به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان، پنج کیلومتر تا شهر، اما بدون آب شرب. این حکایت بزرگترین روستای استان سیستان و بلوچستان است. کُمب، روستایی ۱۳ هزار نفره بیخ گوش شهر چابهار، اما بدون آب شرب و حتی یک متر آب لوله کشی.

همین که به روستای کُمب می‌رسی، تانکر‌های آبرسانی را می‌بینی که در کوچه پس کوچه‌های آن در تکاپوی پر کردن حوضچه‌های آب هستند. حوضچه‌هایی که بیشتر ما را به چند دهه قبل می‌برد، زمانی که مردم در نبود آب لوله کشی، از آب انبار‌ها استفاده می‌کردند. اما در اینجا گویی زمان متوقف شده و مردم هنوز در روستاهایشان حتی یک متر آب لوله کشی ندیده اند.

در گذر از کوچه‌های نیمه آسفالت شده کمب به خانم میانسالی برخوردم. او که از نبود آب لوله کشی در روستا گلایه داشت به زبان محلی می‌گوید: آب شرب نداریم، از وقتی که یادم می‌آید از این حوضچه‌ها آب می‌خوریم که بهداشتی هم نیستند.کمی آنطرف‌تر در گوشه‌ای از روستا چند نوجوان با لباس محلی در حال بازی بودند، وقتی از نحوه آبرسانی و آب شرب پرسیدم گویی از یک آرزوی دست نیافتنی سخن می‌گفتند. محمد ۹ ساله می‌گفت: داخل هر یک از خانه‌های روستا را نگاه کنید حداقل چند دبه آب می‌بینید که همیشه باید پر باشند، چون اینجا آب شرب به سختی و با قیمت بالا بدست می‌آید.

آقای میایی رئیس شورای روستای کمب شهرستان چابهار می‌گوید: ۹۸ درصد مردم روستا از حوضچه‌های آب استفاده می‌کنند و تنها ۲ درصد مردم روستا از تانکر روی پشت بام منازل برای تأمین آب شرب استفاده می‌کنند.

مردم تشنه در انتظار رسیدن آب

میردشتی یکی از جوانان این روستا می‌گوید: استفاده از حوضچه‌ها برای انبار آب غیر بهداشتی است، اما مجبوریم این شرایط را تحمل کنیم، چون در روستا حتی یک متر لوله کشی آب وجود ندارد.

او می‌افزاید: پرکردن این حوضچه‌های غیر بهداشتی هم مبالغ سنگینی بر دوش خانواده‌های روستایی می‌گذارد هم باید بین ۳ تا ۴ روز در انتظار بمانیم تا بتوانیم این حوضچه‌ها را پر کنیم. هر تانکر ۵ هزار لیتری را مجبوریم ۱۵۰ تا ۲۵۰ هزار تومان بخریم و در این حوضچه‌ها تخلیه کنیم که بتوانیم از آن برای آشامیدن استفاده کنیم که در بسیاری از مواقع آب در این حوضچه‌ها می‌گندد و لجن می‌گیرد.این حکایت تلخ فقط مختص روستای کمبِ ۱۳ هزار نفره نیست. روستا‌های رمین، عثمان آباد، بله سر و هوت آباد هم شرایط یکسانی همچون کمب دارند.

پرداختی عضو شورای اسلامی روستای رمین می‌گوید: آب شرب این روستا از چاه‌های اطراف یا از شهر چابهار به وسیله تانکر‌های آبرسان تامین می‌شود که مردم هم آب خریداری شده را در حوضچه‌های آبی که با بلوک ساخته اند تخلیه می‌کنند و اگر خانواده‌ای تمکن مالی داشته باشد، از حوضچه به داخل منزل لوله کشی می‌کند.

پرداخته دهیار روستای رمین هم می‌گوید: روستای رمین با جمعیتی حدود ۴ هزار نفره، حتی یک متر آب لوله کشی ندارد.
این در حالی است که پنج روستای کمب، بله سر، عثمان آباد، هوت آباد و رمین با جمعیتی بیش از ۴۰ هزار نفر در نوار ساحلی دریایی به عظمت عمان قرار دارند.

صفایی امام جمعه موقت روستای رمین چابهار با اشاره به اینکه روستا‌های حاشیه شرق چابهار در نوار ساحلی دریای عمان قرار دارند، می‌گوید: وقتی چشم هایمان را باز می‌کنیم دریا را می‌بینیم، اما تاکنون برای روستا‌ها آب شرب لوله کشی نشده است.

