به گزارش خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان، امین دهقان متولد سال ۱۳۵۸، متاهل و دارای دو فرزند است. مدرک تحصیلی او کارشناس ارشد مهندسی عمران است. همچنین، نگارش کتاب صعود به بام قاره اروپا و بام قاره آفریقا (انتشارات واژیران سال ۱۳۹۴) را در کارنامه خود ثبت کرده است.

این هیمالیانورد اصفهانی هم‌اکنون به‌عنوان تنها نماینده ایران، در اکسپدیشن ۲۰۲۱ اورست در نپال حضور دارد. او در مسیر صعود به قله اورست پاسخگوی سوالات ما بود. از روزی گفت که کوهنوردی را از کوه‌های اطراف اصفهان آغاز کرده تا امروز که تا اهتزاز پرچم ایران در اورست راهی ندارد.

علاقه به کوهنوردی از چه زمانی در شما ایجاد شد؟

پدربنده بازنشسته آموزش و پرورش هستند. به یاد دارم، پدرم من را به کوهی نزدیک خانه‌مان حوالی بلوار کشاورز محله قائمیه، برای دیدن چشمه‌های فصلی که بعد از باریدن باران به وجود می‌آمد می‌برد، از آن دوران بسیار علاقه‌مند به کوه و طبیعت شدم.

از همان دوران هم به صورت حرفه‌ای این رشته را دنبال کردید؟
خیر. تقریبا از ۲۷ سال پیش، کوهنوردی را شروع کردم، ولی به صورت حرفه‌ای و علمی از یازده سال پیش، این رشته ورزشی را پیگیری کردم.

آیا خانواده‌تان در این مسیر همراهی‌تان کردند؟

بله، همسرم سال ۱۳۹۵، همراه من به بام آفریقا آمد. ما چهار زوج اصفهانی بودیم که از اصفهان، به آفریقا و تانزانیا، قله کلیمانجارو را فتح کردیم. همچنین پس از آن صعود کتابی به نام «صعود به بام آفریقا و صعود به بام اروپا» نوشتم.

درمورد دیگر موفقیت‌هایتان که در کارنامه ورزشی خود ثبت کرده‌اید بیشتر توضیح دهید 

بنده به قله البروس (روسیه)، بام قاره اروپا و کلیمانجارو (تانزانیا)، بام قاره آفریقا در سال۱۳۹۴و قله کالاپاتار (نپال) و قله ۶۲۰۰ متری آیلندپیک هیمالیا (نپال) در سال ۱۳۹۵دست یافتم.

به صورت انفرادی برای اولین بار در ایران به قله آکونکاگوا با ارتفاع ۶۹۶۲ متر (آرژانتین) که بلندترین قله غیر آسیایی جهان و بام قاره آمریکای جنوبی است صعود کردم. همچنین به قله لنین ۷۱۳۴ متر (قرقیزستان) در سال۱۳۹۷ و قله کازبک (گرجستان) و قله ۸۱۶۳ متری ماناسلو صعود کردم. در پاییز سال ۱۳۹۸ به عنوان نخستین اصفهانی به قله‌ای در رشته کوه هیمالیای نپال دست یافتم و مدال نقره جهان را کسب کردم.

آیا شیوع ویروس کرونا بر تمرینات و صعود‌های شما تاثیر‌گذار بوده است؟

بله، متاسفانه شیوع ویروس‌کرونا، تاثیرات بدی روی همه رشته‌های ورزشی در کشور‌های مختلف گذا‌شته است. من پارسال قرار بود اعزام شوم، ولی کشور نپال ورودی نداشت، به علت اینکه کشور ضعیف و فقیری است و مسائل بهداشتی را نمی‌توانستند مدیریت کنند ورودی قبول نکردند و امسال هم انجام چند تست کرونا، قبل و بعد از رسیدن به کاتماندو پایتخت نپال، از جمله قوانین بسیار سختی است که باید انجام دهیم.

