به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، دکتر نیکلاس سن، جراح آمریکایی و بنیانگذار انجمن جراحان نظامی در ایالات متحده، از سال ۱۸۹۷ تا ۱۸۹۸ رئیس انجمن پزشکی آمریکا بود و همچنین وی در زمان جنگ‌های آمریکایی اسپانیا در سال ۱۸۹۸ سمت جراح ارشد را در سطح هنگ ششم در ارتش ایالات متحده داشت.

سن هنگام انجام خدمت در طول جنگ، اغلب به سربازانی برخورد می‌کرد که بر اثر اصابت گلوله در شکم زخمی شده بودند. (سن) در آن زمان فاقد ابزار‌های تشخیصی کافی مانند تصویربرداری با اشعه ایکس بود و از طرفی او و تیمش در تلاش بودند تا تعیین کنند که آیا زخم جلوی پیش روی آن‌ها ساده است یا به دلیل آسیب روده پیچیده است، یعنی اینکه آیا زخم گلوله به روده نفوذ کرده است یا خیر.

آسیب در سطح روده علامت قابل اعتمادی نیست که جراح بتواند روی آن ایجاد کند و تشخیص مثبت بدهد و همچنین این زخم‌های پیچیده هنگام انجام معاینه بدنی مشخص نیستند.

نیکلاس سِن

روزی دکتر سن به این فکر کرد که هر زخمی که در سطح روده رخ میدهد، می‌تواند به همان روشی که لوله کش‌ها هرگونه سوراخ در لوله‌های گاز خانگی را نشان می‌دهند، قابل تشخیص باشد. برای تحقق این امر، سن پیشنهاد کرد که روده با یک گاز بی ضرر از طریق راست روده (رکتوم) متورم شود تا اگر نشتی وجود داشته باشد، گاز روده را به داخل حفره صفاق رها کند و گاز از طریق زخم خارجی خارج بشود و جراح به طور دقیق وجود آسیب به روده را اثبات کند.

(سن) استفاده از گاز هیدروژن را پیشنهاد کرد، زیرا فاقد هرگونه خاصیت سمی است و در صورت تماس با بافت‌های زنده منجر به تحریک نمی‌شود و بافت‌ها به سرعت آن را جذب می‌کنند. علاوه بر این، تشخیص آتش سوزی گاز هیدروژن از بدن بسیار آسان خواهد بود.

روشن کردن آتش در داخل شکم یک سرباز مجروح نیز یک روش موثر برای پاکسازی زخم از هر گونه عفونت و ضدعفونی کردن آن از دیدگاه سن بود.

نیکلاس سن ابتدا چندین آزمایش روی سگ‌ها انجام داد. در این آزمایشات، حیوانات محکم به میز‌های جراحی بسته می‌شدند، بعد از آنکه آرام می‌شدند با یک تپانچه ۳۲ میلی متری از فاصله نزدیک در سطح شکم به آن‌ها شلیک می‌شد.

بیشتر بخوانید

بلافاصله پس از شلیک، یک بالون لاستیکی پر از گاز هیدروژن به حیوان وصل میشد و سپس گاز به تدریج شروع به پمپاژ در روده آن‌ها میکرد. هنگامی که گاز در معرض شعله آتش قرار گرفته و به سمت زخم میرود، گاز مشتعل می‌شود و شعله حاصل از آن آبی است و این نشان می‌دهد که گلوله به روده نفوذ کرده است.) سن این آزمایشات را روی تعدادی از بیماران انسانی خود انجام داد تا بتواند - در صورت وجود - عوارض جانبی ورود گاز هیدروژن به دستگاه گوارش را تعیین کند. او کنجکاو بود که بداند پمپاژ گاز هیدروژن به بدن چه احساسی ایجاد میکند، پس شخصاً آن را روی خودش آزمایش کرد و یکی از دستیارانش به او گاز هیدروژن زد.

او درباره تجربه‌اش گفت:

احساس نفخ شکم بسیار دردناک بوده و با احساس سرگیجه یا غش همراه است. قسمت بزرگی از گاز از طریق آروغ خارج میشود که با احساس آرامش زیادی همراه است.

نیکلاس سن در حال آموزش گروهی از دانشجویان پزشکی ۱۸۹۵ میلادی

اگرچه اولین بیمار انسانی، که جوانی سیاه پوست ۲۷ ساله بود و از ناحیه شکم در ۳۸ میلی متر مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود، از این تجربه جان سالم به در برد، اما این عمل به خودی خود یک موفقیت قاطع قلمداد شد و در پایان همه جراحان نظامی از آن برای تشخیص ضایعات روده در سربازان آسیب دیده استفاده کردند و تنها پس از رواج تصویربرداری با اشعه ایکس بود که این روش‌ها بی فایده تلقی شدند.

دکتر «نیکلاس سن» در زمینه جراحی پزشکی پیشگام بود و صرف نظر از کار وی در زمینه آسیب‌های مربوط به دستگاه گوارش و روده، دکتر سن چندین تحقیق و آزمایش در زمینه‌های پزشکی دیگر از جمله بیماری حاد لوزالمعده، جراحی‌های پلاستیک و تومور‌های مغز و گردن داشت؛ و همچنین درمان سرطان خون اشعه ایکس. او همچنین از حامیان جراحی آپاندکتومی بود، عملی که در آن زمان چندان معمول نبود. وی همچنین ضرورت و اهمیت کمک‌های اولیه را خواستار شد، که اولین بار توسط جراح نظامی آلمانی (فردریش فون ایزمارک) در سال ۱۸۷۰ مطرح شد. سن گفته‌های جراح سابق آلمان را نقل می‌کرد: سرنوشت مجروحان در دست کسانی است که به زودی برای کمک به آن‌ها وارد عمل میشوند.

منبع: تابناک

انتهای پیام/