به گزارش خبرنگار حوزه ازدواج و خانواده گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، تمامی افراد احساس ترس را تجربه می کنند در نوزادان نیز احساس ترس به گریه می انجامد و والدین برای آرام کردن کودک‌شان آن ها را در آغوش می‌گیرند و محیط امنی را برای آن ها ایجاد می کنند.

این موضوع در سنین بالاتر به دلیل درک و شناختی که کودکان از محیط اطراف به دست می آورند کنترل شده چرا که کودک به دلیل کنجکاوی به دنبال شناخت عامل ترس، تفاوت بین واقعیت و تخیل است و از این طریق می تواند بر احساس ترس خود غلبه کند.

کودکان هنگام مواجهه با ترس مضطرب می شوند، پس بهتر است چگونگی کنار آمدن با این عواطف را به آنها بیاموزید تا در آینده بهتر بتوانند با چنین احساساتی مواجه شوند در این باره، مسعود نویدی مقدم روانشناس در گفت‌وگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان، اظهار کرد: ترس ذاتی و نوعی کهن الگو می‌تواند باشد که در ناخودآگاه جمعی بشر اشباع شده و از گذشتگانمان به طریق ژنتیک و اکتساب محیطی در کنار هم قرار گرفته‌اند و در نهایت ما حاصل یک ترکیب از این دو موضوع هستیم.

وی افزود: پدر و مادری که فرزندی را به دنیا می‌آورند، ژنتیکی را برای آن به میراث گذاشته که اگر خودشان در مواقع مختلف از ترس بالقوه‌ای برخوردار باشند نمی‌توان انتظار آرامش در کودک را داشته باشیم. این امر مهم است که والدین با تسلط، آرامش را بر رفتار خود حاکم کنند چرا که این رفتار می‌تواند به کودک انتقال پیدا کند.

این روانشناس با اشاره به ترس در نوزادان، بیان کرد: این ترس‌ها معمولا در موقعیت‌های ناآشنا مانند: حضور غریبه‌ها در کنار کودک،اضطراب‌های جدایی از والدین،صداهای بلند،حرکات ناگهانی،تغییر در چیدمان وسایل خانه و... به وجود می‌آید که عدم توجه به این ترس‌ها سبب می‌شود در بزرگسالی نیز شاهد حراس‌های شدید باشیم که افراد ممانعت می‌کنند از انتخاب‌های درست به جهت اینکه این ترس‌ها از دوره کودکی با وی همراه بوده است.

نویدی مقدم تصریح کرد: ترس در دوره‌ پیش‌دبستانی را می‌توان از تاریکی،صداهای شبانه،اینکه بزرگترها یک نقاب روی صورت گذاشته و با کودک بازی کنند،گفتن قصه ترسناک از ارواح یا حیوانات وحشی و... دانست، همچنین ترس دوره دبستان را می‌توان به تنها ماندن در خانه،داشتن معلم یا والدین خشن،آمپول،مرگ،صدمات جسمی و... دسته بندی کرد که این ترس‌ها می‌تواند تا دوره نوجوانی نیز توسعه پیدا کند.

وی مقوله ارتباط چشمی را مهم دانست و بیان کرد: والدینی که نمی‌توانند ارتباط چشمی درستی با فرزند خود برقرار کنند متعاقبا این ترس را در کودک توسعه داده و چه بسا خود والدین با افکار فاجعه آمیز یا افکاری که یک ترس کوچک را بزرگ می‌کند این حراس را در کودک به وجود می‌آورند.

این روانشناس خاطرنشان کرد: زمانی که کودک می‌ترسد بهتر است، دست‌مان را در دوطرف بازوهای آن قرار دهیم، در چشمانش نگاه کنیم و بگویم ما هستیم، نگران نباش. بنابراین حتی اگر خودمان هم کمی ترسیدیم بهتر است اندکی آن را نشان دهیم.

وی با اشاره به راهکارهای مقابله‌ای ترس در کودکان، افزود: مسائلی که کودک آن را تجربه نکرده ممکن است میزانی ترس در آن ایجاد کند اما با نقاشی کشیدن از طریق تداعی آزاد به تواند احساسات و هیجانات خود را تخلیه کند همچنین عروسک بازی،اجرای نقش،قصه درمانی،روایت درمانی، می‌تواند موثر باشد.

نویدی مقدم گفت: آدم‌های بدون ترس افرادی خطرناک هستند. این امر مهم است که هر انسانی به میزان لازم ترس را احساس کند چرا که سبب می‌شود موتوری متحرک برای جلو رفتن و پرهیز از یک سری رفتارهای مخاطره آمیز باشد اما اگر مجموع این مسائل در کنار هم به خوبی تعریف نشود می‌تواند با اختلالات اضطرابی یا اختلالی که حاصل تعامل،تعارض یا احساس عمل شود یعنی یک تعارض ناخشوآیند تبدیل به واکنش بد شود، را به وجود آورد.

بیشتر بخوانید

• والدین چگونه می توانند ترس کودکشان از کرونا را کنترل کنند؟

انتهای پیام/