به گزارش خبرنگار فوتبال و فوتسال گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، پژمان جمشیدی بازیکن اسبق تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه پرسپولیس در خصوص ارزیابی‌اش از فعالیت‌های سالیان اخیر خود در زمینه فوتبال و هنر اظهار داشت: روند زندگی‌ام من را ترغیب کرد که مسیر ٧،۶ سال اخیر را طی کنم. لطف خدا و شانس، همیشه شامل حال من بود. اعتقاد دارم که هنوز کار مهمی نکرده ام، اما در مسیر خودم، تمام تلاشم را کردم.

همیشه خودم را فوتبالیست می‌دانم

او افزود: همیشه خودم را فوتبالیست می‌دانم. بهترین روز‌های زندگی‌ام با فوتبال عجین بوده است. به واسطه شهرتی که داشتم، وارد عرصه هنر شدم و همه آن به‌خاطر لطف اهالی رسانه ورزشی بوده است و هیچوقت این موضوع را فراموش نمی‌کنم. در این سال‌ها فرصت مصاحبه کردن با ورزشی‌ها برایم کم شده که این هم به دلیل مشغله کاری است، اما خودم را مدیون جامعه ورزش می‌دانم. افتخار هم می‌کنم که پیراهن پرسپولیس و تیم ملی را به تن کردم.

هم تیمی‌هایم را بیشتر از خواهر و برادرم می‌دیدم

جمشیدی درمورد خاطره‌ای که مهرداد میناوند پیرامون دادن سیمکارت تقلبی به او در ایرلند نقل کرده است، تصریح کرد: این خاطره را فراموش کرده بودم. میناوند از این کار‌ها زیاد با من کرده بود. هرچند که او یکی از بامعرفت‌ترین بازیکنان زمان ما بود. خاطرات خوبی با هم داشتیم و دوست دارم الان هم سری به تمرین تیم ملی بزنم و ببینم آیا فضای تیم به همان شکل سابق است یا نه. اردو‌های تیم ملی به ما خوش می‌گذشت. گروهی داشتیم که همه مان از تیم‌های نوجوانان و جوانان با هم رشد کرده بودیم. مثل حامدکاویانپور، جواد کاظمیان، علیرضا نیکبخت واحدی، علی کریمی، علی انصاریان و فرزاد مجیدی و بیشتر از این که بتوانیم برادر و خواهر مان را دیده باشیم، همدیگر را دیده بودیم.

میناوند گل سرسبد شوخی‌ کردن‌هایمان بود

بازیکن اسبق تیم ملی خاطرنشان کرد: برخی دیگر از بازیکنان مثل فرهاد مجیدی، مهرداد میناوند و مهدی مهدوی کیا از ما جلوتر بودند، اما واقعا به ما خوش می‌گذشت. میناوند هم گل سرسبد شوخی‌ کردن‌هایمان بود. موضوع سیم کارت را خیلی یادم نیست، اما می‌دانم که چنین چیزی وجود داشت.

هنوز هم تفریح اولم دیدن فوتبال است

او درباره اینکه آیا در این دوران هم فوتبال را پیگیری می‌کند یا نه، تاکید کرد: باور کنید وقتی فوتبال آلمان آغاز شد خیلی ذوق زده شدم. هنوز هم تفریح اولم دیدن فوتبال است. هنگامی که سرکار هستیم، در زمان پخش بازی‌های مهم مثل دیدار‌های استقلال و پرسپولیس تمامی عوامل صحنه طرفداران این ۲ تیم هستند و برخی مواقع در یک اتاق به صورت یواشکی با صدای تلویزیون کم، فوتبال نگاه می‌کنیم. گاهی هم سر صبح دیگر همکاران به من زنگ می‌زنند و می‌گویند با کارگردان هماهنگ کن تا بتوانیم امروز بازی فوتبال را ببینیم. گاهی مواقع وقتی در تمرین تئاتر وقتی که زمانی پیدا می‌کنم، با تلفن همراه نتیجه بازی استقلال و پرسپولیس را چک می‌کنم.

بیشتر بخوانید: کرونا جان فوتبال ایران را می‌گیرد؟

اجرای برنامه ورزشی کار دشواری است

بازیکن اسبق تیم فوتبال پرسپولیس گفت: نمی‌توانم از فوتبال جدا شوم اما گاهی هم رخ می‌دهد که به خاطر حضور در صحنه نمایش یا تمرین‌ها، فرصت تماشای فوتبال را از دست می‌دهم. از طرفی باید بگویم اجرای برنامه‌های ورزشی نیز کار سختی است. شاید آدم بتواند یک یا ۲ بار این کار را به خوبی انجام دهد اما در کل، کار دشواری است.

به خاطر بازیگری، نتوانستم مربیگری  را ادامه دهم

جمشیدی در مورد اینکه آیا در آینده برنامه‌ای به صورت دراز مدت برای بازگشت به فوتبال دارد یا خیر، گفت: بلافاصله بعد از اینکه فوتبالم تمام شد، سراغ کلاس‌های مربیگری رفتم. مدرک مربیگری B آسیا گرفتم و برای مدرک A باید یکسال صبر می‌کردم. در ۲ تیم پایه هم آغاز به فعالیت کردم. اما به خاطر تداخلی که در کار بازیگری برایم به وجود آورد، نتوانستم حرفه مربیگری را دنبال کنم. به شدت به مربیگری علاقه دارم. البته شروع دوباره این کار، حالا کمی دشوار است چرا که نمی‌دانم جامعه فوتبال می‌تواند به من اعتماد کند یا خیر. مربیگری برای من، کاری سخت و به شدت جذاب است.

قله اهداف من جلب رضایت مردم است

بازیگر سریال زیرخاکی در مورد قله اهداف خود در این عرصه تاکید کرد: این حرف را از صمیم قلب می‌زنم که قله اهداف من جلب رضایت مردم است. وقتی مردم فیلمی از من می‌بیند و می‌خندند، من کیف می‌کنم. این حرفم شعار نیست و از ته قلبم چنین حرفی را می‌زنم. اگر در کنار بازیگری بتوانم جایزه به دست بیارم، برایم افتخار است. اگر هم نشد، همین که مردم من را دوست دارند، دست بوس شان هم هستم. مهمترین دستاوردم از ورزش و سینما این است که مردم به نیکی از من یاد کنند.

هیچکس به اندازه من پروین را دوست ندارد

جمشیدی در پایان درباره علی پروین سرمربی سابق خود در تیم فوتبال پرسپولیس گفت: در یک برنامه تلویزیونی دیگر با علی پروین شوخی کردم که او نه تنها ناراحت نشد، بلکه با یکدیگر خندیدیم. تصور می‌کنم کمتر کسی در فوتبال ایران وجود دارد که به اندازه من علی پروین را دوست داشته باشد. خاطرات بسیار خوبی از او دارم و هیچ وقت بی احترامی به علی پروین نداشته ام.

انتهای پیام /