گودرز دهقانی، رئیس اسبق مرکز بهبود روابط کار و امور اجتماعی در شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب در گفت و گو با خبرنگار اقتصاد و انرژی گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، بیان کرد: شرکت ملی نفت ایران برای توسعه و نگهداشت نیروی انسانی، ساز و کار خاص خودش را داشت یعنی مجموعه‌ای از آموزشگاه‌ها و دانشکده‌ها را برای تربیت نیروی انسانی در اختیار داشت که می‌توانست نیرو‌های نفتی را تربیت کند.

او  در ادامه گفت: به طور مثال، برای تربیت پرستار، دانشکده پرستاری و برای تربیت بهیار ماهر، دانشکده‌های مرتبط را در نقاطی مثل آبادان و مسجدسلیمان داشت. همچنین، هنرستان‌های صنعتی را هم برای تقویت نیروی کارآمد داشت. به طور کلی، مجموعه‌هایی داشت که‌ می‌توانست با استفاده از این مجموعه‌ها، نفت را در یک شرایط ثابت نگه دارد و برای نگه داشتن آن‌ها نیز تدبیر داشتند یعنی این که با چه امکاناتی می‌توان در مناطقی که از نظر جغرافیایی دچار کمبود‌هایی است، حتی نیرو‌های غیربومی را نیز، نگه داشت.

دهقانی گفت: فروشگاه‌هایی وجود داشت که می‌توانست اقلام غذایی و نیاز‌های کارکنان و خانواده‌های آنان را برطرف کند یا بیمارستانی داشت که در زمان خودش، یکی از بزرگترین بیمارستان‌های خاورمیانه بود. همچنین، مجموعه‌ای از باشگاه‌ها را در اختیار داشت که می‌توانستند، خدمات رفاهی را بدهند یا مدارسی که مخصوص فرزندان این کار کنان طراحی شده بود.

او تاکید کرد: همه این‌ها برای این بود که اگر یک مهندس دکل حفاری می‌خواست در صنعت نفت کار کند، احساس رضایت خاطر داشته باشد و بداند که در برابر شرایط سختی که تحمل می‌کند، خانواده‌اش در آرامش هستند.

رئیس اسبق مرکز بهبود روابط کار و امور اجتماعی در شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، در ادامه بیان کرد: همکارانی که به استخدام شرکت نفت در می‌آمدند، در ابتدا باید یکسری دوره‌های بدوی و حین کار را می‌گذراندند که در آن دوره ها، با مسائل مختلف شغلی مواجه می‌شدند.

او گفت: بنابراین؛ بر اساس سازوکاری که در صنعت نفت وجود داشت، نیرویی که تربیت می‌شد، یک نیروی ماهر بود و نسبت به شرایط سخت تحمل بالایی داشت، چون احساس تعلق خاطر می‌کرد. همان طور که در دوره جنگ تحمیلی، همین افراد ماهر بودند که با وجود بمباران‌های شدید و اینکه هر روز تعدادی از همکارانشان شهید می‌شدند، تولید نفت را رها نکردند.

بیشتر بخوانید

• فارغ التحصیلان چگونه در وزارت نفت استخدام شوند؟

رئیس اسبق مرکز بهبود روابط کار و امور اجتماعی در شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، ادامه داد: این افراد، کنار صنعت ماندند و از آن محافظت کردند. این یک وظیفه ملی، دینی و میهنی بود، زیرا صنعت نفت شریان حیاتی این مملکت است، اما اکنون می‌بینیم افرادی مسئولیت‌ها را در صنعت نفت در دست گرفته اند که متاسفانه با توجه به نوع سیاست‌های فعلی صنعت نفت، فاقد حس مسئولیت و وابستگی نسبت به آن هستند. همچنین، عمده انتصاب‌ها بر اساس سلایق، سیاست‌های روز و تغییرات مدیریتی است.

او ادامه داد: به جرأت می‌توانم بگویم در مدتی که من مسئولیت داشتم، نزدیک به ۲۰ مدیر عوض شد. مدیرانی که به صورت متوسط، هر کدام سه سال مسئولیت داشتند و در این سه سال، تغییرات بسیار زیادی انجام  نیز رخ می‌داد. عمده کسانی که مسئولیت می‌پذیرفتند، افرادی بودند که در ساز و کار‌های تربیتی صنعت نفت رشد نکرده بودند یعنی، فردی را از یک سازمان دیگر به عنوان مدیر در صنعت نفت منصوب می‌کردند. چنین شرایطی برای نیرو‌ها، ناامیدی ایجاد می‌کرد. به طوری که یک مهندس در مناطق نفت خیز جنوب با ۱۵ سال سابقه در صنعت نفت، ایران را رها می‌کرد و به امارات می‌رفت!

دهقانی اظهار کرد: اکنون با بسته شدن این آموزشگاه‌ها، نیرویی که از بیرون وارد صنعت نفت شد از تخصص کافی برخوردار نبود و این صنعت به شکلی درآمد که اکنون نتایج آن را می‌بینیم یعنی، یک مجموعه مستأصل و ناامید که خیلی دل به کار نمی‌دهد.

او گفت: همه این مسائل، ناشی از سوءمدیریت است؛ سال هاست که از استخدام رسمی جلوگیری می‌کنند و ورودی این صنعت، نیرو‌های پیمانکاری هستند که در از قبل در آن کار می‌کردند. خاطرم هست زمانی با حدود ۴ هزار و ۵۰۰ نفر نیرو در مناطق نفت خیز جنوب، ۶ میلیون بشکه نفت تولید می‌شد، اما اکنون تعداد نیروی انسانی فقط در مناطق نفت خیز جنوب، حدود ۳۵ تا ۳۶ هزار نفر است که هزینه آن به تمام صنعت نفت تحمیل می‌شود و کاری را که یک نفر می‌توانست انجام دهد، اکنون پنج نفر انجام می‌دهند که آسیب زاست.

انتهای پیام/