به گزارش خبرنگار حوزه فناوری گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، مسمومیت با اشعه نادر اما کشنده است. اشعه تا اواخر قرن نوزدهم کشف نشده و خطرات آن هم مشخص نشده بود.

در سال  ۱۸۹۶، نیکولا تسلا، مخترع آمریکایی به عمد انگشتان خود را در معرض اشعه ایکس قرار داد و یافته‌هایی را منتشر کرد که در انگشتانش سوختگی ایجاد شده است.

در سال ۱۹۲۷، هرمان جوزف مولر، متخصص ژنتیک آمریکایی، تحقیقاتی را منتشر کرد که اثرات ژنتیکی تابش را نشان می‌داد و در سال ۱۹۴۶ جایزه نوبل به او اهدا شد.

اثر پولونیوم، معروف به سندرم پرتوی حاد، ابتدا باعث حالت تهوع، استفراغ، بی اشتهایی و اسهال می‌شود. پس از یک مرحله نهفته، قربانیان دچار ریزش مو و نارسایی مغز استخوان می‌شوند و در صورت عدم بهبودی، در طی چند هفته تا چند ماه می‌میرند. تاریخ موارد ترسناک دیگری از مسمومیت با اشعه ناشی از جهل، بلایای صنعتی و حتی قصد جنایتکارانه را نشان می‌دهد.

ماری کوری، فیزیکدان

ماری کوری متولد لهستان و تبعه فرانسه به دلیل کشف پولونیوم و رادیوم برنده دو جایزه نوبل شد. او هشدار داد که تأثیرات تابش روی بدن انسان به خوبی شناخته نشده است.

او اغلب لوله‌های آزمایش حاوی ایزوتوپ رادیواکتیو را در جیب خود حمل می‌کرد و آن‌ها را در کشوی میز خود ذخیره می‌کرد. گزارش شده است که او از نور سبز آبی که تابش در تاریکی می‌دهد، خوشش می‌آمد. کوری در اثر کم خونی آپلاستیک ناشی از مسمومیت با اشعه در سال ۱۹۳۴ درگذشت.

میدوری ناکا در هیروشیما

حدود ۲۰۰ هزار نفر در اثر بمب‌های هسته‌ای در هیروشیما و ناگازاکی در طول جنگ جهانی دوم آلوده شدند. اولین شخصی که به طور گسترده در آن زمان دچار بیماری بمب اتمی شد، بازیگر ژاپنی میدوری ناکا بود که در سال ۱۹۴۵ در هیروشیما حضور داشت. 

ابن بایرز

ابن بایرز، ۵۱ ساله تولید کننده فولاد پنسیلوانیا و قهرمان گلف، در سال ۱۹۳۲ پس از مصرف مقادیر زیادی از آب رادیوم برای درمان درگذشت. فیزیوتراپیست وی محصول Radithor را برای درد و خستگی بازو توصیه کرد. هر بطری حاوی یک میکروگرم رادیوم و یک میکروگرم ازوتوریوم مخلوط شده با آب مقطر سه گانه بود تا بعد از هر وعده غذایی میل شود.

اما بایرز وزن زیادی از دست داد، سردرد گرفت و با از دست دادن چندین دندان دچار نکروز استخوان در فک شد. او وزن کم کرد و سردرد‌های شدیدی گرفت. شرکتی که این محصول را تولید کرده بود به دلیل تبلیغات کاذب و گمراه کننده مورد تحقیق قرار گرفت اما پزشک بایرز اظهار داشت که وی بر اثر نقرس درگذشته است.

سیسیل کلی

یک حادثه صنعتی در کارخانه فرآوری پلوتونیوم در لس آلاموس، نیویورک، جان اپراتور شیمیایی باتجربه، سیسیل کلی را در سال ۱۹۵۸ گرفت. وی پس از قرار گرفتن در معرض دوز مهلک نوترون‌ها و اشعه گاما از مخزن، مرگ سختی را متحمل شد. هنگامی که او همزن را روشن کرد، مایع یک گرداب تشکیل داد و لایه پلوتونیوم در یک لحظه آزاد شد که فقط ۲۰۰ میکرو ثانیه طول کشید.

طبق گزارشات فدراسیون دانشمندان آمریکا، کلی روی زمین افتاد و فریاد زد: "من دارم می‌سوزم".

در ابتدا، او از نظر ذهنی ناتوان بود اما با رسیدن به مرکز پزشکی محلی او شروع به استفراغ کرد و پوست او به رنگ بنفش مایل به قرمز در آمد که نشان از کمبود اکسیژن می‌داد. او در مدت کوتاهی بهبود یافت اما بعد از آن دچار درد شدید شکم، عرق شدید و نبض نامنظم شد و ۳۵ ساعت بعد از حادثه، کلی درگذشت.

