به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، ایوب آقاخانی پیشتر از این که بین اهالی سینما و بینندگان تلویزیون شناخته شود، در تئاتر، کارگردانی سرشناس و بازیگری حرفه‌ای شده است. او که در رشته نمایش تحصیل کرده، در کنار فعالیت هایش علاقه وافری به نگارش دارد و بیش از ۳۰ کتاب نوشته است.

ایوب آقاخانی مدرس و استاد دانشگاه است و سابقه اجرا و فعالیت در رادیو را نیز دارد. آقاخانی با سریال شبانه «بیگانه‌ای با من است» در ردای «جاوید» ظاهر شده است که این موضوع بهانه گفت و گوی ما با او شد.

سریال «بیگانه‌ای با من است» این روز‌ها خیلی دیده شده است.
بیشتر از سطح توقع ما دیده شده، البته منظورم در مقایسه با دیگر سریال هاست. بازخورد‌هایی که دریافت می‌کنم نشان می‌دهد بسیار با استقبال مواجه شده و مردم آن را دوست دارند و با هیجان دنبال می‌کنند. ضمن این که درباره نقش خودم هم بازخورد‌های عجیب و غریبی دریافت کردم. فرهیختگان بیش از آن چه که لایق هستم، مرا تحسین می‌کنند. بابت نقش متفاوت «جاوید» عوام نفرت شان از نقش را روی من خالی می‌کنند که البته نشانه خوبی است و در واقع توانسته‌ام نقش را باورپذیر بازی کنم.

به طور حتم همکاری خوب پیشین تان با احمد امینی سبب شد برای بازی در نقش «جاوید» انتخاب شوید.
احمد امینی بازی مرا در تئاتر دیده بود و برای بازی یکی از نقش‌های اصلی سریال «داوران» مرا انتخاب کرد. او با حوصله و وسواس و دیر به دیر کار می‌کند و مثل خیلی از همکارانش پشت سر هم تن به تولید پروژه‌های مختلف نمی‌دهد.

از شخصیت چند وجهی و پیچیده «جاوید» بگویید. با وجود این که ضدقهرمان است، مخاطب او را دوست دارد و با او ارتباط برقرار کرده است.
برای ایفای نقش «جاوید صناعی» به عنوان یک تئاتری اصیل و مدرس، الگو داشتم و آن هم شخصیت «یاگو» در «اتلو» بود. این شخصیت هم در نمایشنامه شکسپیر خودش را به حق می‌داند. وقتی به «جاوید» نزدیک می‌شوید، به او حق می‌دهید، چون سال‌ها زحمت کشیده، ولی ناگهان اتلوی مغربی سیاه پوست از آن طرف دنیا می‌آید و قدرت را در دست می‌گیرد. پس زحماتی که او این همه سال کشیده چه می‌شود؟ او خیلی زحمت کشیده و تلاش و حتی تلخی‌های همسرش و نادیده گرفتن‌ها و تحقیرهایش را تحمل کرده است تا روزی به جایی برسد، ولی ناگهان دختری می‌آید و می‌گوید که عروس تان هستم. جاوید از لحاظ روان شناختی، درخواست‌هایی به حقی دارد و رابطه خانوادگی، روابط پدر و مادر و ترک زود هنگام پدر و عواملی از این دست، سبب شده کاراکتر زخم خورده‌ای باشد و اعمالی که انجام می‌دهد قاعده‌مند نیست و مبتنی بر دروغ و پنهان کاری است که مخاطب آن‌ها را شایسته نمی‌داند. وقتی به زوایای پنهان جاوید رجوع می‌کنید، می‌بینید فرد قابل ترحمی است، ولی اعمالی که انجام می‌دهد گزنده، تلخ و بد هستند برای همین وقتی مخاطب به هر دو وجه فکر می‌کند، می‌بیند که «جاوید» را دوست دارد.

هم بازی شدن با زنده یاد پرویز پورحسینی چه محاسنی داشت؟
اقبال بزرگی داشتم و آن این بود که در این پروژه نقش داماد زنده یاد پرویز پورحسینی را بازی کردم که در مقطع دانشجویی استادم بود. با هم در خلوت گپ و گفت داشتیم و در گوشه‌ای درباره خاطرات دانشگاه و سکانس‌ها حرف می‌زدیم. بخشی از محاسن بازی «جاوید» محصول هدایت مشفقانه، نرم و کوتاه معلم نازنین ام زنده یاد پورحسینی است.

