سیما فردوسی پور روان شناس درباره نمایش‌های خانگی به خبرنگار  حوزه سینما  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: تنوع و گوناگونی زیادی در تولیدات نمایش خانگی وجود دارد که نمی‌توان همه آن‌ها را با هم یکی دانست بعضی‌ها خوب بودن و بعضی دیگر اغراق آمیز و غیر منطبق با جامعه ما؛ بنابراین خیلی از فیلم‌های ما اقتباسی از دیگر جوامع است و خلاقیت و نوآوری در آن دیده نمی‌شود. فیلمی که تراوشات ذهنی فرد باشد. اینکه می‌گویند خط قرمز داریم بهانه است. شما می‌توانید بر اساس مرز و بوم و فرهنگ خودت فیلم‌های فاخری بسازید.

وی درباره جنبه آموزشی رسانه اظهار کرد: در جامعه ما فیلم، سریال، تلویزیون و در کل رسانه برای مردم، صرفا جنبه سرگرمی ندارد، بلکه آموزشی هم هست. شاید در بعضی جوامع فیلم دیدن صرفا یک سرگرمی باشد اما در جامعه ما بعد تاثیر پذیری و آموزش پذیری بالایی دارد. کما اینکه خیلی از مخاطبان رسانه را حجت می‌دانند.

بيشتر بخوانيد

• وقتی خشونت ابزاری برای دیده شدن می‌شود/ کاراکتر‌های بزن بهادر چه چیزی به مخاطب یاد می‌دهند؟!
• سریال قورباغه یکی از خشن‌ترین سریال‌های تاریخ کشور است/ هالیوود هم به این سریال مجوز نمی‌دهد
• واکنش ساترا به نامه اعتراضی ارشاد علیه سریال "دراکولا"

این روان شناس درباره ساخت فیلم به صورت تیمی بیان کرد: به نظر بنده برای ساخت یک اثر نیاز است در کنار کارگردانان و سازندگان فیلم، افرادی مثل روان شاناسان، جرم شناسان، جامعه شناسان و حتی مردم شناسان قرار بگیرند. در این حالت کار به شکل کاملا تیمی پیش می‌رود. باید از این تک روی‌ها صرف نظر کرد که کاری منطبق با فرهنگ و جامعه خودمان ساخته شود. در نتیجه تاثیر پذیر‌ی مثبت داشته باشد.

وی با اشاره به جذب مخاطب درباره آموزش خانواده نیز مطرح کرد: ساخت یک فیلم نباید صرفا برای این باشد که انقدر مبالغه در آن صورت گیرد و غیر واقعی جلوه شود که مخاطب را جذب کند. مخاطب ما مخاطبی است که تاثیر می‌گیرد. باید ببینیم صلاح است یا خیر. برای چه رده سنی این فیلم مناسب است؟ آیا واقعا خانواده‌ها آموزش دیدند که وقتی گفته می‌شود این فیلم برای افراد زیر ۱۲ سال مناسب نیست، رعایت می‌کنند؟ همچنین باید بعد خلاقیت، نوآوری و نواندیشی در ساخت فیلم دخیل باشد و مخاطب بعد از دیدن آن فیلم به تازگی آن پی ببرد.

فردوسی پور درباره استفاده بیشتر از ژانر خشم در سریال‌های نمایش خانگی اخیر خاطر نشان کرد: تفاوت و گوناگونی در ژانر‌های دیگر وجود ندارد. کما اینکه در برخی سبک‌ها خشم، شدت تاثیر گذاری را افزایش می‌دهد؛ به همین دلیل بخشی از این خشونت‌ها به نوعی در جامعه نیز وجود دارد، اما فیلم سازان باید محیط تلطیف یافته تری را فراهم کنند. اگر در جامعه خشونت باشد در فیلم‌ها هم دیده شود، پس کجا برای افراد آرامش را به وجود آوریم؟ حال اگر خشونت را در فیلم‌ها نشان می‌دهیم، راهکار آن را هم بگوییم.

وی درباره تاثیر گذاری فراوان رسانه بر جامعه مخاطب عنوان کرد: اولین اثری که بعد از دیدن این فیلم‌ها در مخاطب نمایان می‌شود، یادگیری غلط است و دوم همان روشی که مخاطب در فیلم دیده را در زندگی شخصی خود به کار می‌برد. نه تنها خشونت بلکه استفاده از ادبیات زشت که متاسفانه در فیلم‌های نمایش خانگی دیده می‌شود؛ بنابراین افرادی که به تماشای فیلم نشستند این الفاظ را یاد می‌گیرند و در جامعه به کار می‌برد.

فردوسی پور درباره تاثیر خشونت بر جوانان و کودکان بیان کرد: زن و شوهری که در فیلم به یک دیگر ناسزا می‌گویند و هم دیگر را تحقیر می‌کنند الگوی جوانان ما می‌شوند. باید راه و سبک صحیح زندگی کردن را بیاموزیم، اما در برخی فیلم‌ها بحث احترام به کلی فراموش شده است. نشان دادن خشونت در فیلم‌ها باعث می‌شود جوانان و کودکان جامعه بی ادب، بی هویت و پرخاشگر شوند. آن‌ها فکر می‌کنند همه چیز را می‌توانند با خوشونت به دست آورند. حتی برای اهداف شخصی خود هم از خشونت استفاده می‌کنند.

وی درباره مکانیز جا به جای توضیح داد: در برخی افراد هم آثار فیلم‌های مخرب به شکل مکانیزم دفاعی جا به جایی، بروز می‌دهد. به عنوان مثال در جایی که فرد خشم دارد، نمی‌تواند خشمش را اعمال کند، اما آموخته در جای دیگر می‌تواند این خشم را بروز دهد. در اداره نمی‌تواند با رئیس دعوا کند در نتیجه در خانه این خشم را اعمال می‌کند.

این روان شناس درباره راه‌های مدیریت خشم یادآور شد: آیا رسالت یک فیلم ساز فقط برون ریزی و به تصویر رساندن است؟ آیا باید خشونت موجود در جامعه را به صورت مبالغه آمیز به مردم تزریق کنید؟ یا یک سبک جدید و راهکار برای مردم در نظر بگیرد؟ که جامعه مخاطب بداند با خشم درون خود چه کند؟ چرا راه‌های مدیریت خشم را یاد ندهیم؟ اما به محض آن که یک سریال پخش می‌شود انعکاسش را در مردم می‌بینیم. بار‌ها دیده شده تکیه کلام بازیگران در فیلم ها، به محض پخش در جامعه هم شنیده می‌شود. در نتیجه تاثیر گذار است. همچنین می‌توانیم از خشونت مستند تهیه کنیم. دوربین به سراغ ریشه خشونت برود. کاری که می‌تواند برای رفع خشونت انجام شود را پیدا کنیم.

وی در پایان سخنانش درباره دغدغه‌ی کارگردانان تصریح کرد: در همه جا باید علم و تجربه لحاظ شود. کارگردان و فیلم نامه نویس باید دغدغه‌ی اصلاح جامعه را داشته باشد. وقتی ببیننده اثر آن را میبیند تاثیر مثبت از ایم اثر برداشت کند. برای ساخت هر فیلم باید مطالعه روان شناختی انجام و اثرات روان شناسی آن لحاظ شود.

انتهای پیام/