مسعود عتیقی، مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه فناوری گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، اظهار کرد: در دوران باستان، این امکان وجود داشت که هنگام تماشای آسمان شب، به جای درخشش مبهم چراغ های شهر، آسمان تاریک و پر ستاره ای را انسانها ببینند و یک نوار نورانی از ستارگان را می‌دیدند که در آسمان از یک افق به افق دیگر بصورت کمان قرار دارد.

او افزود:کهکشان مانند جزیره محلی در اقیانوس وسیع کائنات، متشکل از میلیاردها ستاره است که یکی از آنها خورشید است؛ اکنون می‌دانیم این کهکشان، ابرهای گسترده ای از گاز و غبار است و راه شیری، بسیار بیشتر از چیزی است که می‌توانیم از زمین بدون ابزار ببینیم.

عتیقی درباره ریشه نام، ساختار و تاریخ کهکشان ها گفت:  تا ۱۹۱۰ میلادی، وجود کهکشان های دیگر تأیید نشده بود. منجمان مدت ها اعتقاد داشتند که تکه های نوری که از طریق تلسکوپ های خود می بینند، نه کهکشان های دیگر، بلکه سحابی و ابرهای گسترده از گرد و غبار نزدیک است اما ایده ذهنی وجود کهکشان‌های دیگر، زودتر از کشف آنها و در اوایل تا اواسط قرن هجدهم، توسط فیلسوف و دانشمند سوئدی، Emanuel Swedenborg و منجم انگلیسی Thomas Wrightمتولد شد که ظاهراً این ایده را مستقل از یکدیگر تصور کرده بودند.

مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران توضیح داد: Immanuel Kant فیلسوف آلمانی، با تکیه بر کار رایت، از کهکشان‌ها به عنوان "جهان جزیره ای" یاد کرد. اولین شواهد مشاهده کهکشان های دیگر در سال ۱۹۱۲ توسط ستاره شناس آمریکایی Vesto Slipher ارائه شد، که متوجه شد اندازه گیری طیف های ابر رصدی او، تغییر مکان قرمز داشته و بنابراین بسیار دورتر از آن است که تصور می‌شود. افسانه هایی در فرهنگ‌های مختلف پیرامون این نوار نورانی اسرارآمیز در آسمان وجود دارد.

 بیشتر بخوانید

• آغاز سال ۱۴۰۰ شمسی و همزمانی بهار و پائیز در جهان

عتیقی ادامه داد: هر فرهنگ با توجه به اعتقاداتش توضیحی در مورد راه شیری داده است. شرق آسیا، راه شیری را رودخانه نقره‌ای بهشت می‌دانست. فنلاندی‌ها آن را مسیر پرندگان می‌دیدند. طبق تصور گذشتگان ما، هنگام عبور باری از کاه در آسمان، مقداری کاه در طول مسیر بجا مانده و به همین دلیل به آن راه کاهکشان می‌گفتند.

مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران بیان کرد: منظومه ما تقریباً در نیمی از راه تا مرکز کهکشان، به سمت لبه راه شیری واقع شده است؛ در واقع فاصله ما از مرکز کهکشان ۲۴۶۰۰۰ تریلیون کیلومتر است. انتظار می‌رود که بتوانیم مرکز راه شیری را بسمت صورت فلکی کمان ببینیم اما متأسفانه نمی‌شود، چرا که مرکز کهکشان در پشت ابر‌های وسیع گاز تیره پنهان شده و تلسکوپ‌های نوری نمی‌توانند از آن عبور کنند.

انتهای پیام/