او می‌افزاید: این در حالی است که مسئولان چند ساله وعده می‌دهند که آب دریا را شیرین سازی می‌کنند و به روستا‌ها آبرسانی می‌شود.
حمیدرضا که راننده یکی از تانکر‌های آبرسان به این روستاهاست می‌گوید: تنها راه بهبود این شرایط، شیرین سازی آب دریا و انتقال آن به روستا‌ها است.

آب شیرین کنی که برای مردم شیرینی ندارد

راهکار دولت هم همین شیرین سازی آب دریا است. به ساحل روستای رمین رفتیم. جایی که طرح آب شیرین کن در سال ۹۱ کلید خورد و سال ۹۷ به بهره برداری رسید، اما تنها یک ماه به روستا‌ها آبرسانی شد.

پارسا سرمایه گذار بخش خصوصی طرح آب شیرین کن در روستای رمین می‌گوید: از سال ۹۷ که این طرح به بهره برداری رسید، یک ماه فقط به روستا‌ها آبرسانی شد، اما به دلیل اینکه قرار بود شرکت آب و فاضلاب آب شرین سازی شده را از ما بخرد و نخرید، مجبور شدیم که عملیات شیرین سازی آب دریا را متوقف کنیم که سه سال است این طرح در حال خاک خوردن است.

تانکر آب شرب دولتی ۲۵۰ هزار تومان/تانکر آب شرب غیردولتی ۵۰ هزار تومان!

در حال حاضر هر تانکر ۵ هزار لیتری آب شرب ۲۵۰ هزار تومان به روستاییان فروخته می‌شود، اما سرمایه گذار بخش خصوصی می‌گوید با راه اندازی دوباره این طرح، هر تانکر آب شرب را می‌توان ۵۰ هزار تومان به روستاییان رساند، یعنی یک پنجم ارزان تر.

پارسا می‌افزاید: روزانه با این دستگاه می‌توان ۱۰۰ تانکر ۵ هزار لیتری آب دریا را شیرین و بین روستاییان توزیع کرد و با همین یک دستگاه می‌توان آب شرب مورد نیاز ۵ روستای اطراف را به طور کامل تأمین کرد.

میردشتیاری دیگر سرمایه گذار این طرح می‌گوید: اگر دولت خرید تضمینی آب شیرین شده دستگاه را ندهد، مجبوریم امکاناتی که اینجا چند سال در حال خاک خوردن است را جمع کنیم، چون صرفه اقتصادی ندارد، سرمایه چند میلیاردی خود را با وعده‌های مسئولان اینجا بلااستفاده گذاشته ام و از سویی دیگر آب شرب به سختی به دست مردم می‌رسد. قرار بود شرکت آب و فاضلاب پس از بهره برداری از این طرح، تضمین خرید دهد، اما پس از سه سال همچنان ما به دنبال مسئولان می‌دویم که بتوانیم به مردم روستا‌ها خدمت رسانی کنیم، اما جوابی نگرفتیم.

صدای مردم تشنه به وزارت نیرو نمی‌رسد

برای پیگیری این موضوع با معاون عمرانی استاندار و شرکت و آب و فاضلاب استان سیستان و بلوچستان تماس‌های مکرری گرفتیم، اما در این خصوص حاضر به پاسخ نشدند. به سراغ مسئولان بالاتر در پایتخت رفتیم. تقی‌زاده خامسی معاون وزیر نیرو در این باره می‌گوید: اگر در قراردادی خرید تضمینی آب شرب دیده شود ما مشکلی در خرید آن نداریم.

مسئولان وزارت نیرو در حالی می‌گویند مشکلی برای خرید تضمینی آب وجود ندارد که این آب شیرین کن سه سال در حال خاک خوردن است و با این بهانه‌های وزارت نیرو، تنها دودش به چشم مردم می‌رود. مردمی که هر روز با دغدغه کم آبی سر می‌کنند. حالا ۵ روستا با بیش از ۴۰ هزار نفر جمعیت تشنه و یک دستگاه آب شیرین کن خاک خورده در انتظار محقق شدن وعده‌های سه ساله مسئولان وزارت نیرو هستند.

گزارش از وحید حاجیان

انتهای پیام/