به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد، وقتی از باب الجوادت می‌گذرم، موجی از معنویت وجودم را فرا می‌گیرد، گویی در لحظه لحظه این حضور، می‌توان خدا را بیشتر و بهتر احساس کرد؛ حضور در فضایی که معطر است به عطر صلوات بر محمد و آل محمد. این‌جا،در قطعه‌ای از بهشت، مکانی که مزین به نام سلطان سریر ارتضا، حضرت ابوالحسن الرضا (ع) است، می‌توان جلوه «یا من یعطی الکثیر بالقلیل» را به دیده دل دید و با گوش جان شنید.

 

دست‌هایی را می‌بینی که در فرازند و حاجت از معبود می‌خواهند، در خانه ولی او و زائرانی که عشق را زیر لب زمزمه می‌کنند و پلک پلک اشک می‌ریزند بر غریبی امام رئوفی که در غربت توس و دور از نورچشمش، زهر ستم را نوشید و رخت از این جهان دون بربست.

 

انگار در و دیوار لبخند می‌زند به زائر تازه از راه رسیده‌ای که آمده است تا «سنگ سراچه دل» را با آب دیده بشوید.

امروز بیست و سوم ذی القعده، روز مخصوص زیارت امام رضا (ع) است.

 

 

 

غسل زیارتی یا وضویی از سر اخلاص و بعد، آرام گام برداشت به سوی بارگاه دوست. از ذکر اما، نباید غافل شد؛ زائری که سالک کوی عشق است، باید درس عشق را مرور کند با کلمه توحید: لااله‌الاالله باید بر این ذکر عظیم، تسبیح و تحمید را هم افزود؛ سبحان‌الله و الحمدلله؛ پاک و منزه است خداوند یکتا، پروردگار بزرگی که هر حمد و ستایشی، تنها مخصوص اوست. در هر گامی باید چنین گفت و دل قوی داشت به ذکری که «ابن قولویه» در کتاب شریف «کامل‌الزیارات» آورده است.

 

اما زائر نباید ذکر را تنها بر زبان جاری کند که جایگاه حقیقی ذکر، قلب مؤمن است؛ باید یگانگی خداوند را، نه فقط با زبان که با تمام اعضا و جوارح فریاد زد و او را به پاکی و بی همتایی، ستود. وقتی چشمان تان به گنبد سراسر نورِ غریب خراسان افتاد؛ هنگامی که طنین بال کبوتران حرم با زمزمه عارفانه هزاران دل داده درآمیخت و گوشتان را نوازش داد، به یاد کسانی باشید که دلشان به صحن و سرای ضامن آهو پر می‌کشد، اما جسم دنیوی شان را یارای طی طریق برای وصال معشوق نیست.

 

به یاد پدران و مادرانی باشید که بودند و رفتند و سلامت والدینی را بخواهید که هنوز، سایه مهر و لطف شان، بر سر فرزندان باقی است؛ اما گل سر سبد آفرینش، مهدیِ فاطمه (عج)، در رأس حوائج هر زائری است که در حرم عشق، بار می‌یابد.

 

هنگامی که زائر، به دروازه حرم مطهر امام رضا (ع) رسید، باید بایستد و اذن ورود را بخواند؛ اذنی که مطلعش، ستایش خدا و محتوایش، درخواست اجازه از حضرت حق، رسول گرامی (ص) و اولیای آن حضرت، برای ورود به بارگاه منور رضوی است.

 

اکنون، دل زائر برای زیارت آماده است و روح او را، ظرفیتی است برای پذیرش معرفت؛ چرا که در ابتدای ورود، جان را به بیان این عبارات صیقل داده‌است که: «أَللَّهُمَّ إِنّی أَعْتَقِدُ حُرْمَةَ صاحِب هذَا الْمَشْهَد الشَّریفِ فی غَیْبَتِهِ کَما أَعْتَقِدُها فی حَضْرَتِهِ، وَأَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَخُلَفاءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ‏ أَحْیاءٌ، عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ، یَرَوْنَ مَقامی، وَیَسْمَعُونَ کَلامی، وَیَرُدُّونَ ‏سَلامی، وَأَنَّکَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعی کَلامَهُمْ، وَفَتَحْتَ بابَ فَهْمی بلَذیذ مُناجاتِهِمْ؛ بار خدایا! من به حرمت صاحب این مشهد شریف معتقدم، همان گونه که در حضور او، به آن باور دارم.

