به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره تیمورلنگ و جنایات عجیب و غریب او، روایت‌ها و داستان‌های بسیاری در متون مستند و غیرمستند وجود دارد. در میان مورخان معاصر او، تنها ابن‌عربشاه جرات پیدا کرد به گوشه‌ای از جنایات تیمورلنگ بپردازد. تیمور فرزند ترغای، وابسته به طایفه «برلاس»، یکی از قبایل دون‌پایه مغولی در فرارودان بود.

او در هشتم آوریل سال ۱۳۳۵ میلادی، در «کش»، جایی در جنوب سمرقند به دنیا آمد. ابن‌عربشاه تولد تیمورلنگ را سرآغاز مصیبت در سراسر گیتی می‌داند و این ادعا، به هیچ‌وجه گزافه نیست.

او می‌نویسد که هنگام تولد تیمور، درون مشت او لخته خون بود و همه این مسئله را به فال بد گرفتند. تیمور در نوجوانی و هنگام سرقت گوسفند مورد حمله قرار گرفت و در همان درگیری، پایش به شدت مجروح شد و به همین دلیل تا پایان عمر می‌لنگید و به تیمورلنگ شهرت یافت.

ادوارد گیبون، مورخ معروف انگلیسی، تیمورلنگ را «تازیانه عبرت بر مخلوقات زمینی» می‌دانست؛ مردی که «نه بانی خیر بود و نه مرهم جراحات.»

بیشتر بخوانید

کشتار، چپاول و دیگر هیچ

او در سراسر دوران زندگی‌اش، کُشت و چپاول کرد؛ یعنی همان مسیری را پیمود که در نوجوانی آغاز کرده‌بود؛ منتها این بار به جای احشام، به سراغ انسان‌ها رفت و از سر بی‌گناهان، مناره برپا کرد.

او فقط در اصفهان، به خاطر اعتراض مردم به غارت غله‌هایشان، ۷۰ هزار نفر را کشت و دستور داد که از سرِ مقتولان، کله‌مناره درست کنند.

تیمور در ۱۸ فوریه سال ۱۴۰۵، در شهر اُترار، جایی که اتفاقاً محل شروع تاخت و تاز اقوام مغول به ایران بود، به دلیل افراط در نوشیدن مسکرات و ذات‌الریه شدید، درگذشت.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/