سمیه طیبی، استاد ارتباطات دانشگاه علمی کاربردی در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه دانشگاهی گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، اظهار کرد: تحصیلات در مقطع لیسانس در هر رشته‌ای افراد را برای ورود به بازار کار آماده می‌کند.

او افزود: تنها مقطع لیسانس برای آشنایی دانشجویان با اصول اولیه و پایه‌ای رشته تحصیلی شان کافی است تا آن‌ها بتوانند متناسب با مهارت‌هایی که کسب کرده اند به عنوان کارمند وارد بازار کار شوند چرا که فعالیت کاری در سطح کارشناسی نیاز به تخصص پیچیده‌ای ندارد و یک کار اجرایی است.

طیبی تصریح کرد: تحصیل در مقاطع بالاتر از لیسانس یعنی ارشد و دکتری برای افرادی مناسب است که تمایل و توانایی تصمیم سازی، طرح ریزی و ابداع دارند. البته، این برای شرایط خارج از روابط و باند بازی است معمولا در کشور‌هایی که پست‌ها وسمت‌ها به صورت رابطه‌ای داده می‌شود، انگیزه‌ای هم برای ابداع و طرح ریزی و تصمیم سازی درست وجود ندارد، بلکه منابعی است که بی حساب و کتاب و فقط بر پایه انتظارات ناشی از اعطای رابطه‌ای سمت‌ها بی برنامه هزینه می‌شود. چنانچه این افراد در فعالیت‌های اقتصادی خصوصی اگر وارد بشوند، درخشنده نخواهند بود.

او ادامه داد: مقاطع تحصیلات عالیه (فوق لیسانس و دکترا) برای هرکدام از دانشجویان کاربرد و جایگاه خودش را دارد، معمولا افراد در مقطع تحصیلات عالیه به مرحله شناخت و تسلط کافی بر رشته تحصیلی خودشان می‌رسند و به ویژه در مقطع دکترا شایستگی انجام پژوهش‌های عمیق ونوآورانه و ارائه نظریات علمی پیشروانه را پیدا می‌کنند.

استاد ارتباطات دانشگاه علمی کاربردی تاکید کرد: در جوامعی با میزان بالای مدارک تحصیلی عالیه، توقعات بالای غیر معقول شکل می‌گیرد، چرا که افراد به درستی در جامعه و در مدرسه متوجه کاربرد دانش و جایگاه تحصیلاتی خود برای انجام موفق یک حرفه نشده اند، بنابراین مدارک تحصیلی عالیه مایه حجم زیادی از توقع را بر سر جامعه آوار می‌کند، در حالی که شرایط پژوهشگری و شغل‌های پژوهشی برای این گروه از افراد در نظر گرفته نشده است.

طیبی ادامه داد: اصولا در جوامع جهان سومی، مرحله پژوهش کارآیی ندارد و بنابراین انبوهی از پژوهش‌های غیر علمی هدفمند و بدون کاربرد وجود دارد و اگر پژوهش‌های علمی به درستی هم انجام شده باشند، مجالی برای طرح و بروز و استفاده برایشان فراهم نیست.

او افزود: در هر دو حالت، حجم انبوه تحصیلات عالیه فقط معضل روانی برای فرد و جامعه ومعضلات اجتماعی بزرگتر از معضل روانی را هم برای جامعه به همراه می آورد. عملا در چنین جوامعی، تحصیلات عالیه به عالم بی عمل تبدیل می‌شوند، البته اگر عالم هم از دانشگاه بیرون بیایند.

طیبی ادامه داد: در حال حاضر دانشگاه داری خودش یک نهاد تجاری است و دانشگاه داشتن صرف نظر کلاس اجتماعی که دارد قطعا یک سرمایه گذاری پردرآمد محسوب می‌شود. به همین علت گاه با مواردی در دانشگاه‌ها مواجه هستیم که از استاد در خواست می‌شود تا به دانشجویی که در کلاس حضور نداشته نمره ای اختصاص داده شود یا در صورت غیبت زیاد با او تماس گرفته و به او بگوید که باید از این پس در کلاس حاضر شوی؛ باید گفت که انجام این کار نادرست است.

او تصریح کرد: در حال حاضر نیاز به تحصیل نه برای یادگیری بلکه برای اخذ مدرک و آن هم نه برای کلاس اجتماعی که برای صرفا کسب درآمد و افزایش پایه حقوق به شدت افزایش پیدا کرده است. بنابراین، این زنجیره مرتبط به هم است، یعنی اگر تعیین حقوق کارمندان متناسب با وضعیت معیشت در جامعه باشد، نیازی به مدرک تحصیلی برای کسب حقوق آن هم فقط کمی بیشتر به وجود نخواهد آمد.

طیبی گفت: نبود زمینه فعالیت در شاخه مورد علاقه، افراد را ناگزیر می‌کند که هر جا که واسطه کاری برای آن‌ها پیدا شد، استخدام شوند.

بیشتر بخوانید

• اسناد علمی که ثابت می‌کند شکست ارتباطی با ضریب هوشی ندارد

انتهای پیام/