هیروشی کوچی

بدترین حادثه تشعشعات هسته‌ای ژاپن در سال ۱۹۹۹ در تاسیسات بازآفرینی اورانیوم در توکایمورا رخ داد. سه کارگر در معرض تشعشع قرارگرفتند، زیرا محلول اورانیل نیترات از جرم بحرانی فراتر رفت.

یکی از آن‌ها، هیروشی اوچی، به اورژانس بیمارستان دانشگاه توکیو منتقل شد و دو ماه و نیم بعد درگذشت. در ابتدا می‌توانست صحبت کند اما رادیواکتیویته باعث شکستن کروموزوم‌های سلول‌های او شد و به تدریج وضعیت او بدتر شد.

الکساندر لیتویننکو

الکساندر لیتویننکو، افسر سابق روسیه که با دریافت پناهندگی سیاسی در انگلیس زندگی می‌کرد، در سال ۲۰۰۶ به طور غیرقابل توجیهی بیمار شد و سه هفته بعد در بیمارستان درگذشت. کالبد شکافی نشان داد که چای وی با دز کشنده پولونیوم ۲۱۰ میل سمی شده است. درست قبل از مرگ، او دولت روسیه را متهم کرد که مسئول این مسمومیت است.

به گزارش نیویورک تایمز، مرگ وی یکی از جالبترین درام‌های جاسوسی از زمان جنگ سرد را ایجاد کرد. روابط روسیه با انگلیس آسیب دید و دیپلمات‌های هر طرف اخراج شدند. مقامات انگلیس مقصر را آندری لوگوی، بادیگاردی که اکنون عضو پارلمان روسیه است؛ دانستند. اما روس‌ها از استرداد وی خودداری کردند.

هری کی داغلیان

یک حادثه در سال ۱۹۴۵ در لس آلاموس، نیویورک، جان فیزیکدان ارمنی-آمریکایی را گرفت. او با قرار دادن یک سری آجر‌های کاربید تنگستن در اطراف هسته پلوتونیوم در تلاش بود تا یک بازتابنده نوترونی بسازد. با حرکت بلوک نهایی به موقعیت، شمارنده‌های نوترونی هشدار دادند که سیستم فوق بحرانی خواهد شد.

او به طور تصادفی آجر را انداخت و باعث ایجاد یک واکنش هسته‌ای شد و در این فرآیند دز مهلکی از تابش نوترون را پایدار نگه داشت. وی ۲۵ روز بعد درگذشت. بنا به گفته بنیاد میراث اتمی، پروژه بسیار محرمانه منهتن، جان چندین دانشمند را گرفت.

در سال ۱۹۴۴، گروهی از مهندسان در حال کار بر روی یک مرکز آزمایشی در نیروی دریایی فیلادلفیا بودند که بدون هشدار، منفجر شد و ابر هگزا فلوراید اورانیوم رادیواکتیو را به بالای تاسیسات فرستاد. مهندس پیتر نیوپورت براگ جونیور در این حادثه کشته شد. او ماموریت تکمیل فرآیند انتشار حرارتی برای غنی سازی اورانیوم از لوله را برعهده داشت، همکار وی، داگلاس میگس نیز کشته شد. کار آن‌ها برای تولید اولین بمب اتمی بسیار مهم بود.

لوئیس پی اسلوتین

در سال ۱۹۴۶، لوئیس پی اسلوتین، دانشمند کانادایی در آزمایش دیگری در پروژه منهتن در لوس آلاموس درگذشت. اسلاتین تقریباً در معرض تابش هزار رادیوم قرار گرفت، بسیار بیشتر از شش همکار دیگرش که زنده مانده بودند.

بیش از یک هفته بعد، وی در بیمارستان پس از اسهال شدید و کاهش ادرار، تورم دست‌ها، قرمزی در بدن، تاول‌های عظیم دست و بازو‌ها، فلج فعالیت روده، گانگرن و از هم پاشیدگی عملکرد‌های بدن در بیمارستان درگذشت.

فاجعه چرنوبیل

در سال ۱۹۸۶، نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل در اتحاد جماهیر شوروی سابق منفجر شد و باعث مرگ ده‌ها هزار شد، عددی که هرگز به طور کامل مشخص نشده است. شمار رسمی کشته شدگان ۳۱ نفر از سندرم پرتوی حاد بود، اما سرطان‌های مرتبط، بیماری‌های قلبی و نقایص مادرزادی با این حادثه همراه بوده است.

بیشتر بخوانید

• اشعه‌ای که برای پوست مضر است

انتهای  پیام/