 

می‌دانم که رسول تو و جانشینانش – که درود بر آن‌ها باد – زنده اند و نزد تو روزی می‌خورند، جایگاه مرا می‌بینند و صدایم را می‌شنوند و سلام مرا پاسخ می‌دهند و این تویی که گوشم را از شنیدن کلام آن ها، بازداشته و [در عوض]باب درک لذت گفتگو با آن بزرگان را به رویم باز گذاشته ای.»

 

با خواندن اذن ورود و معرفت یافتن به جایگاه امام رئوف (ع)، هنگام زیارت فرا می‌رسد. برای آنان‌که راهی دراز را تا مشهد الرضا (ع) آمده اند، شیرینی این لحظه، بیش از دیگران قابل درک است. حال باید شهادت داد؛ باید شهادت داد که خدا یکی است و محمد (ص)، رسول او و جانشینان برحقش، اولیای خدای یکتا هستند. این شهادت، مطلع زیارت نامه‌ای است که زائر با خواندن آن، فقط بهره معنوی نمی‌برد و تنها شوری دل انگیز، وجودش را فرا نمی‌گیرد.

 

زائر با خواندن زیارت نامه‌ای که به دست دارد، آگاهی و شعور را هم می‌یابد.

 

آگاهی از منظومه اعتقادی شیعه و یادآوری جایگاه و مقام والای امامت و ولایت در آموزه‌های اهل‌بیت (ع) هم، پاداش زائری است که می‌خواند: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا حُجَّةَ ا... السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا وَلِیَّ ا... السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا نُورَ ا... فِی ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا عَمُودَ الدّینِ؛ درود بر تو‌ای حجّت خدا، درود بر تو‌ای ولّی خدا، درود بر تو‌ای نور خدا در تاریکی‌های زمین، درود بر تو‌ای ستون دین» و این عهد نامه‌ای است که به زائر یادآوری می‌کند: آن‌که به پابوس او آمده ای، آن‌که به امید زیارتش شهر به شهر و وادی به وادی را پیموده ای، وارث همان ولایتی است که از حضرت آدم (ع) تا حضرت خاتم (ص) و جانشینان بر حق آن حضرت، همه صاحب آن بوده اند.

---

 

 

 

در این روز که روز زیارتی امام رضا(ع) است،  گفت و گویی  با زائر امام رضا(ع) داشتم، او چنین با امام خود درد و دل می کند و می گوید:

 

آقای من...

روزگاری نگاهم به دنیا به گونه‌ای بود که گویی در جهنم هستم و لحظه به لحظه از زنده بودن رنج می‌بردم و در انتظار انتهای زندگی بودم.

اما نگاه شما..

درسی را در جوانی به من داد که نمی توانم سر از سجده شکر بردارم. حال دریافتم که در هر کجای این جهان باشم هم می توانم خدا را ببینم در معابد هندو‌ها باشم یا در نیمکت کلیسای مسحیت، در بیابان‌های سوزان مکه باشم یا در بهشت شما هرکجا باشم خدا را می‌بینم...

حتی زمانی که به  ویروس کرونا فکر می‌کنم، می‌بینم که چگونه عضوی کوچک از این جهان هستی ساختار زندگی به ظاهر منظم انسانی را بر هم پیچیده و به انسان ثابت کرده اگر خدای رحمان اراده نکند حتی نمی تواند از خود در مقابل کوچک‌ترین عضو جهان هستی دفاع کند.

زمانی که دیدم همه انسان‌ها در مقابل قدرت لایزال الهی زانو زده اند و حتی کسانی که انکارش می‌کردند، ملتمسانه به درگاهش پناه آورده اند؛ دیگر لبخند از چهره قلبم حذف نشد.

