در حالی که جهانیان توقع داشتند با پایان جنگ سرد، دیگر چیزی به نام بلوک غرب نباشد و متقابلا ناتو هم منحل شود، پدیده های زیانبار سیاسی-بین المللی پایان یابد مانند رقابت تسلیحاتی، ناآرامی ها سیاسی، نقض حقوق بشر، تروریسم، نابرابری و فقر و اختلاف عظیم سطح رفاه میان کشورها، دیکتاتوری، و جهان به سمت صلح و همگرایی با احترام متقابل بگرود، اما ما برخلاف این توقع و انتظارات عملکردی متفاوت و حتی متضاد از سوی اغلب کشورها بخصوص قدرتهای جهانی و منطقه ای مشاهده شد، به ویژه از جانب امریکا و غرب و متحدانش، مثلا ناتو گسترش یافت و امریکا و متحدانش به توسعه طلبی سیاسی و اقتصادی اش ادامه داد! به این پدیده مخرب ضد جهانی، یکجانبه گرایی میگویند.
امریکا خودسرانه و متکبرانه به نفع خودش از این قدرت سوءاستفاده کرده و حتی رقبای بزرگ خود در بلوک شرق سابق را به دردسر و چالش می اندازد! همین نکته موجب طرح چند جانبه گرایی شد.
وابستگی جهان به سیستم مالی سوئیفت و دلار و همچین بازار امریکا، در نهایت منجر به تبیعیت و پیروی از سیاستهای دیکتاتورمنشانه و یکجانیه گرایانه امریکا میشود!
یکی از نمونه های بارز بکجانبه گرایی امریکا، فشار حداکثری (تحریم ها) علیه جمهوری اسلامی ایران است. وقتی آثار زیانبار ادامه تحریم ها و فشار حداکثری (حتی با نقض بدیهیات حقوق بشر مانند دسترسی به غذا و دارو!) نمایان شد.
اینکه چگونه امریکا توانسته با سوءاستفاده از سیستم مالی جهانی از جمله سوئیفت و نقش دلار، کشور بزرگ و پرجمعیت و راهبردی مثل ایران را چنین دچار تحریم های زیانبار کند، و حتی رگه هایی از این قدرت تحریمی علیه چین و روسیه به نمایش گذاشت، حالا دنیا متوجه یک مشکل و معضل بزرگ مخربی شده است به نام قدرت یکجانبه گرایی و تحریمی امریکا! حالا دنیا بایست این معضل حل کند.
از راههای پیشنهادی برای حل معضل یکجانبه گرایی امریکا، ایجاد سیستم های موازی و جایگزین مالی به جای سوئیفت و نقش دلار است، همچنین مبادلات دوجانبه و تهارتی، یکی هم ایجاد گروه های همدرد مانند باشگاه تحریمی ها که تحت عناوینی مثل کشورهای دوست داران منشور سازمان ملل/گروه منشورخواهان.
گروه منشورخواهان، گروهی از کشورهایی هستند که از وضع تحریمهای یکجانبه ابرقدرتهایی نظیر امریکا عیله خود دچار زیان و سختی شده اند. این واکنش طبیعی به تحریمهای نامطلوب یکجانبه امثال امریکا است.