیزی که به زودی خاطراتش به روایتِ رجایی عزیز منتشر خواهد شد؛ محشور باشد.‌‌
خدا در این داغ تلخ، به ما صبر بدهد و به خانواده گرانقدر و همراه و صبورش بیشتر.‌‌
غفرالله له و لنا.‌