به گزارش خبرنگار دنیای ورزش گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، نشریه انگلیسی «دیلی‌میل» در گزارشی به تلاش کریستیانو رونالدو برای شکستن رکورد گلزنی علی دایی در رده ملی پرداخته است.

در این گزارش آمده است:

" شاید درک این موضوع در آن روز‌ها غیرممکن بود، اما مسیر ۲ بازیکنی که چشم‌انداز فوتبال بین‌المللی را شکل داده‌اند، ۱۵ سال پیش و در تاریخ ۱۷ ژوئن ۲۰۰۶ (۲۷ خرداد ۱۳۸۵) برای اولین و آخرین بار به هم خورد. کریستیانو رونالدو یکی از آن‌ها بود. آن روز او دوازدهمین گل خود را برای تیم ملی پرتغال از روی نقطه پنالتی در پیروزی ۲ بر صفر مقابل ایران به ثمر رساند و به تیم ملی کشورش کمک کرد تا جواز حضور در مرحله یک‌هشتم نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ را کسب کند.

دیگری علی دایی بود؛ مهاجم اسطوره‌ای تیم ملی ایران که در ۱۴۹ بازی ملی، ۱۰۹ گل به ثمر رساند و در حال حاضر رکورددار گلزنی در رده ملی است. این یکی از معدود رکورد‌هایی است که رونالدو هنوز موفق به شکست آن نشده، اما با توجه به این که مسابقات یورو ۲۰۲۰ در پیش‌ است، او با ۱۰۳ گل‌زده ملی نگاهی به شکستن این رکورد (۱۰۹ گل‌زده علی دایی) دارد.

آن روز دایی ۳۶ ساله یک بازیکن ذخیره بود که فرصت بازی پیدا نکرد. او پس از آن تنها یک بار دیگر فرصت بازی برای ایران را پیدا کرد و آن دیدار تشریفاتی با آنگولا در آخرین بازی مرحله گروهی بود که در نهایت با تساوی یک - یک و بدون گلزنی دایی به پایان رسید.

دوران حرفه‌ای دایی داستانی شگفت‌انگیز است. نام او در صدر لیست بلندبالایی از بازیکنانی است که در عرصه ملی درخشان‌تر از عرصه باشگاهی بوده‌اند. علی دایی ۱۹۲ سانتی‌متری با به تن کردن پیراهن (شماره ۱۰) تیم ملی، بهترین عملکرد را از خود به نمایش گذاشت، کسی که طبق انتظار روی هوا قدرتمند و در محوطه جریمه غریزه تمام‌کنندگی داشت.

تبدیل شدن به یک فوتبالیست برای علی دایی آسان نبود. پدر دایی اصلاً دوست نداشت که او پیش از فارغ‌التحصیلی فوتبال بازی کند و علی در رشته مهندسی متالورژی تحصیل کرد. مادر دایی، اما به طور مخفیانه و بدون این که پدرش متوجه شود به او کمک کرد تا استعداد فوتبالی‌اش شکوفا شود.

دایی در سال ۱۹۹۸ در گفت‌وگو با روزنامه «نیویورک تایمز» گفته بود: عادت داشتم بدون لباس فوتبالی از خانه خارج شوم و مادرم یواشکی لباس‌هایم را به من می‌رساند که بتوانم بازی کنم.

علی دایی اولین بازی‌اش را برای تیم ملی ایران در سال ۱۹۹۳ در آسیا انجام داد و فوراً خود را به عنوان گلزن‌ترین بازیکن جا انداخت. در واقع تنها ۱۳ گل از گل‌های وی خارج از قاره آسیا به ثمر رسیده و همان طور که رونالدو شمار گل‌های زده خود را در بازی مقابل تیم‌های جزایر فائو و آندورا افزایش داد، دایی هم همان کار را در بازی مقابل تیم‌هایی همچون نپال و سریلانکا کرد.

داستان علی دایی به عنوان یک فوتبالیست چشمگیرتر از آن است که بشود او را با گلزنی برابر تیم‌های زیر سطح استاندارد زیر سوال برد. حتی اگر هم این طور باشد، چنین کاری خلوص فوتبالی او را نشان می‌دهد؛ چون هیچ‌کس بحثی در این باره ندارد که از میان دایی و رونالدو کدام یک مستعدتر هستند، اما داستان علی دایی نشان می‌دهد که گلزنی می‌تواند با خود بزرگی به ارمغان بیاورد.

وی در سال تقویمی ۱۹۹۶ برای تیم ملی ایران ۲۰ گل به ثمر رساند و در ادامه با ۴ گلی که در سال ۲۰۰۴ در بازی مقابل لائوس زد، به اولین بازیکنی تبدیل شد که در فوتبال ملی شمار گل‌های‌زده خود را ۳ رقمی می‌کند.

گل شماره هشتاد و‌ چهارم دایی احتمالاً یکی از مهمترین گل‌های او است؛ گلی که علی را در فهرست برترین گلزنان تاریخ در رده ملی با فرانک پوشکاش، اسطوره مجارستانی برابر کرد، اما دایی برای تحقق این موضوع مجبور شد ۲ بار گلزنی کند.

