به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، کتاب «آنک بهار» اثر غلامعلی حداد عادل در انتشارات شهرستان ادب منتشر شد. از آنجایی که شعر‌های آن با یک مضمون سروده شدند آن را کتاب شعر می‌نامیم. تمام شعر‌های آن با مضمون بهار سروده شده اند. به چنین شعر‌هایی در اصطلاح بهاریه می‌گویند.

بیشتربخوانید

• «از به» روایت نامه‌های خلبانان دوران دفاع مقدس

سرودن «بهاریه» مسئله جدیدی در شعر نیست. این اشعار در ادبیات کلاسیک ما سابقه دارد. از جمله آن‌ها می‌توان به منوچهری اشاره کرد. قالب شعر منوچهری قصیده بود. برای همین در ابتدای شعرش به وصف طبیعت می‌پرداخت. سپس بیتی می‌آورد و پس از آن به وصف ممدوح می‌پرداخت. منوچهری در زمینه وصف طبیعت در قصایدش استادی بی بدیل بود.

در بهاریه‌های حداد عادل هم شاهد وصف طبیعت هستیم. شاعر در کتاب شعرش تنها حال و هوای طبیعت را در فصل بهار شرح می‌دهد و از حس و حال خودش در فصل بهار سخنی به میان نمی‌آورد.

شعر‌های «کتاب شعر» در قالب غزل سروده شدند. فاصله‌ای میان غزل‌های کتاب «آنک بهار» با غزل‌های امروز مشاهده می‌کنیم. این مسئله نشان می‌دهد با غزل کلاسیک مواجه هستیم. غزلی که در آثار کلاسیک ما دیده می‌شود تنها مضمون طبیعت در این غزل‌ها دیده می‌شود که آن هم به دلیل ظرفیتی است که قالب غزل دارد.

تمام شعر‌های این مجموعه در فصل بهار سروده شدند و وصف طبیعت بهار در این آثار این مسئله را به خوبی نشان می‌دهد. گویی شاعر تحت تاثیر همان فضا قرار گرفته و شعر‌ها را سروده است. سروده شدن اشعار در فصل بهار مسئله‌ای است که خود شاعر هم در مقدمه کتابش به آن اشاره می‌کند. حتی اگر این اشاره هم وجود نداشت خود شعر نشان می‌دهد در فصل بهار سروده شده است.

غلامعلی حداد عادل در مقدمه کتابش آورده است:

«طبیعت همیشه الهام بخش هنرمندان و شاعران بوده است و بهار که اوج زیبایی طبیعت است همواره دست و دل و جان و زبان اهل هنر و اهل ادب را به سوی خود معطوف داشته است. بگذریم از اینکه در شعر کهن فارسی سهم طبیعت، به عنوان طبیعت ادا نشده و شاعران چنانکه باید به طبیعت و بهار به عنوان امری مستقل و درخور وصف توجه نکرده اند بلکه وصف طبیعت و بهار را غالبا به مثابه ابزاری برای وصف معشوق و ممدوح گرفته اند.

در ذهن راقم این سطور، از سال‌ها پیش، با رسیدن نوروز و بهار همزمان با شکفتن و رویش‌های بهاری، شعری می‌شکفت که گاه آن را به مبارکی ایام بر دوستان خود می‌خواند. وقتی شمار شعر‌های منوچهری چندان شد که بتوان از مجموع آن‌ها دفتر کوچکی پدید آورد. برآن شد که آن همه را یکجا به دوستداران بهار که همه مردمند و به دوستداران شعر فارسی تقدیم کند و چنان شد که «آنک بهار» پدید امد.

امید است اهل ذوق و جویندگان، این بهاریه‌ها را بپسندند و این دفتر مختصر تبریکی باشد برای سال‌های سال که بهار بیاید و عید شود و طبیعت عالم و آدم شاد گردد. به قول حافظ:

قدر مجموعه گل مرغ سحر داند و بس
که نه هرکو ورقی خواند معانی دانست»

انتهای پیام/