به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بسیاری از ما گمان می‌کنیم که تا همین یک قرن قبل، همه حمام‌های ایرانی به شکل خزینه‌دار ساخته می‌شد و الگوی سنتی را در آن‌ها رعایت می‌کردند؛ معتقدیم که این بساط دوش و وان و... همه در دوره‌های اخیر پیدا شد و به عنوان بخشی از فرهنگ غربی در عادت‌های ایرانی رسوخ کرد؛ اما دست‌کم در این مورد، تصورمان خیلی دقیق نیست؛ یعنی این‌که ورود دوش حمام به ایران را مربوط به همین دوره خودمان بدانیم، اشتباه است.

این‌طور که نقل می‌کنند، پس از سقوط ناپلئون در فرانسه، یکی از سرداران وی به نام «سمینو» که ایتالیایی‌الاصل هم بود، به ایران پناهنده شد و دیرزمانی در کشور ما زندگی کرد و البته در ایران هم درگذشت.

ناصرالدین‌شاه که از خدمات آن مرحوم راضی بود، از فرزندش دعوت کرد به ایران بیاید. به این ترتیب، کلنل نیکلا سمینو به ایران آمد و البته علاقه عجیبی به کشور ما پیدا کرد.

جناب سمینو در فعالیت‌های مختلف عمرانی و شهری حضور فعال داشت و یکی از اقدامات مهم او، ساختن حمامی در خیابان دروازه دولت بود؛ این اتفاق در نیمه دوم سلطنت ناصرالدین‌شاه افتاد.

بیشتر بخوانید

حمام آقای سمینو نخستین حمام دوش‌داری بود که در ایران ساخته شد. سمینو که به دین اسلام هم مشرف شده‌بود، دختری از خانواده قراگزلو را به همسری اختیار کرد و اتفاقاً حمام ساخت دست او، تا دوره پهلوی دوم هم فعال بود.

نصرت‌ا... سمینو یکی از فرزندان همین جناب نیکلاست که با زنده‌یاد منوچهر ستوده در وقایع‌نگاری تاریخ تهران، همکاری می‌کرد.

البته نباید از یاد برد که واکنش مردم به این اختراع جدید، خیلی هم مثبت نبود؛ یعنی بیشتر ترجیح می‌دادند که با همان روش قدیمی خودشان را تمیز کنند و اعتقاد داشتند که دوش، نمی‌تواند چنان که باید و شاید، آدم را تمیز کند. حتی بعدها، جنبشی در میان مردم شکل گرفت که مورخان تاریخ محلی از آن به عنوان «جنبش خزینه» یاد می‌کنند؛ یک رویکرد همگانی و گسترده برای جلوگیری از عمومی‌شدن دوش حمام! شاید برای همین است که خیلی از ما، گمان می‌کنیم سابقه استفاده از دوش در ایران زیاد نیست و حداکثر، یک قرن قدمت دارد؛ اما واقعیت چیز دیگری است.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/