در این رشته ورزشی با چه سختی‌هایی روبرو هستید؟

همان‌طور که می‌دانید ۵۲ فدراسیون ورزشی در کشور ما فعال هستند که در این میان هیمالیا‌نوردی به نظر من پر ریسک‌ترین و خطرناک‌ترین و متاسفانه مظلوم‌ترین ورزش است. هیمالیانوردی یکی از زیر شاخه‌های کوهنوردی است که ما از مناطق مرگ عبور می‌کنیم.

ما در ارتفاع با کمبود اکسیژن و امکانات روبرو می‌شویم. مسابقات و تمرینات، ورزش‌هایی که کنار ساحل و در سالن سرپوشیده برگزار می‌شود، دارای تیم پزشکی، پلیس و امداد و نجات است. همه مستقر هستند، تا از وقوع حادثه جلوگیری کنند. ولی ما هیچ امکاناتی نداریم، خودمان باید به داد خودمان برسیم و کوچکترین قصور مصادف با مرگ ما می‌شود. فوتبالیست اگر اشتباه کند، در نهایت در مسابقه مورد نظر برنده نمی‌شود، ولی اگر یک کوه‌نورد و مخصوصا یک همالیا‌نورد دچار شتباه شود منجر به فوت او می‌شود.

اگر کسی آرزوی فتح قله اورست را داشته باشد امکان پذیر است؟

بله اگر کسی آرزوی فتح قله اورست را داشته باشد غیرممکن نیست. در ابتدا باید اصل اضافه بار را رعایت کند یعنی به مرور زمان قلل داخل ایران را در تمام فصول فتح کند و دوره‌های آموزشی را بگذراند. بعد از آن به قلل ۵ هزار متری و ۶ هزار متری، در خارج از ایران صعود کند. همچنین باید با زبان انگلیسی آشنایی کامل داشته باشد و با صعود معمولی ۶ هزار متر، به سمت ارتفاع بالاتر حرکت کند.

از هزینه‌های صعود بگویید،  این هزینه‌ها را چطور تأمین می‌کنید؟

مسئولان هیچ کمکی تا این لحظه به من نکردند. حدود ۹ صعود برون مرزی داشتم و این دهمین صعود برون مرزی من است. ارزان‌ترین پکیج قله اورست، ۳۵ الی ۴۰ هزار دلار است که با وضعیت مالی که در کشور ما حکم فرماست، یک میلیارد و ۱۰۰میلیون تومان می‌شود. ۶۵۰ میلیون تومان را خودم تهیه کردم و ۴۵۰ میلیون تومان را هم اسپانسرهایم پرداخت کردند.

نگاه مسئولان به این رشته چگونه است؟

از مسئولان کشوری و استانی می‌خواهم نگاه ویژه‌ای به ورزش هیمالیانوردی داشته‌باشند. من، امین دهقان نباید ۹ صعود برون مرزی را با هزینه شخصی انجام دهم.

برای یکی از صعود‌ها مجبور به فروش اتومبیل خود شدم و الان قیمت همان ماشین ۱۰ برابر شده است. برای صعود به اورست، اسپانسر‌ها زمانی که متوجه شدند من نویسنده دو کتاب و مربی هستم و توانایی‌های خاصی در این رشته دارم بخشی از هزینه‌ها را پرداخت کردند؛ بنابراین نباید ورزش ما مهجور باشد.

پس معتقد هستید که بین رشته‌های ورزشی تبعیض وجود دارد 

بله. به عنوان مثال در فوتبال اینطور نیست. در فوتبال هزینه‌های میلیاردی صورت می‌گیرد. اگر یک سال این هزینه‌هایی که صرف فوتبال می‌کنند به دیگر فدراسیون‌های ورزشی تعلق بگیرد و فدراسیون فوتبال با هزینه خودش اداره شود مشکلات دیگر فدراسیون‌های ورزشی حل می‌شود. 

کلام آخر شما 

در پایان از شما و همه مردم عزیز ایران، می‌خواهم که برای سرباز خودشان دعا کنند تا بتوانم پرچم خوش رنگ ایران را روی بام دنیا به اهتزاز در بیاورم.

انتهای پیام/ش