ذبیح الله پورشیب کاپیتان تیم ملی و قهرمان کاراته جهان در گفت و گوی تفصیلی با  خبرنگار کشتی و رزمی گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره شرایط این روز‌های خود، کسب احتمالی سهمیه المپیک توکیو، نحوه شروع کاراته از کودکی، تحصیلات، وضعیت کاراته ایران در دنیا و ... توضیحاتی داد.

 استعداد کاراته در شما از چه زمانی کشف شد؟  

ایرانی‌ها در رشته‌های انفرادی بسیار خوب عمل می‌کنند و از آن جایی که من کرد تبار هستم، مردم منطقه غرب کشور در  ورزش‌های انفرادی و رزمی استعداد خاصی دارند و در رشته‌های مختلف نتایج قابل قبولی گرفته اند. این اتفاق هم به خاطر خشونت نیست و آن‌ها حس رقابت انفرادی بالایی دارند. من از کودکی شرور و به قول معروف شیطان نبودم! اما انرژی بالایی داشتم و همیشه بزرگتر‌ها به من تذکر می دادند.

شنیده می‌شود رزمی کار‌ها خشن هستند. چنین چیزی صحت دارد؟

رزمی کار‌ها انسان‌های خشنی نیستند. در ورزش‌های رزمی باید از فکر و هوش استفاده خوبی کرد. اما کسانی که انرژی بالایی دارند قطعا به کلاس‌های رزمی روی می‌آورند. نزدیک منزل ما هم سالن ورزشی بود که یک سانس آن به کاراته اختصاص داشت و سانس‌های دیگر آن مربوط به تکواندو و سایر رشته‌های رزمی بود و نهایتا پدرم در این باشگاه من را ثبت نام کرد. من  به فیلم‌های بروسلی علاقه بسیار زیادی داشتم و حتی روز اول باشگاه را به یاد دارم. در سال ۱۳۸۷ با حضور ۱۰۰ نفر دیگر رشته رزمی را آغاز کردم.

نقش خانواده در ورزشکار شدن شما چقدر بود؟

خانواده ام تا جایی که در توانشان بود از من حمایت کردند. اما در رشته‌های رزمی زد و خورد بالا است و همین موضوع باعث می‌شد تا مربی ما را تنبیه بکند. مادرم که تنبیه‌ها را می‌دید چند باری به من هشدار داد کاراته را کنار بگذارم! مادر‌ها دلسوز و حساس هستند و وقتی مصدومیت هایم را می‌دید برایم دل می‌سوزاند. با این حال پدرم مرا به انجام فرم‌های کاراته تشویق می‌کرد.

چگونه وارد تیم ملی شدید؟  

قبل از اینکه به تیم ملی دعوت شوم در سال ۱۳۸۳ از اسامی نهایی تیم ملی خط خوردم. مربی ام بسیار سختگیرانه با من برخورد کرد و من خیلی ناراحت شدم. مربی ام دلسوزانه مرا نصیحت می‌کرد، اما چون درکم کم بود حدود یک ماهی از حضور در تمرینات سر باز زدم و مربی ام با پدرم صحبت کرد تا به تمرینات برگردم. در نهایت فراخوان برای حضور در تیم ملی دادند و مصمم و جدی در جمع ملی پوشان به کار ادامه دادم تا امروزی که اینجا نشسته ام.

در ورزش پولی هست؟ می‌توان به آن به عنوان منبع درآمد نگاه کرد؟

اگر در ورزش نتیجه بگیریم به پول هم می‌رسیم. البته بازیکنان تیم ملی نسبت به سایرین ارجحیت دارند. البته مسئولان هم باید به موقع پاداش‌ها را پرداخت کنند. اینکه برای کل زندگیمان بتوانیم روی این پول حساب باز کنیم سخت است و نیاز به تلاش زیادی دارد.

وضعیت استخدامی تان چگونه است؟

تعداد مدال‌ها و استانی که ورزشکار در آن شاغل است در وضعیت استخدام تاثیر بسزایی دارد. من هم در سن سی و یک سالگی استخدام شده ام و حدود ۱۵ سال است که در تیم ملی بوده ام و بدون اینکه حتی یک روز بیمه برای من حساب شود. اما در کشور‌های همسایه تا ورزشکاری مدال می‌گیرد، فورا در اداره‌ای استخدام می‌شود. باید برای ورزشکاران احترام قائل شد.  

درس را چگونه دنبال کردید؟

حقیقت را اگر بخواهم بگویم، ورزش را با جدیت بیشتری در کنار درس دنبال می‌کردم. در برخی درس‌ها ضعیف بودم، در درس ریاضی واقعا ضعف داشتم. آدم با یک دست نمی‌تواند چند هندوانه بردارد و برای گرفتن مدرک کارشناسی ارشد، سعی کردم در کنار ورزش ذره ذره درسم را هم پیش ببرم. کاردانی نقشه کشی صنعتی گرفته ام که با ورزش هیچ سنخیتی ندارد!