خدا یا تو را به خاطر تمام این زیبایی که حتی آن‌هایی در دل زشتی‌ها به من نشان می دهی شکر می‌کنم.

امام مهربان من!

به راستی که هرچه شما برای من بخواهید، شیرینی‌ای دارد که مرا حیرت زده می‌کند. پس دوباره از شما می‌خواهم که برایم دعا کنید و هرچه صلاح می‌دانید را برایم مقدر کنید.

 

بهترین حالت زیارت، برقراری ارتباط قلبی

در ادامه با امینی نیا کارشناس مذهبی به گفت و گو نشستم.  او  درباره ثواب زیارت به ویژه زیارت حضرت علی ابن موسی الرضا (ع)، می گوید: آنچه که نسبت به زیارت اهل بیت علیهم السلام در آیات قرآن کریم وارد شده، آن است که هر فرد در کنار بزرگان و امامانی قرار بگیرد که آن‌ها اتصالشان به خداوند متعال قوی‌تر از دیگران است و رعایت و رفتارشان نسبت به حریم الهی بیشتر از دیگران است.

او می افزاید: در قرآن، آیات بسیاری درباره راه های انسانیت آمده است، که به  همین منظور در کنار اولیای خدا بودن  از دو منظر فطری و وجدانی برای ما ضرورت دارد.

کارشناس مذهبی با اشاره به بهترین حالت زیارت، ادامه می دهد: معنای زیارت برقراری ارتباط قلبی است. یعنی فرد ارتباط قلبی با امام خود برقرار و به ایشان ابراز علاقه و محبت کند. بهترین حالت زیارت ائمه(ع) برقراری ارتباط قلبی است که اگر نباشد زیارتی رخ نداده است.

امینی نیا با اشاره به ارتباط قلبی  در زمان زیارت، بیان می کند: این ارتباط قلبی اگر از نزدیک باشد بهتر است و اگر نشد از همان فاصله دور باید برقرار شود. یعنی اگر فردی راهش دور است و نمی‌تواند به زیارت امام رضا(ع) مشرف شود این مسئله نباید مانعی برای برقراری ارتباط قلبی با امام(ع) باشد.

او تصریح می کند: حضرت امام رضا(ع) یکی از دوازده فروغ امامت است که صبر، شجاعت، عبادت و تقوای ایشان میان ائمه زبانزد بوده است و در یک کلام شخصیت ملکوتی آن حضرت در حدّی بود که در زمان خود کسی در برتری مقام ورع و معنویت آن وجود بابرکت هیچ‌گونه تردیدی نداشت.

کارشناس مذهبی با اشاره به توسل به اهل بیت(ع) برای نزدیکی به خداوند، تاکید می کند: در این روز زیارتی دست نیاز و خالصانه بلندکنیم به سمت امام مهربانی ها و ائمه اطهار را واسطه قرار دهیم برای رفع گرفتاری ها، خصوصا با وجود بیماری کرونا انشالله به آبروی اهل بیت از شر این ویروس  نجات پیداکنیم.

ائمه و امامان، فرشتگانی زمینی هستند که شاید راه ارتباطی ما بندگان را با پروردگارمان هموارتر می‌کنند و خداوند متعال به واسطه آبروی آن‌ها نیم نگاهی به ما کرده و درب‌های رحمتش را به روی ما می‌گشاید.

یکی از امامانی که همه ما ایرانی‌ها به شوق دیدن حرمش غوغایی در دل داریم و به ایشان توسل می‌کنیم امام رضا (ع) هستند.

آیت‌الله بهجت می‌گوید: اذن دخول حضرت سیدالشهداء(ع) گریه است، اگر اشک آمد امام حسین(ع) اذن دخول داده‌اند و وارد شوید. هنگامی که از حضرت رضا(ع) اذن دخول می‌طلبید، به قلبتان مراجعه کنید و ببینید آیا تحولی در آن به وجود آمده است.

گزارش از زهرا قره ای

انتهای پیام//ز.ق