دیوان عدالت اداری یک دستگاه گزاف و بیهوده ، شاید برای خلاصی ارگان های دولتی از چنگ عدالت و حق خواهی ، دایر گشته است ؛ دادرسی درمحاکم چنین دیوان که نه شاکی درآن حضور دارد و نه متهم (ویروس چینی هم که مزید برعلت قانونی آن شده!!!!) مثال یکطرفه به قاضی رفتن را درذهن متبادر می سازد ... وقتی که شخصی حقیقی از یک دستگاه جابر دولتی ،آنهم در محدوده و منطقه استانی و شهرستانی خود شاکی می شود چه ضرورتی دارد که پرونده به دستگاهی ماورائی که غالبا به بهانه کثرت پرونده ،و بعد از سال هادر نوبت ماندن پشت درهای بسته بصورت محرمانه وبا استدلال واحی انکه مسشتاران نخبه حقوقی و... رسیدگی گردد!!!!!!!؟ درحالیکه رسیدگی به تخلف حتی یک استاندار نیز در دادگستری استان به سهولت قابل رسیدگی است با این مزیت که هم شاکیان پرونده ها و هم متهمان و هم وکلایشان قادر به حضور در محکمه ای خواهند بود که گاه سرونوشت و آینده شان در گرو حضور داشتن درچنان محکمه ای است ولذا اختصاص دستگاهی عریض و طویل ( بعنوان دیوان به اصطلاح عدالت اداری)که در این وانفسای اقتصادی مانند یک وزارتخانه بودجه می بلعد هیچ مبنای حقوقی ندارد "المومن مراه المومن"