چگونه نقشه کشی صنعتی را به ورزش پیوند زدید؟

یکی از دوستانم به من گفت که این رشته ریاضی ندارد! کم کم به این رشته علاقه‌مند شدم، اما طراحی نیاز به زمان زیادی دارد. در نهایت تصمیم گرفتم در مقطع ارشد مدیریت ورزشی بخوانم و در نهایت با غیبت‌هایی که به واسطه المپیک داشتم توانستم کارشناسی ارشد را در این رشته بگیرم.

مردم تا چه میزان با شما آشنایی دارند؟ شهرتی به وجود آمده است که برایتان دردسرساز شود؟

رشته‌های پرطرفدار توپی نسبت به ما به چشم مردم آشناتر بوده و با بازیکنان این رشته‌ها همگی آشنا هستند. ورزشی‌ها مرا می‌شناسند، اما مردم عادی به ندرت ما را می‌شناسند. وقتی اسمم را مردم می‌شنوند یک واکنش کوتاهی نشان می‌دهند و می‌گویند اسمت به گوش ما خورده است! در جامعه ما هرچه کمتر شناخته شویم بهتر است چرا که زیر ذره بین می‌رویم که من این اتفاق را دوست ندارم.  

دوست نداشتید مانند فوتبالیست‌ها مشهور باشید؟

هیچکس از مشهور شدن ناراحت نمی‌شود و در اداره‌ها و اماکن عمومی مردم هوای افراد مشهور را بیشتر دارند! اصولا وقتی مدال آوری کنیم همه احترام می‌گذارند، اما وقتی رنگ مدال عوض می‌شود دیگر خبری از احترام سابق نیست. مردم و مسئولان همیشه از ما توقع دارند و ما هم همیشه تلاش می‌کنیم بهترین باشیم.

فعالیتتان در فضای مجازی در چه حد هست؟

اگر فضای مجازی به جا استفاده شود مفید است و اکثر ورزشکاران حتی در فضای مجازی منبع درآمدی برای خود به وجود آورده اند. اما زیاده روی در استفاده از این فضا می‌تواند دردسرساز شود. خیلی‌ها را در طول روز می‌بینم که تمام درد و دل هایشان را در فضای مجازی انجام می‌دهند و درباره هر چیزی نظر می‌دهند که به نظر من اقدام درستی نیست و ورزشکار با این اتفاقات وارد حاشیه می‌شود. با این حال ورزشکار وقتی درباره چیزی مانند پاداش حرف می‌زند، وارد حاشیه می‌شود.

پشت سر شما پر از مدال است، کدام یک برای شما ارزش بیشتری دارد؟  

تمامی مدال هایم برایم از ارزش بالایی برخوردار هستند و در لیگ‌های مختلف جهانی و مسابقات قهرمانی جهان به عناوین زیادی دست پیدا کرده ام. یکی از مدال‌های قهرمانی جهان را به شهید مدافع حرم، شهید حمید سیاهکالی تقدیم کردیم. ۲ مدالم برایم ارزش زیادی دارد، یکی مربوط به بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ است که خیلی‌ها دوست نداشتند من به این مسابقات بروم و من را تمام شده خطاب می‌کردند و ۲۵ مسابقه انتخابی برایم برگزار کردند و انگ بازیکن دوپینگی به من زدند. اما در نهایت در این مسابقات مدال طلا گرفتم و خودم را ثابت کردم. دیگری مسابقات ورلد گیمز بود و در نهایت با کسب مدال طلا نتیجه بسیار خوبی گرفتم. هیچ گاه درباره این ۲ مسابقه حرفی نزدم، اما این ۲ مدال برای من یادآور انتقاداتی است که به من می شد.

چندمین فرزند خانواده هستید؟

من فرزند ارشد خانواده هستم. ۳ خواهر و یک برادر دارم. خواهرانم ورزشکار آماتور هستند و به سمت درس روی آورده اند.  

برادر شما در کاراته حضور دارد؟

بله برادرم (مهرداد) تجربه رقابت در کاراته را در کارنامه دارد. او در مسابقات قهرمانی غرب آسیا شرکت کرد و در این مسابقات مدال هم گرفت، اما نتوانست آنطور که باید در تیم ملی بماند. او در مسابقات لیگ حاضر است و فعلا در تیم دانشگاه آزاد هم تیمی هستیم. رابطه من با مهرداد بسیار خوب است و در کنار رفاقت، احترام هم بین ما جاری است.