بیشتر بخوانید

چه ویژگی استاد در صندوقچه ذهن تان جا خوش کرده است؟
بزرگ‌ترین آن جدیت و نظم در کار بود. افتخار بازی با استاد علی نصیریان را ندارم، ولی شنیده ام که او در کار این گونه است، واقعاً این اندازه وسواس حرفه‌ای ندیده ام و تمریناتی که پورحسینی در خلوت انجام می‌داد، بی نظیر بود. تمام سکانس‌ها را با خط خودش می‌نوشت و بار‌ها آن‌ها را مرور می‌کرد. واقعاً اگر بتوانم حتی ادای پرویز پورحسینی را درآورم، مطمئن هستم که ۱۰ پله در بازیگری رشد کرده ام.

ایوب آقاخانی از «داوران»، نخستین تجربه همکاری با احمد امینی تا «بیگانه‌ای با من است» چقدر در شیوه، روند و تکنیک بازی اش تغییر کرده است؟
اولین فیلم‌هایی که بازی کردم «حق سکوت» و «تعطیلات زمستانی» و بعد سریال «داوران» بود. واقعیت این است که به برگ‌های تجربه من در بازیگری و زندگی اضافه شده است، وقتی این برگ‌ها به زندگی و کارنامه ام افزوده می‌شوند درکم از مردم و جامعه بیشتر می‌شود. مهم‌ترین ویژگی «بیگانه‌ای با من است» این است که بیشترین فاصله را از شخصیت خودم گرفتم و این، ویژگی نسبتاً قابل بحثی در بازیگری محسوب می‌شود که از خودت فاصله بگیری بی آن که سعی کنی رفتار متفاوتی از خودت بروز دهی و این نیاز به تجربه و توفیق در به کار بستن تجربه دارد. اگر خدا عمر بیشتری عطا کند قطعاً ۷-۸ سال دیگر بازیگر بهتری خواهم بود.

چه نقش‌هایی را دوست دارید بازی کنید که تا حالا تجربه نکرده اید؟
سعی می‌کنم عاشق نقش‌هایی شوم که به من محول می‌شود و اگر نتوانم به نقشم مهر بورزم، آن را نمی‌پذیرم.

عشق به این حرفه چه زمانی در شما ایجاد شد؟
کارم را از ۱۲ سالگی به صورت نیمه حرفه‌ای در تئاتر شروع کردم. سال ۷۳ وارد دانشگاه شدم و سعی کردم کارم را از نیمه حرفه‌ای به حرفه‌ای تبدیل کنم و دقیقاً نیمه دوم سال ۷۵ به عنوان یک تئاتری برای ورود به رادیو آزمون دادم. من یک تئاتری هستم و خواهم ماند، اگر چه ویروس خانمان برانداز کرونا یک سال است که مرا از اصلی‌ترین علاقه ام دور نگه داشته است.

چطور می‌شود یک هنرمند این همه کار را با هم انجام دهد؟ بازیگری، مدیریت‌های مختلف تئاتر، اجرا، کارگردانی، نگارش و ...
-می خندد- به سختی. قیمت اش این است که همه موهایم در این راه سفید شده و راضی هستم و به نظرم قیمت گزافی نیست. به هر حال بعد استعاری اش این است که تقریباً همه زندگی ام را وقف این حرفه کرده ام و اگر عشق نباشد شدنی نیست.

با این همه مشغله کاری چه زمانی فرصت می‌کنید دست به قلم شوید؟
فقط شب ها، آن هم از طریق کم کردن زمان استراحت و خوابم و طبیعتاً راه دیگری وجود ندارد.

آیا موافق برگزاری جشنواره فیلم فجر در این شرایط هستید؟
کاملاً موافق هستم، چون سالن‌های تئاتر و سینمای ما تعطیل شده و صاحبان آن‌ها آسیب دیده اند و اگر تنها بارقه امید بخش (جشنواره‌ها) خاموش شود، به نظرم عقلانی نیست.

منبع:روزنامه خراسان

انتهای پیام/