به گزارش خبرنگار حوزه ازدواج و خانواده گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، اختلال بازی با الگوی رفتار مداوم یا مکرر بازی مشخص می‌شود (معمولا مربوط به بازی دیجیتال یا بازی ویدیویی است) که ممکن است در درجه اول از طریق اینترنت انجام شود. فرد مبتلا به این اختلال در صورت نبود بازی نه تنها دچار پریشانی می‌شود بلکه کنترلی بر مقدار زمانی که برای آن می‌گذارد، ندارد. بازی در زندگی این شخص بر هرچیز مهم دیگری اولویت دارد (مانند رفتن به مدرسه، کار، ارتباطات خانوادگی، ارتباطات میان فردی، نظافت و ...)

این اختلال توسط سازمان بهداشت جهانی شناخته شده و در کتابچه راهنمای تشخیص بیماری‌های پزشکی و اختلالات روانی وجود دارد. کتاب راهنمای طبقه‌بندی بین المللی بیماری‌ها (ICD-۱۱)، نسخه یازدهم (که هنوز به طور گسترده توسط پزشکان استفاده نشده است).

برای تشخیص اختلال بازی، علائم زیر باید بروز پیدا کنند:
عدم کنترل بر شروع، توالی، شدت، مدت، پایان و محتوای بازی
اولویت زیاد قائل شدن برای بازی به‌طوری که منجر به مختل شدن فعالیت‌های روزانه و دیگر سرگرمی‌های زندگی شود.
مداومت و افزایش میزان بازی کردن با وجود روبرو شدن با نتایج بد.

جلوگیری از ابتلا به اختلال بازی
برای تحت کنترل داشتن زمانی که صرف بازی کردن می‌شود، این نکات را برای بزرگسالان و کودکان به کار بگیرید:
۱- برای بازی کردن زمان محدودی را اختصاص دهید و آن را ترک نکنید.
۲- تلفن و وسایل دیگر را از اتاق خواب خارج کنید تا هنگام شب بازی نکنند.
۳- هرروز فعالیت‌های ورزشی انجام دهید. این کار سبب کاهش ریسک نشستن و بازی کردن برای زمان زیاد می‌شود.

براساس ICD-۱۱، اگر الگوی رفتاری در اختلال بازی شدید باشد، منجر به آسیب قابل توجهی در عملکرد شخصی، خانوادگی، اجتماعی، آموزشی، شغلی یا سایر زمینه‌های مهم می‌شود.

برای تشخیص این اختلال، الگوی رفتاری باید برای ۱۲ ماه حضور داشته باشد. با این حال ICD-۱۱ پیشنهاد می‌کند اگر تمام علائم وجود داشته و شدت آن زیاد باشد، مدت زمان تعریف شده می‌تواند تقلیل یابد.

اختلال بازی معمولا توسط روان‌درمانگری که رویکرد درمانی شناختی رفتاری به کار می‌گیرد درمان می‌شود.

بیشتر بخوانید

• زخم‌های روانی بعد رهایی از کرونا

انتهای پیام/