ذبیح الله پورشیب چرا ازدواج نمی‌کند؟

برخی از هم تیمی هایم می‌گویند ازدواج کن، برای رشد و پیشرفتت خوب است و برخی می‌گویند نه ازدواج نکن، الان زود است! در آخر خودم تصمیم می گیرم که ازدواج کنم یا نه، اما به نظرم هنوز زمانش نرسیده است!

اسفند ماه سال ۹۷ اعلام کردند سجاد گنج زاده در وزن مثبت ۷۵ کیلوگرم به المپیک می‌رود. در نهایت شما با آن رای جواز حضور در المپیک را به صورت مقطعی از دست دادید. حس و حالتان چیست؟

متاسفانه در مقطعی نتایجی که دلخواهم بود را نمی‌توانستم به دست بیاورم و فاصله ام با رقبای داخلی و خارجی زیاد شده بود. در سال ۹۸ استارت خیلی خوبی زدم و نتایجم به مراتب بهتر از گذشته شد. در ۶ تورنمنت به ۴ مدال طلا و ۲ نقره دست پیدا کردم. در نهایت نفر دوم رنکینگ المپیک در وزن خودم شدم. همیشه به همراه سجاد در تلاش بودیم بهترین نتیجه را به دست بیاوریم. رفاقت بسیار خوبی هم میان ما وجود دارد. فدراسیون جهانی کاراته برای اولین بار وارد المپیک شده بود و همین امر باعث شد تا در اعلام سهمیه های المپیک عجولانه تصمیم بگیرد.

چه روز‌هایی را در آن دوران سپری کردید؟

با اعلام آن رای مدتی در شوک بودم. ۶ ماهی بود با هیچ رسانه‌ای صحبت نکرده بودم و سعی کردم تمرکزم را بیشتر روی کارم بگذارم. به قدری فشار روی من بود که نمی‌توانستم سرم را روی بالش بگذارم. فشار کشور‌های مختلف باعث شد در نهایت فدراسیون جهانی رای خود را برگرداند و حالا ۲ مسابقه پیش رو داریم و هنوز برای کسب سهمیه المپیک وقت است.  

شانس خود را برای حضور در المپیک چقدر می‌بینید؟

شانس برای همه وجود دارد و من هم از این قائده مستثنی نیستم. همه بازیکنان تیم ملی لیاقت حضور در المپیک را دارند و بار‌ها این اتفاق را نشان داده اند. مهم نام ایران است که در المپیک این افتخار را به دست بیاوریم.

رابطه تان با سجاد گنج زاده چطور است؟

من با همه رابطه بسیار خوبی دارم. به عنوان برادر و نه کاپیتان تیم ملی همیشه به بازیکنان کمک کرده ام و از آن‌ها انگیزه گرفته ام. شاید از برخی از بچه‌ها حدود ۱۰ سال بزرگتر باشم، اما همواره از آن‌ها انرژی گرفته ام. انگیزه دادن به یکدیگر در این چند سال متقابل بوده است.

حس و حال شما اگر سهمیه به گنج زاده برسد چه خواهد بود؟

شخصا تمام تلاشم را می‌کنم تا حسرتی برای من باقی نماند. مهم تلاش است تا در مسیر درست انسان بتواند به هدفی که می‌خواهد برسد. هر کسی که به المپیک برود لیاقت آن را خواهد داشت. امیدوارم هر کسی که به المپیک می‌رود به موفقیت برسد.

سخنی با مسئولان؟

متاسفانه تا وقتی مدال آوری می‌کنیم برای همه عزیز هستیم، اما وقتی تعداد مدال‌ها کم می‌شود، مسئولان ما را فراموش می‌کنند. خدا شاهد است که ما همان قهرمان قبلی هستیم! فقط قهرمان زنده را دوست دارند و همیشه به صورت یکسان به او احترام نمی‌گذارند و سریع فراموش می‌شود. خیلی از بازیکنان ما مدال آوری کرده اند، اما به پول بنزین ماشین خود محتاجند، یا حتی برخی پول رفت و آمد به اردو را نداشتند. همین دغدغه‌های مالی به مربیان هم فشار وارد می‌کرد. توقع می‌رود بازیکنان فراموش نشوند و مسئولان واقعا به مدال آوری شان اهمیت بدهند. امیدوارم مسئولان به قول‌هایی که می‌دهند به موقع عمل کنند. کاراته ایران در دنیا دارای احترام خاصی است و نباید جایگاهی که به دست آمده است راحت از دستمان برود.

گفت و گو از پرنیان مددی

بيشتر بخوانيد

• حسین روحانی واکسن کرونا را تست خواهد کرد

انتهای پیام/