به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، احمد هاشمی به تبلیغات ابن زیاد پیرامون اسرای کربلا اشاره و ابراز کرد: از آنجا که ابن زیاد فکر می‌کرد که توانسته افکار عمومی شهر کوفه را به نفع خود تمام کند لذا بر منبر‌ها می‌رفت و پیرامون بلایی که خداوند بر سر کاروان کربلا آورده سخن می‌گفت دروغ و افترا به «امام حسین (ع)» و «امیرالمومنین (ع)» نسبت می‌داد و تلاش داشت تا خطای خود را در چشم مردم رویکردی درست نشان دهد.

هاشمی به مخالفت «عبدالله بن عفیف ازدی» اشاره و بیان کرد: هنگامی که ابن زیاد بر یکی از منبر‌های شهر کوفه رفته بود و پیرامون «امام حسین (ع)» و «امیرالمومنین (ع)» تبلیغات نادرست می‌کرد «عبدالله بن عفیف ازدی» که از یاران «امام حسین (ع)» و «امیرالمومنین (ع)» بوده و در جنگ‌های جمل و صفین چشمانش را در راه همراهی با «امیر المومنین (ع)» از دست داد بود پس از واقعه عاشورا به سخنان ابن زیاد اعتراض کرد و زبان به نکوهش ابن زیاد در مسجد کوفه باز کرد که در نتیجه به دستور ابن زیاد سر از تنش جدا نمودند و بدنش را به‌دار آویختند.

بیشتربخوانید

• با کاروان حسینی تا اربعین/ ورود "قافله‌سالار" به سرزمین کرب‌وبلا

وی به رویکرد «امام حسین (ع)» در شکل‌گیری قیام عاشورا اشاره و بیان کرد: قیام «امام حسین (ع)» فقط اعتراض به دستگاه خلافت یزید نبوده است، «امام حسین (ع)» فساد، انحراف، نابسامانی و کج‏روی را در جامعه اسلامی احساس کردند و درصدد اصلاح آن برآمدند، از این ‏رو برای جلوگیری از انحراف و فساد در جامعه دینی، راه خروج و حرکت از مدینه را در پیش گرفته و در یک جمله، این نهضت بزرگ را ارائه کردند.

این کارشناس علوم قرآنی تاکید کرد: در زمان امامت «امام حسین (ع)» زمامداران جامعه به فسق و فساد پرداخته و در عین حال ارزش‏های معنوی از یاد رفته بود همچنین دیگر جایگاه فکری، سیاسی و مفاهیم اخلاقی وجود نداشت، در جامعه سال ۶۰ هجری قمری هیچ معیار و ضابطه‏‌ای در میان کارگزاران وجود نداشت و ظلم و تبعیض به نهایت خود رسیده بود از سوی دیگر بدعت‏‌های بسیاری در دین پیدا شده بود و از مذهب به عنوان وسیله تخدیر مردم و تأمین خواسته‏‌های حکّام و مفسدان، استفاده می‏‌شد.

وی در همین راستا ادامه داد: دین‏ مداری و مادی‌‏گرایی، قیامت را از یاد‌ها برده بود همچنین جلوه‏‌های فریبنده زندگی پر رزق و برق این دنیا همچون بیماری، متدیّنان را زمین‌گیر کرده و آنان را تسلیم پیشامد‌ها نموده و دلیری و رادمردی را از وجود انسان‏های پاک زدوده بود. حکومت اموی این راه و روش را پیش می‏‌رفت تا جامعه‌‏ای که «پیامبر اکرم (ص)» تأسیس کرده بودند را به فنا ببرد و سنّت‏‌ها و ارزش‏های دینی به فراموشی سپرده شوند.

هاشمی به همراهی «حضرت زینب کبری (س)» در قیام عاشورا اشاره و ابراز کرد: پس از شهادت «امام حسین (ع)» وظیفه قافله سالاری بر عهده «حضرت زینب کبری (س)» گذاشته شد. رئیس قافله ایشان بودند چراکه یگانه مرد قافله یعنی حضرت «زین العابدین (ع)» در این وقت به شدت مریض شده بودند، «حضرت زینب کبری (س)» علاوه بر حفاظت از جان «امام سجاد (ع)» می‌بایست از اطفال و فرزندان قافله اسیران نیز محافظت می‌کردند ایشان از همان عصر عاشورا به دستور «امام سجاد (ع)» مامور شدند زنان و کودکان آواره را در خیمه‌ای جمع کنند.

وی به تلاش‌های «حضرت زینب کبری (س)» پس از واقعه کربلا اشاره و ابراز کرد: سعی و تلاش «حضرت زینب کبری (س)» در محافظت از اسرا به حدی بود که به لقب «امینة الله» ملقب شدند، زیرا اسرا امانت‌هایی بودند، که به دست آن حضرت سپرده شده بودند.

هاشمی پیرامون رشادت «حضرت زینب کبری (س)» خاطرنشان کرد: حضرت «زینب کبری (س)» در مجلس یزید اجازه ندادند فاطمه دختر «امام حسین (ع)» را به کنیزی ببرند و با جدیت جلوی این کار را گرفتند، «امام سجاد (ع)» در این سفر در همه امور با حضرت زینب کبری (س)» مشورت می‌کردند، چرا که ایشان را غمگسار اسیران و پرستار یتیمان می‌دانستند.

منبع: میزان

انتهای پیام/