به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره بلد نودمین سوره قرآن است و در جزء سی‌ام آن قرار دارد.

خداوند در این سوره به زندگی انسان می‎پردازد و می‌فرماید آدمی در دنیا پیوسته با رنج عجین است. در بخش دیگر هم با شمردن برخی نعمت‌ها به ناسپاسی انسان اشاره می‌کند.

سوره بلد بر با ارزش‌ترین اعمال انسان مثل آزادسازی برده‌، غذا دادن و کمک به بینوایان تاکید می کند.

امام صادق (ع) درباره سوره بلد می‌فرماید: هر کس سوره بلد را در نماز واجبش بخواند، در دنیا به صالح بودن معروف شود و در آخرت به اینکه نزد خداوند جایگاهی ویژه دارد و از رفیقان پیامبران و شهیدان و صالحین خواهد بود.

رسول گرامی اسلام (ص) هم فرمودند: هر کس سوره بلد را قرائت کند، خداوند او را از غضب خود در روز قیامت ایمن می‌دارد و از گردنه‌های سخت سفر آخرت نجات می‌دهد.

فایل صوتی تلاوت سوره بلد با صدای فارس عباد

متن سوره بلد همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ ﴿١﴾

سوگند به این شهر (۱)

وَ أَنتَ حِلٌّ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ ﴿٢﴾

و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى (۲)

وَ وَالِدٍ وَ مَا وَلَدَ ﴿٣﴾

سوگند به پدرى چنان و آن کسى را که به وجود آورد (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿٤﴾

براستى که انسان را در رنج آفریده‌ایم (۴)

أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿٥﴾

آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (۵)

یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿٦﴾

گوید:مال فراوانى تباه کردم (۶)

أَیَحْسَبُ أَن لَّمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿٧﴾

آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (۷)

أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ ﴿٨﴾

آیا دو چشمش نداده‌ایم (۸)

وَ لِسَانًا وَ شَفَتَیْنِ ﴿٩﴾

و زبانى و دو لب (۹)

وَ هَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿١٠﴾

و هر دو راه خیر و شر را بدو نمودیم (۱۰)

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿١١﴾

ولى نخواست از گردنه عاقبت‌نگرى بالا رود (۱۱)

وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿١٢﴾

و تو چه دانى که آن گردنه سخت چیست (۱۲)

فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿١٣﴾

بنده‌اى را آزادكردن (۱۳)

أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿١٤﴾

يا در روز گرسنگى طعام‌دادن (۱۴)

یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿١٥﴾

به يتيمى خويشاوند (۱۵)

أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿١٦﴾

يا بينوايى خاك‌نشين (۱۶)

ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿١٧﴾

علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‌اند (۱۷)

أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿١٨﴾

اينانند خجستگان (۱۸)

وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿١٩﴾

و كسانى كه به انكار نشانه‌هاى ما پرداخته‌اند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹)

عَلَیْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ ﴿٢٠﴾

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد (۲۰)

انتهای پیام/