به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  دیگوکسین دارویی است که به‌منظور درمان نارسایی قلبی در کنار سایر دارو‌ها به‌کار گرفته می‌شود.

این دارو همچنین برای درمان انواع خاصی از ضربان نامنظم قلب همچون فیبریلاسیون مزمن دهلیزی (شایع‌ترین نوع آریتمی قلبی است که تحریک الکتریکی مسیر مشخصی را در قلب طی نمی‌کند) تجویز می‌شود.

درمان نارسایی قلبی ممکن است به حفظ توانایی در پیاده‌روی و ورزش بیمار کمک کند و باعث تقویت قدرت قلب شود.

دیگوکسین متعلق به دسته‌ای از دارو‌ها با نام گلیکوزید‌های قلبی است که با تأثیر بر مواد معدنی موجود در سلول‌های قلب به حفظ ضربان طبیعی، پایدار و قوی کمک می‌کند.

نحوه مصرف دیگوکسین چگونه است؟

در صورت خوردن غذا‌های سرشار از فیبر و یا دارو‌های خاص ممکن است بدن بیمار این دارو را جذب نکند.

زمان مناسب برای خوردن این دارو دو ساعت قبل یا بعد از خوردن غذا است.

در صورت مصرف دارو‌هایی همچون کلستیرامین، کلستیپول یا پسیلیوم آن‌ها را دو ساعت پس از دیگوکسین استفاده کنید.

میزان مصرف این دارو براساس شرایط پزشکی، سن، وزن بدن و پاسخ به درمان بیمار است.

قطع ناگهانی این دارو باعث بدتر شدن وضعیت بیمار می‌شود.

عوارض جانبی دیگوکسین چیست؟

ممکن است در صورت مصرف دیگوکسین حالت‌هایی همچون حالت تهوع، استفراغ، سردرد، سرگیجه، از دست دادن اشتها و اسهال رخ دهد که در صورت تداوم این حالات پزشک معالج باید نسبت به آن‌ها مطلع شود.

بروز برخی عوارض نادر، اما جدی نیز در صورت مصرف این دارو ممکن است بروز کند که برخی از آن‌ها عبارتند از: ضعف، تغییرات روحی، تغییرات بینایی، بزرگ شدن سینه در مردان، خارش، تورم و ...

تداخلات دارویی دیگوکسین چیست؟

مصرف همزمان کینیدین و آمیودارون با دیگوکسین ممکن است موجب افزایش قابل توجه غلظت سرمی دیگوکسین شود.

مصرف همزمان آمفوتریسین B با دیگوکسین ممکن است احتمال بروز مسمومیت با گلیکوزید‌های قلبی ناشی از کاهش پتاسیم خون را افزایش دهد.

مصرف همزمان وراپامیل با دیگوکسین خطر بروز بلوک دهلیزی-بطنی را افزایش می‌دهد.

مصرف همزمان دیگوکسین بادارو‌های مقلد سمپاتیک خطر بروز آریتمی را افزایش می‌دهد.

منبع: آنا

انتهای پیام/