به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، نیمه ماه رجب سال ۶۰ هجری بود که جوان ۳۴ سالۀ فاسق و فاجری برای ولید بن عتبه بن ابی‌سفیان که در آن موقع فرماندار مدینه بود، نامه‌ای نوشت که مردم را فرا بخوان و از آنان بیعت بگیر و از سران قریش آغاز کن و نخستین کسی که از او بیعت می‌گیری، حسین بن علی باشد و همین‌طور از عبدالله بن زبیر، اگر سر باز زدند، گردنشان را بزن و سرشان را برایم بفرست و هر کس دیگر هم که امتناع کرد همان حکم را درباره‌اش اجرا کن.

نامش یزید بود، پسر معاویه، کسی که در کنار پدرش ابوسفیان از ۲۳ سال دوران رسالت و بعثت نبی مکرم اسلام (ص) بیش از ۲۲ سالش را به جنگ و مبارزه تمام عیار با پیامبر خدا (ص) پرداخت و در نهایت و آن هم در جریان فتح مکه، به زبان مسلمان شد.

آنان با آنکه اسیر محسوب می‌شدند و مستحق مجازات، اما رسول خدا (ص) آنان را آزاد گذاشت و به همین جهت به «طُلقاء» مشهور شدند. نامش یزید بود؛ فرزند مادری به نام «مِیسون»؛ دختر بحدل کلبی؛ زنی اهل شعر و بادیه که مسیحی زاده شد و مسیحی هم از دنیا رفت و حسین علیه‌السلام نوۀ رسول خدا (ص) و فرزند علی بن ابی‌طالب (ع) و فاطمۀ زهراء (س)، همو که رسول خدا (ص) در رثایش فرموده بود:

او و برادرش حسن دو سرور و آقای جوانان اهل بهشت‌اند، فرزند پدری که لحظه‌ای در شرک و بت‌پرستی و باطل بسر نبرده بود و مادری که صدیقۀ طاهره بود و نور چشم رسول خدا (ع)، و این حسین است که بر دارالعمارۀ مدینه رو به ولید می‌کند و می‌فرماید:

ما خاندان پیامبر (ص) و معدن رسالت و محل رفت و آمد ملائکه و جایگاه رحمتیم. خداوند امور را با ما آغاز کرد و به ما ختم فرمود. یزید مردی فاسق، میگسار، آدم‌کش و دارای فسق آشکار است، کسی مانند من با مانند یزید بیعت نمی‌کند.

بیشتر بخوانید

• ۴ حکمت قیام عاشورا در بیانات اباعبدالله (ع)

از همین‌جا بود دو مکتب حسینی و یزیدی شروع به خودنمایی کردند و محرم می‌آید تا ما با این دو مکتب آشنا شویم، می‌آید تا هم رخ سعادت بشناسیم و هم مسیر شقاوت را، می‌آید تا یا بر ایمانمان بیفزاییم و یا در لجن‌زار شهوت و هوس غرق شویم و اینجاست که مؤمنان رو به امام خود می‌کنند و می‌گویند: «السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ».

حجت‌الاسلام احمد صادقی علویجه؛ استاد حوزه و دانشگاه

منبع: تسنیم

انتهای پیام/