در نوامبر ۲۰۰۳، تیم ملی ایران در ورزشگاه آزادی تهران به مصاف کره شمالی رفت و در نیمه دوم آن‌ها صاحب یک ضربه پنالتی شدند. دایی پشت توپ ایستاد و آن را تبدیل به گل کرد، اما در حین شادی هواداران و غوغای ورزشگاه، یکی از هواداران ترقه‌ای به داخل زمین پرتاب کرد که به صورت یکی از بازیکنان کره شمالی برخورد کرد. کره شمالی زمین را ترک و از ادامه بازی سرباز زد که همین باعث شد تا داور بازی را ۳ بر صفر به سود ایران اعلام کند.

این، اما بدین معنی بود که پنالتی دایی (در بازی با کره شمالی) در زمره گل‌های او شمرده نشد و پوشکاش با ۸۴ گل‌ زده، اندکی دیگر به تنهایی در اوج باقی ماند. دایی سرانجام یک هفته بعد و در بازی با لبنان در بیروت از روی نقطه پنالتی موفق به گلزنی شد و به رکورد این مهاجم اسطوره‌ای رسید.

در ادامه در همان ماه نوامبر، دایی در تهران تک‌گل بازی مقابل کویت را به ثمر رساند تا با ۸۵ گل‌ زده به تنهایی در صدر فهرست برترین گلزنان تاریخ در رده ملی بایستد. دایی در بزرگترین دیدار تیم ملی ایران مقابل آمریکا در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه موفق به گلزنی نشد، دیداری که به آن لقب "سیاسی‌ترین بازی تاریخ جام جهانی" را داده‌اند.

در پی وقوع انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ میلادی که منجر به سرنگونی شاه غرب‌گرا و روی کار آمدن رهبر ایران یعنی آیت‌الله خمینی شد که آمریکا را "شیطان بزرگ" خوانده بود، روابط بین ایران و آمریکا تیره شد. ایالات متحده پس از اشغال سفارت این کشور در تهران در سال ۱۹۷۹، روابط دیپلماتیک خود با ایران را قطع و سال بعد از آن نیز همزمان با حمله عراق به ایران از صدام حسین در جنگی که ۸ سال به طول انجامید، حمایت کرد.

به طرزی باورنکردنی این تیم ملی ایران بود که در نهایت موفق شد مقابل آمریکا ۲ بر یک به پیروزی برسد و دایی سازنده گل دوم و تعیین کننده ایران برای مهدی مهدوی‌کیا بود. این پیروزی همچنین باعث حذف آمریکا از گردونه رقابت‌های جام جهانی شد.

تابستان همان سال، دایی راهی اروپا شد و در ادامه از آرمینیا بیلفلد به بایرن مونیخ پیوست، اما برای انتقال رکورد گلزنی‌اش از رده ملی به این تیم بوندس‌لیگایی تقلا کرد. او در فصل ۹۹-۱۹۹۸ در ۳۲ بازی تنها موفق به ثمر رساندن ۶ گل شد، اما تبدیل به اولین بازیکن آسیایی شد که در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا بازی کرد.

دایی فصل بعد راهی هرتابرلین شد و در بازی با چلسی در لیگ قهرمانان اروپا ۲ بار دروازه آبی‌پوشان لندنی را گشود، از این‌رو هواداران چلسی احتمالاً او را خوب به خاطر می‌آورند، تیمی که بازیکنانی همچون مارسل دسایی، جان فرانکو زولا و دیدیه دشان، سرمربی کنونی تیم ملی فرانسه در آن حضور داشتند.

علی دایی در ادامه به ایران بازگشت و در بازی پایانی برای سایپا گلزنی و به این تیم برای فتح جام خلیج فارس کمک و در سال ۲۰۰۷ اعلام بازنشستگی کرد. او سپس وارد عرصه مربیگری شد و درجات مختلفی از موفقیت را تجربه کرد و حتی در مقطعی نیز هدایت تیم ملی ایران را نیز بر عهده داشت.

در حالی که تیم ملی پرتغال آماده حضور در مسابقات یورو ۲۰۲۰ به عنوان مدافع عنوان قهرمانی می‌شود، علی دایی کاملاً آماده شکسته شدن رکوردش توسط رونالدو است.

دایی در ماه نوامبر ۲۰۲۰ در گفت‌وگو با پایگاه خبری «توتو مرکاتو» ایتالیا، گفته بود: صادقانه باید بگویم که امیدوارم کریستیانو رونالدو به رکورد گلزنی من در رده ملی برسد. به هیچ‌وجه از این بابت ناراحت نخواهم شد و باعث افتخار است که بازیکنی در سطح او بتواند چنین کاری را انجام دهد. رونالدو نه تنها یکی از بهترین بازیکنان دوره خودش است، بلکه یکی از بهترین بازیکنان تاریخ هم به شمار می‌شود. کریس یک پدیده واقعی است. خودم مستقیماً به رونالدو تبریک خواهم گفت، اما قبل از آن او باید به این رکورد برسد». "

بیشتر بخوانید

• برترین گلزنان تیم‌های ملی فوتبال

انتهای پیام/